Sen de beni bırakırsan...

Bölüm 46

Evet canlaaaarrr. Son bes bolume girmis bulunuyoruz. Nasil gecti zaman anlamadim ya, daha dun bu hikayeye baslamis gibi hissediyorum. Neyse, demem o ki, hadi hemencik okuyuverin de yeni bolum geliversin. Sizleri seviyorummm. :***

Kwang

Yavasca anahtari cevirdim. Korkuyorum ama korkunun ecele faydasi yok degil mi? Ne olacaksa olsun, ne diyecekse desin. Bilsin. Olup biteni bilsin, kizacaksa kizsin bagiracaksa bagirsin. Ama... ya benden nefret ederse? Etmesin, lutfen etmesin.

Derin bir nefes alarak kapiyi acip iceriye girdim. Kanepede oturmus pencereden disari bakarken bir anda bana bakip telasla ayaga kalkti.

"Nerdesin sen?"

"Eve gitmisti-" Hizla arayi kapatip kollarini belime doladiginda sustum.

"Gelmeyeceksin sandim." Kollarimi ona dolayip tek elimle basini gogsume biraz daha bastirdim. Siritarak sordum.

"Korktun mu, gelmeyecegim diye?" Homurdanarak basini gogsumden kaldirmaya calistiginda kollarimi ona biraz daha sıkı dolayip hareketini engelledim.

"Neden korktun Jieun?"

"Korktum dedim mi?" Basini sanirim bayagi bir bastiriyor olmaliydim ki sesi boguk cikmisti.

"Bu kadar zor mu?" Yavasca ellerimi cektim ve bir adim geri cekildim. Kaslarini catmis soyleyecegim seyi bekliyordu.

"Ne?" Dudagimin tek kenarini yukariya kaldirdim.

"Senden hoslaniyorum." Kaslarinin yavasca duzelisini izledim.

"Gercekten mi?" Basimi salladim. "Neden gittin o zaman? Ben... cok korktum." Gulumsedim, sonrasindaysa kendime gelip o gulusu yuzumden sildim.

"Chunjiden hoslaniyorsun." Dikkatle yuzune baktim. "O da senden." Tepki vermedi, sadece gozlerime bakmaya devam etti. Simdi, tam sirasi. "Ne yapmaliyim, benim yuzumdendi. Chunji benim yuzumden hafizasini yitirdi ve benim yuzumden seni unuttu." Gozlerini kacirdi. Sasirdigi her halinden belliydi ama ne hissettigini cozemiyordum. "Chunjinin eski sevgilisi oldugunu bilmiyordum Jieun, bilseydim otobuste seni gordugum an kacardim oradan. Yemin ederim bilmiyordum. Ama ne yapmaliyim... ben seni cok seviyorum?" Yeniden gozlerime bakti. Bir kere daha yutkundum.

"Nereden ogrendigimi merak ediyorsundur. Chunji soyledi. O seni hatirliyor." Gozlerini kirpistirdi.

"H-hatirliyor mu?" Basimi salladim. Sesi bekledigimin aksine daha normaldi. En azindan aglamasini ya da bagirip cagirmasini beklerdim.

"Gercekten mi?"

"Seni hala sevdigini soyledi." Gülümsedi.  Ne hayal ettim bilmiyorum ama... onu kendi ellerimle Chunjiye gondermek boyle birsey herhalde.  Sizlayan burun diregimi bas ve isaret parmagimin arasina alip sıktım.  Hayir aglarsam cok daha utanc verici olurdu. Suan bile kacip gitmek istiyorum.

"Aciyor mu?" Gozlerimi acmadan basimi salladim.

"Benim de." Bu sekilde konusmasi beni rahatlatmisti ama.. Bir dakika! Jieun aglamak uzere oldugunu kabul etti biraz once? Gozlerimi acip yuzune baktim.

"Inkar etmeyecek misin?"

"Neyi?" Kaslarimi cattim. Tam agzimi açacağım sirada elini one dogru uzatti.

"Hayir! Hoslaniyorum, cok. O yuzden cok korktum, gittin diye cok korktum. Gelmeyeceksin diye cok korktum. Beni sevdigini soyledin. Anlamiyorum, neden gittin o zaman? Chunji icin mi? Ne dusundun, ondan hoslaniyorum dedim diye gercekten ondan hoslandigimi mi? Ya da o benden hoslandigini soyledi diye mi? Acaba hic dusundun mu; Chunjinin aramizdaki olan seyleri farketmis olabilecegini? Oyuzden sana oyle soyledigini? Aptalsin! Ben sadece ihanet etmek istemedim tamam mi? Eger Chunji hatirliyorsa-"