Uyarı: Bu bölüm intihar sahnesi içermektedir. Dikkatle okuyunuz. Eğer intihar düşüncesiyle savaşıyorsanız lütfen yardım alınız. Yalnız değilsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
A H Z E M
.
İtah Şehri
Öğleden Sonra
Ahzem köşkten çıktığında tekrar denize dönüp yüreğini dinlendirmek istediyse de o an bunu kendisine çok görmüştü. Ne zamandır böyle hissediyordu hatırlamıyordu, sanki bu şeyin bir başlangıcı ve sonu yok gibiydi onun için. Oysa o kadar bitmesini istiyordu ki, hem de o kadar da sonsuza dek sürmesini.
"Serbevne," diye fısıldadı dilinin ucuyla. Daha biraz önce kokusunu içine çekmiş olmasına rağmen sanki aylardır onu görmemiş gibi kolları yapayalnızdı.
Ahırlara doğru gitmesine gerek kalmadan atının kendisi için çoktan hazırlanıp ön bahçede bekletildiğini gördü. Etrafına şöyle bir bakıp Zeir'in bir yerlerden çıkmasını beklediyse de adam görünürde yoktu. İşini halledip ayrılmış olmalıydı.
Atına yerleşirken aklına bir anda cadı geldi. Bu akşam kadınla görüşmesi gerekiyordu. Kendisi için tek başına planladığı yolculuğa hiç elinde olmadan bir gün içinde iki kişi eklenmişti. Biri ile başa çıkabileceğini biliyordu ama yabancı bir cadı hiç beklenmedikti ve birçok şey daha beklenmedik olabilirdi. Güvendiği bir planı olsa da bu planı belirsiz ihtimallerle doluydu. Ülke sınırı içinde doğabilecek tüm tehlikeleri bir şekilde halledebileceği konusunda kendisine güvenirken, Ezahir Ormanı'na girince ne tür bir düşmanlıkla karşılaşacağı konusunda hiçbir fikri yoktu. Devrim'den sonra hiçbir resmi anlaşma yapılmamış olsa da ateşin hükümdarlar ardı arkası kesilmeyen iç karışıklıklar yüzünden ormanda yaşayan perileri kendi hallerine bırakmak zorunda kalmış, periler de burunlarının dibindeki ateşinleri tamamen görmezden gelmeye karar vermişti.
