Turbulentie

35

'Hé prinses', al een tijdje lig ik naar mijn twee meiden te staren als Loek haar ogen voorzichtig opent. 'Goedemorgen, meissie', ik haal een hand door haar wilde krullenbos en druk een kus op haar voorhoofd. 'Goedemorgen, opa', slaperig kruipt ze dicht tegen me aan. 'Heb je lekker geslapen?', met mijn neus ga ik door haar haren. Ze knikt zachtjes tegen mijn borst. 'Ik heb je gemist, opa', zegt ze net als gisteravond. 'Ik jou ook', ik trek haar boven op me. 'Vliegen?', vragend kijkt ze me aan. 'Vooruit dan', met een glimlach til ik haar tengere lijfje boven me uit. 'Waar gaan we heen?', 'naar prinsesseneiland', haar ogen twinkelen. 'Hou je vast dan, want dat is een hele reis', ik beweeg haar alle kanten op en met de nodige geluidseffecten maken we onze fantasiereis naar de gewenste bestemming. 'Kijk uit opa! Een piratenschip!', giebelt ze. 'Sssh, zachtjes', grinnikend druk ik haar even tegen me aan, 'mama Eva slaapt nog'. 'Mama Eva is wakker hoor', mompelt ze voor ze zich naar ons omdraait. 'Mama!', gelijk wurmt ze zich uit mijn armen om ze zich in die van Eva te nestelen. Na al die jaren is mijn vrouw nog steeds favoriet. Logisch ook. Ze is zo goed met mijn kleindochter. En ondanks dat Loek en ik waarschijnlijk een hechtere band hebben dan een opa en kleinkind normaal hebben, zijn die twee écht moeder en dochter. Precies zoals Fleur het heeft gewild. En ik moet toegeven dat ik het er in het begin moeilijk mee had. Toen Loek haar steeds vaker 'mama Eva' ging noemen en zeker toen het uiteindelijk alleen 'mama' werd. Maar nu betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik haar ook zo noem in het bijzijn van Loek. Het is ook verwarrend om het tegen Loek over Eva te hebben en tegen Siem over mama. Dus heb ik mezelf er maar bij neer gelegd. Het is zoals het is. Het geeft ons gezin een ietwat vreemde dynamiek, maar daar hebben andere mensen meer last van dan wij zelf. 'Was je zo lekker aan het vliegen met opa?', een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik zie dat Loek Eva's oor alweer gevonden heeft. Nog een tijdje liggen we met z'n drieën schijnbaar onbezorgd in het bed. Mijn hand streelt zachtjes over Eva's rug en Loek ligt veilig tussenin. Het gelukzalige gevoel is echter van korte duur, want al snel wordt de stilte verbroken door het gehuil van onze zoon. Eva schiet meteen overeind. 'Eef', door mijn hand rond haar pols te vouwen hou ik haar tegen. 'Hij was ontroostbaar gisteren', veelbetekenend kijk ik haar aan. 'Ja, maar...', 'laat mij nou maar gaan', de tranen springen in haar ogen. 'Eef het is het beste, echt', zachtjes knijp ik in haar hand. 'Oké...', gefrustreerd laat ze zich weer in het bed vallen. Dit gaat natuurlijk linea recta tegen al haar moedergevoelens in. Want wanneer is het nou beter dat een moeder haar kind niet ziet? 'Ik zal Siem in bad doen. Als jullie dan gaan ontbijten kun je even bijpraten met Marion. Daarna kunnen wij praten over hoe we nu verder gaan terwijl Marion een oogje in het zeil houdt', terwijl ik dit zeg rolt de eerste traan over haar wang. 'Ik wil hem zien, Wolfs', de pijn in haar ogen raakt me diep in mijn ziel. 'Dat weet ik liefje', 'wat is er mama?', Loek was weer ingedommeld maar kijkt nu met bezorgde ogen naar de huilende vrouw naast zich. 'Niets lieverd, ik ben alleen een beetje verdrietig', Eva drukt het meisje dicht tegen zich aan en kijkt mij smekend aan. 'Eef...', 'ja, oké, laat ook maar. Het is egoïstisch', ze knijpt haar ogen stevig dicht. 'Dat is het niet, maar het is gewoon zo verwarrend voor hem, als hij steeds weer afscheid van je moet nemen', 'waar ga je dan heen mama?', paniekerig kijkt Loek van mijn naar Eva. 'Rustig maar, het komt allemaal goed', ze haalt een hand door de haren van mijn kleindochter en kijkt mij dan doordringend aan. Ik knik. We praten later verder. Zonder kleine kinderoortjes in de buurt. 'Dan ga ik even bij Siem kijken', Eva knikt naar het meisje in haar armen en ik begrijp de hint, 'ga je mee, Loek? Je broertje knuffelen?'. Met het jonge meisje aan mijn hand loop ik de slaapkamer uit. Zachtjes sluit ik de deur achter me. Wetend dat Eva, nu ze alleen is, even aan al haar emoties toe kan geven.