Turbulentie

26

'Waar is Wolfs?', ik voel de blik van mijn baas in mijn voorhoofd branden, maar ik hou mijn ogen op mijn schoot gericht. 'Eva', zo streng ben ik al een tijdje niet door haar toegesproken, 'ik wil dat je me antwoord geeft als ik je iets vraag'. Ze zucht diep, 'waar is Wolfs?'. 'Ik weet het niet', mompel ik. 'Je weet het niet?', ik schud mijn hoofd en bijt op mijn lip. 'Marion zei dat jullie samen hadden afgesproken dat Siem naar een safe house zou gaan', 'dat klopt', ik speel wat met de knoopjes van mijn blouse. 'Ik heb iets meer nodig Eva, om zoiets te regelen', ze klinkt hard, kil bijna. Geschrokken kijk ik op, 'ik dacht dat het al geregeld was'. Haar blik verzacht als er een traan over mijn wang rolt, 'het is in principe ook geregeld, maar ik wil gewoon wat meer informatie'. 'Ik heb Wolfs zondagavond gesproken in een café', ik haal diep adem, om mijn emoties onder controle te krijgen, 'ik weet niet waar hij nu is'. 'Kun je hem bereiken?', 'alleen als het echt nodig is', Wolfs heeft mij het nummer van zijn prepaid gegeven, maar uit veiligheidsoverwegingen wil hij er liever niet te lang mee bellen. Hij zal om de paar dagen een nieuw kaartje gebruiken en als alles goed gaat kan ik via Kris aan dat nummer komen. 'Hoe gaat het met hem?', 'wel oké', mompel ik, 'hij is op zoek naar degenen die ons bedreigen'. 'En hoe is het met jou en de kinderen?', ik haal mijn schouders op. Ik proef bloed in mijn mond omdat ik zo hard aan de binnenkant van mijn wang heb gebeten. Alles om niet hier en nu in tranen uit te barsten. Tevergeefs. De warme tranen kruipen langzaam over mijn wangen naar beneden en het liefst zou ik me zo klein mogelijk maken. 'Eva...', mijn baas is gehurkt naast mij komen zitten en legt haar hand op de mijne, 'ik wil dat jij en Loek met Siem meegaan'. 'Dat kan niet', snik ik, 'dan hebben ze nog niet wat ze willen. Ze willen mij en Loek. Ze zullen ons niets doen'. 'Ik vind het onverantwoord', ze knijpt zachtjes in mijn hand als mijn rooddoorlopen ogen de hare ontmoeten. 'Ze zullen denken dat we aan hun eisen hebben voldaan en Wolfs en Siem met rust laten. Als ze dan denken dat ze ongestoord bij Loek en mij kunnen, worden ze onvoorzichtig en dan pakken we ze', vertel ik haar ons plan. 'Ik weet het niet Eva...', ik zie de twijfel in haar ogen. 'Het is de enige manier', probeer ik haar te overtuigen. 'Jullie uit elkaar halen? Volgens mij heeft Siem jou keihard nodig op dit moment', ik knijp mijn ogen stijfdicht. 'En jij...', blijkbaar kan ze niet de juiste woorden vinden want ze praat niet verder. Ze wrijft nog steeds zachtjes over mijn hand en ook al weet ik dat het goed bedoeld is, helpt het niet. Ik heb Wolfs nodig. Wolfs en Loek en Siem. Gewoon mijn gezinnetje. Compleet. Gezond. Veilig. Met een diepe zucht staat mijn baas op. 'Ik ga Joshua en Rogier op de zaak zetten', 'nee!', wild spring ik op. 'Nee, alsjeblieft', onbegrijpend kijkt ze me aan. 'Ik vertrouw ze niet, Frieda...', 'maar...', ik schud mijn hoofd, 'laat het aan Marion en Romeo over, maar alsjeblieft, vertel dit niet aan Joshua en Rogier'.  'Goed', ze zucht diep, 'praat me nog eens door het plan'. Ze gaat weer op haar bureaustoel zitten en zwijgend volg ik haar voorbeeld. 'Wolfs komt Siem vanavond halen. We voeren een toneelstukje op, maken ruzie bij de deur...', ik moet een paar keer slikken. Ik zie hier enorm tegenop maar het is het beste. 'Hij neemt Siem mee naar het safehouse, waar hij direct heen rijdt mits hij zeker weet dat ze niet worden achtervolgd. Als ze wel worden gevolgd staan er op verschillende plekken auto's klaar waar hij eventueel in kan overstappen'. Mechels luistert intens en knikt af en toe instemmend. 'Marion zal hen opwachten in het safehouse. Zij zal er net zo lang blijven als nodig, zodat ze voor Siem kan zorgen als Wolfs weg moet en mij een beetje op de hoogte kan houden'. 'En Loek?', 'Loek gaat naar Romeo zodat ze niet thuis is als Wolfs langs komt', ik knijp hard in mijn vel om rustig te blijven, 'ze denkt dat Siem een tijdje bij Marion gaat logeren, ik zou niet weten hoe ik het haar anders uit zou moeten leggen'. 'Hebben jullie hier echt heel goed over nagedacht?', ik zie dat ze overstag is en opgelucht verschijnt er een flauwe glimlach op mijn gezicht. 'Heel veel tijd om erover na te denken hebben we niet gehad', geef ik toe, 'maar dit is het beste, echt waar'.