There is no we.. L.H Dutch fanfiction

Part 19

Ze kwam steeds dichterbij en dichterbij. Gek genoeg keek ik recht in haar ogen aan. Ze pakte mijn arm vast en kneep erin. "Why can't you stay away from him", schreeuwde Nina. "I CAN'T cuz I need to stay somewhere", zei ik piepend van de pijn. 'Give me your phone', zei Nina kwaad. 'NO, why?', vroeg ik terwijl mijn ogen begonnen te tranen van de pijn. 'Give me your damn phone or else...", zei Nina terwijl ze mij helemaal fijn kneep. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en gaf het aan haar. Ze liet mij uiteindelijk los. Ze keek lachend naar mij telefoon, die ze in haar hand had en gooide het op de grond, en stampte er nog eens 5 keer op. "WHAT DID...", schreeuwde ik en er rolden nog meer tranen over mijn wang. "It's just easy, just stay the fuck away from him, he still loves me", zei ze kwaad. Op dat moment was het heel erg stil, muisstil. Het enige waar ik nog aan kon denken was het zinnetje "He still loves me". Het leek wel alsof alle muren om mij heen in elkaar stortte. Nina lachte keihard en verliet het kamertje. Ik pakte meteen mijn gebroken telefoon van de grond om te kijken of mijn simkaart nog wel heel was, maar nee die was helemaal stuk. "Ik moet een nieuwe telefoon zien te kopen, want ik moet natuurlijk met mama en Daniella contact houden", dacht ik hardop. Ik pakte alle kapotte stukjes van de grond en gooide het in de prullenbak. Ik verliet het kamertje zo snel mogelijk, want ik moet namelijk ook mijn patiënten controleren. Ik liep kamertje 2 binnen en zag 3 verpleegkundige om het bed van mijn patiënt staan. Meneer lag op sterven, en mijn wereld stortte nogmaals in elkaar. "Wat gebeurd er allemaal toch", dacht ik hardop. Ik liep rustig naar het bed van mijn patiënt en de verpleegkundige deed het deken over zijn gezicht. "Where the hell were you", vroeg een verpleegkundige boos. 'I wa-a-s-s", stotterde ik terwijl ze door mij heen praatte. "You should better watch out, this little old man, just passed away just because you weren't here", zei ze. "Hoe kan dit gebeuren, waarom gaat alles niet zoals ik wil, waarom ben ik gedoemd met alle slechte dingen in het leven, waarom, waarom?", dacht ik hardop en rende het kamertje uit en liep snel naar de servicebalie. "I need to go I can't handle this anymore", zei ik tegen de mevrouw die ik al eerder had gezien in de ochtend. "Why, what happened?", vroeg ze bezorgd. "I need to go, I can't tell you", zei ik toen ik in tranen uitbarstte. "Okay, you can go, but before you go here is my number, if there is something, you can call me", zei ze troostend. "Okay, thankyou", zei ik en pakte het briefje met haar nummer. Ik liep zo snel mogelijk uit het ziekenhuis met mijn jasje nog aan tot ik Luke daar zag staan, hij was om zich heen aan het kijken. Ik keek hem voor een poosje aan, 'hij mag mij niet zien', dacht ik en liep weer snel verder, tot ik hem mijn naam hoorde roepen. Hij pakte mijn arm vast en riep onmiddellijk "auch", van de pijn. Ik draaide mij om en ik keek meteen diep in zijn ogen. Mijn ogen begonnen te tranen. "L-lu-ke", zei ik stotterend en greep hem vast. "I can't handle this anymore, I just can't..", zei ik huilend. "Why what happened, baby don't cry, look at me", zei Luke. Ik trok me terug en ik keek hem diep in zijn ogen aan. Hij voog mijn tranen een voor een weg met beide duimen. "Why are you crying, don't cry sweetie". "One of my patients died", zei ik en keek naar de grond. "It's okay babe, it's already over, don't cry, there is nothing u can do", zei Luke en greep mij vast en omhelsde mij. Ik pakte hem ook vast en zei "Thankyou, I love you". Ik keek even om mij heen toen ik hem aan het omhelzen was. Ik zag Nina achter hem staan. "DOOOOOOOOOOOOOOOOOOON'T", schreeuwde ik keihard en liet Luke onmiddellijk los. "If I can't have him, then nobody can", schreeuwde Nina met tranen in haar ogen. Ze had een grote steen in haar hand. Luke draaide zich om en Nina gooide de steen naar zijn hoofd toe. Ik had op dat moment Lukes  ene hand nog steeds vast. De steen raakte raakte zijn hoofd en Luke viel op de grond en liet mijn hand los. met een grote wond in zijn hoofd. 'WHAT DID YOU DO, WHY, HE DIDN'T DO ANYTHING WRONG', zei ik schreeuwend en barstte in tranen uit. Ik kon voor een poosje niet meer nadenken en zag zwart voor mijn ogen.