There is no we.. L.H Dutch fanfiction

Part 30

Selena pov

Ik trok mij terug van de kus en liep meteen mijn kamer in en deed mijn deur dicht en zakte door mijn knieen. Wat moet ik nou? dacht ik en keek een beetje hopeloos om mij heen. Ineens hoorde ik mijn telefoon trillen en pakte ik mijn mobiel op. Het bleek een telefoontje te zijn en ik nam het op. 'Hi, spreek ik met Selena?', vroeg iemand aan de lijn. 'Ja, daar spreekt u mee, wie bent u?', vroeg ik angstig. 'Ik bel namens het ziekenhuis, ik moest van je moeder doorgeven, dat ze enorm veel van je houdt en dat je altijd een plekje in haar hart hebt', hoorde ik door mijn telefoon. Mijn ogen begonnen waterig te worden, 'Wat is er met mama, wat is er gebeurd, ze is toch niet weg, zeg mij alsjeblieft niet dat ze weg is', zei ik terwijl ik in tranen uitbarstte. 'Het spijt me, gecondoleerd', zei de meneer en liet mijn telefoon uit mijn hand vallen en er kwam een barst in mijn telefoon, wat mij op dat moment totaal niet boeide. Ik barstte in tranen los en begon mijzelf te krabben en te vuisten op mijn arm. 'My angel is gone', zei ik heel zachtjes snikkend

Luke pov

Ik hoor gesnik uit mijn kamer komen. Ik weet niet zo goed of ik naar binnen moet of hier voor de deur moet wachten tot ze er zelf uit komt. Ik voel steken in mijn hart, ik hoor haar dingen zachtjes fluisteren en hoor haar nog steeds zachtjes huilen... Ik voel een brok in mijn keel, waarom is ze zo verdrietig...

Na ongeveer 10 minuten besloot ik toch om naar binnen te gaan. Ik opende de deur en ze was er niet meer. Ik zag het raam op een kiertje staan en zag ook een briefje op tafel liggen. 'Oh nee, dit kan niet waar zijn', dacht ik en opende voorzichtig het briefje en zag bloedvlekken erop.

'Hi it's me again, I'll not come back anymore'

-Selena

'Nee, nee, nee, nee!, schreeuwde ik. Mijn moeder kwam snel mijn kamer binnen en vroeg of alles wel okay was. Ik liet haar het briefje zien en ze keek mij heel angstig aan. 'We moeten haar vinden', zei mijn moeder. 'Mam ik ga zelf', zei ik en liep mijn kamertje uit en trok als de wiedewier mijn schoenen aan en rende als een malloot snel naar beneden en keek om mijn heen en zag niemand. 'Ze is vast op het strand, dat weet ik zeker', dacht ik hardop. Eenmaal aangekomen op het strand zag ik iemand daar zitten voor de zee. Maar dat was zij niet. Ik zakte in elkaar en pakte wat zand in mijn hand en smijtte ermee... 'Waar kan ze toch zijn', dacht ik en pakte mijn telefoon uit mijn zak en checkte haar twitter snel. 'Omw home', las ik. 'Dit heeft ze 15 minuten geleden getweet'...