Turbulentie

3

'Wolfs, kom er nou uit', ik heb de kinderen weggebracht en hij zou klaar staan voor vertrek, maar tot mijn ergernis ligt hij nog steeds in bed. Hij gromt wat, maar lijkt niet van plan om op te staan. Ik haal even diep adem en leg me neer bij het feit dat we te laat gaan komen. 'Floris...', hij schudt zijn hoofd en duikt dieper onder de dekens weg. Het is mijn kussen dat hij dicht tegen zich aan heeft getrokken en een brok vormt zich in mijn keel. 'Hé', ik ga op de rand van het bed zitten en strijk een pluk haar uit zijn gezicht, 'wat is er toch allemaal aan de hand? Ik maak me zorgen, Flo'. Met heel veel pijn en moeite is het me gisteravond gelukt hem te kalmeren. Ook toen heb ik hem meerdere keren gevraagd wat er mis is, maar er kwam werkelijk niets zinnigs uit zijn mond. Hij klampte zich alleen maar steviger aan me vast. Prevelde dat het hem spijt. Dat hij van me houdt. Dat hij me niet kwijt wil. 'Wolfs, dit kan niet', hij heeft mijn pols vastgepakt en probeert me nu het bed in te trekken. 'We kunnen best een dag wegblijven', mompelt hij, 'we hebben toch geen zaak'. 'Ik wil je best ziekmelden, maar ik ga gewoon naar het bureau', ik ruk me los uit zijn greep. 'Eef, alsjeblieft', hij doet nog een poging mij tegen zich aan te trekken, 'kom even bij me liggen'. Mijn onderzoekende blik vindt de zijne en zwicht uiteindelijk voor zijn smekende blauwe ogen, 'heel even dan'. Ik trap mijn schoenen uit en kruip in het holletje dat zijn lichaam voor mij heeft gemaakt. Hij verstopt zijn neus diep in mijn nek, waarna hij diep uitademt. Zijn gedrag geeft me een paniekerig gevoel. Ik maak me écht zorgen. 'Dit kan zo niet langer, Flo', mijn vingers spelen wat met de zijne die op mijn buik rusten. 'Ik hou van je, Eef', hij trekt me iets dichter tegen zich aan, 'dat weet je, toch?'. 'Natuurlijk weet ik dat', ik probeer me om te draaien, maar hij houdt me tegen. Waarschijnlijk omdat hij me niet aan durft te kijken. Omdat hij bang is. Omdat ik bang ben. 'Wolfs, ik wil je aankijken...', ik schuif zijn handen van mijn lichaam, 'alsjeblieft'. Met een zucht laat hij me los, waardoor ik me om kan draaien. 'Ik - hé', mijn vinger tilt zijn kin een stukje op zodat hij me aan moet kijken. Ik bestudeer zijn ogen en probeer te ontdekken wat er in zijn hoofd omgaat, voor ik mijn zin afmaak, 'ik hou ook van jou, Floris Wolfs'. Hij drukt snel zijn lippen op de mijne, maar dat mijn woorden hem emotioneren, is me niet ontgaan. 'Ik hou meer van jou dan wie dan ook', dit keer druk ik mijn lippen op de zijne, om vervolgens mijn hand op zijn wang te leggen, 'maar ik wil wel weten wat er aan de hand is'. 'Het is niks, Eef', hij slaat zijn ogen neer. 'Ik weet wanneer je liegt, Wolfs', mijn hand glijdt van zijn wang, waardoor hij opkijkt. Hij schrikt zichtbaar als hij mijn gekwetste blik ontmoet, 'Eef...'. 'Ik dacht dat we afgesproken hadden geen geheimen voor elkaar te hebben?'. 'Laat het nou, Eef'. 'Nee, Wolfs', ik ga rechtop zitten, 'ik laat het niet. Dit heeft lang genoeg geduurd'. 'Wat?', 'dit', mijn armen maken een wild, zwaaiend gebaar, 'het niet praten. Het geruzie. Het gebrek aan vertrouwen. De geheimen. Het maakt ons kapot, Wolfs!'. 'Je overdrijft, Eva', ook hij is nu rechtop gaan zitten. 'Ik overdrijf?', woest kijk ik hem aan, 'elke keer als we een stap buiten dit huis zetten, doe je of ik een of andere besmettelijke ziekte heb. Alsof de kinderen een last zijn, in plaats van een lust. En dan verwacht je dat het daarna weer allemaal goed is. Dat ik met je vrij terwijl je dingen voor me verbergt. Ik wil weten wat er aan de hand is Wolfs'. 'Ik kan het je niet vertellen, Eva', 'er is dus wel wat?', 'nee... Nou ja...', stamelt hij. 'Jezus, Wolfs', pissig trek ik mijn schoenen aan, 'ik hoor het wel als je met me wilt praten'. 'Eva, wacht nou!', 'ik ben op het bureau', met een klap gooi ik de slaapkamerdeur achter me dicht.