Sen de beni bırakırsan...

Bölüm 43

Jieun

Buyuk ve hizla adimlarla asansorden cikip kapinin onune ulastim. Anahtari cikarmak bile vakit kaybiydi o yuzden parmagimi zile dayadim ve Kwangin kapiyi acmasini bekledim. Son derste yoktu yani buyuk ihtimalle Changminin bayildigini ve ambulasla goturuldugunu bilmiyordu. Hastaneye gitmek istiyordum ve belki onun da gelmek isteyecegini dusundugumden once eve gelmistim. Parmagimi zilden hic cekmememe ragmen kapiyi hala acmamis olmasindan dolayi homurdanarak anahtarimi cikardim. Iceri girdigimde direkt cemkirmeye basladim.

"Nerdesin gerizekali. Cabuk hazirlan, hastaneye gidelim. Changmin bayild-" Oda kapisini actigimda karsilastigim sey carsaflari alinmis bos bir yatak ve dolaptan cikarilip yatagin uzerine atilmis bir kac askiydi.

Nefesimi tutarak odanin ortasina dogru ilerledim ve basimi yarim acik dolaba çevirdim. Nasil?

***

Gikwang

"Jonghyun cocuk gibi davraniyorsun. Ben de senin gibiydim, o adamin soyledigi herseyi yapmak benim icin de vazgecilmezdi. Ama... asil kaybeden sen oluyorsun. Kaybettigin sadece arkadasin olmaz sadece Chunji olmaz; daha sonraki hayatinda istedigin gibi yasama istedigin gibi sansini da kaybedersin. Yapma yalvaririm." Omuzlarini silktiginde kemirdigim dudagimi serbest biraktim.

"Pisman olacaksi-" Koridorun sonunda gordugum yuz agzimi muhurlerken buyumus gozlerle Jonghyuna dondum.

"Neden Hera burada?" Omzunun ustunden arkasina bakip yeniden bana dondu.

"Defol." Ne oldugunu kavramaya calisirken ayaklarim ona itaat etmeye baslamisti bile. Derin bir nefes alip ardima dondum. Pekala, sanirim cidden defolmaliyim. Burada olmamaliyim...

***

Hera

Bana dogru bir adim attiginda bir adim geri gittim. Bir adim daha bir adim daha... Odanin ortasina geldigimde coktan kollarimi yakalamisti.

"Birak." Yuzunu burusturup kollarimi sarsmaya basladi.

"Hera ne duydun ne dusundun bilmiyorum ama lutfen dinle. Bak konustugumuz seyi aciklayabilirim. Chunji meselesi-" yavasca elimi kaldirip arkasinda yerde duran kamerayi isaret ettim. Kaslarini catarak ne yapmaya calistigimi anlamaya calisti.

"Onu gordum ve videoyu izledim. Ona da bir aciklamqn var mi?" Kollarimi yavasca biraktiginda yanindan gecip saloma ilerledim ve cantami aldim. Evden cikmadan once bir kez daha ardima baktım. Koridorun sonunda kapinin onunde durmus beni izliyordu.

"Bosver ya! Ne yaparsan yap, istersen sosyal medyada dagit. Umrumda degilsin!"

****

Kwang

Sinirle yerdeki tasa tekme savurdum. Tas arabama carptigimda gozlerimi devirdim. Aman ne guzel!

Heranin evden ciktigini ve diger tarafa dogru yurumeye basladigini gordugumde kosup kolunu yakaladim.

"Hera dur konusalim." Burnunu çekerek bana dondugunde kirmizi burnuna ve dolu dolu gozlerine baktim.

"Yoksa Jonghyunun yapmaya gerek duymadigi aciklamayi sen mi yapacaksin?" Basimi iki yana salladım.

"Jonghyunun ne yaptigi umrumda degil. Ben sadece bildigim seyleri anlatmak istiyorum."

"Ne gibi?"

"Herseyi."

Nehir kenarina arabayi cekip ona dogru dondum.

"Chunjiyle tanismami ve arkadas olmami babam istedi. Amacim onda olan bir listeyi ele gecirmekti ve....."

Hic sozumu kesmeden dinlemeye devam etti. Ne bir kizginlik ne de bir sasirma, en azindan Sephyun olayini ogrendiginde kaslarini catmasini falan beklerdim. Ama hic sesini cikarmadi.

"Boyle iste. Jonghyun da babamla calisiyormus." Basini salladi.

"Teşekkür ederim." Kaslarimi cattim.

"Daha farkli bir tepki vermeni beklerdim." Gozlerini karsiya dikti ve bir sure nehri izledi.

"Gitmek istiyorum. Ben bu sehri hic sevmedim."

***

Chunji

Changminin hareket ettigini hissettimde kollarimi gevsettim.

"Chunji?" Zayif cikan sesine neseyle konustum.

"Kiz gibi bayildin lan." Yuz ifadesini goremiyordum ama boylesi daha iyiydi sanirim.

"Doktorla konustun mu?" Sesinde azicik endise vardi.

"Bildigim seylerin haricinde birsey soylemedi."

"Ne?" Sirittim. "Chunji sen?"

"Hatirliyorum."

Birkac dakika sessizligin ardindan bogazimi temizledim.

"Sana birsey anlatacagim ama sakin sozumu kesme."

"Tamam."

"Ilk tedavine baslayacagimiz siralardi. Hatirliyor musun, babamin odasindan tedavi masraflarin icin para kacirmaya karar vermistik? Odaya girdim ve tum cekmeceleri karstirdim. Amacim cek defteri bulmakti ama ben bir mektup buldum.

Mektubu yazan kisi cok pisman oldugunu ve abisinden ozur diledigini yaziyordu ve... ogluna iyi bakmasini." Changmin hic bir tepki vermediginde devam ettim.

"Babamin aslinda dayim oldugunu ogrendim, annemin aslinda annem olmadigini, Heranin kiz kardesim olmadigini ve... ikiz degil kuzen oldugumuzu. Zor gunlerdi... Hergun hastaneye geliyorduk ve ben hergun biraz daha eziliyordum. Neden oldugunu sorma, belki de ogrenilmesinden korkmusumdur. Sizi kaybetmek istemedigimden." Elini sacimda hissettim.

"Bazen cidden annenmisim gibi hissediyorum." Siritarak basimi kaldirdim.

"Soyleyecegin sey sadece bu mu? Baska bir şey soylemeyecek misin? Mesela ohh kurtuldum senden gibi?" Gulumsemeye calisti ama caninin yandigi her halinden belliydi. Inleyerek gozlerini kapadiginda gulumsedim.

"Bir sey daha. Gercek annem olmus, oz babamsa bir oglu oldugunu bilmiyor bile. Yani kusura bakma Sera hala benim annem, Hyun da benim babam; kimseyle paylasamam. Zaten Hera beni senden cok seviyor o da tamam-"

"Ee baska?"

"Baska? Ayagini denk al kardesim." Siritti.

"Nedenmis o?"

"Biyolojik babamin benden haberi olmasa bile biyolojik kiz kardesime herseyi anlatmayi dusunuyorum. O yuzden Seohyun soyle Seohyun böyle yok. Elele tutusmaniza izin veriyorum ama daha ilerisini aklina bile getirme!" Kaslari yavasca yukari kalkti.

"N-ne sacmaliyorsun sen?" Gulumseyerek omuzlarimi silktim.

"Duydun iste. Seohyun benim kiz kardesim."

BÖLÜM SONU