Turbulentie

43

'De handschriftspecialist heeft even gekeken', Mechels kijkt ons serieus aan, 'het handschrift op het kaartje bij de bloemen, is inderdaad hetzelfde als dat naast het lichaam van Bodil de Herder'. 'Dan kunnen we dat toch vergelijken met dat van Joshua?', 'daarvoor hebben we meer bewijs nodig', gefrustreerd haal ik een hand door mijn haar. 'En het DNA?', 'dat duurt nog wat langer, Wolfs', met opgetrokken wenkbrauw kijkt ze me aan, 'dat weet je best'. 'Gaan jullie nou maar naar huis', 'wordt die tap dan geregeld?', ze zucht eens diep en rolt met haar ogen. 'Ja, dat heb ik toch gezegd', moppert ze, 'al vind ik het nog steeds belachelijk. Het is een collega'. 'Hij is niet te vertrouwen', 'het is al goed, ga nou maar', ze wuift ons het kantoor uit, 'ik zie jullie na het weekend'. 'We willen het gelijk weten als er iets uitkomt', 'ik hou jullie op de hoogte', nog even blijf ik staan, maar al snel voel ik een hand rond mijn pols. 'Wolfs...', zachtjes word ik richting de deur getrokken, 'kom'. Even ontmoet ik haar blik. Gelijk voel ik me een stuk kalmer. 'Wolfs, Van Dongen?', tegelijkertijd draaien we ons om, 'hou je gedeisd en let goed op elkaar'. Ik knik en Eva glimlacht kort, voor ze mijn hand in de hare neemt om het kantoor te verlaten. 'Zullen we die vervangende auto hier gewoon laten staan en een stukje wandelen?', ik knijp zachtjes in haar hand. 'Ja, lijkt me fijn', het is al een tijdje geleden dat we ons rondje langs de Maas hebben gedaan. Er komt altijd wel iets tussen en als de kinderen erbij zijn doen we altijd een ander rondje, zodat we langs de speeltuin of de kinderboerderij komen. 'Gelukkig lag er niets belangrijks in die auto', zucht ze als we langs het uitgebrande wrak lopen. 'Gelukkig zaten wij er niet in', zachtjes streel ik met mijn duim over haar hand. 'Ja, dat is veel belangrijker natuurlijk', ze glimlacht en slaat haar ogen neer. 'Je bent mooi, Eef', ze wendt haar gezicht af maar ik zie dat haar wangen rood kleuren. 'Echt', ik houd mijn pas in en zij doet hetzelfde. Ik trek zachtjes aan haar arm zodat ze recht tegenover me komt te staan. Liefdevol streel ik een pluk haar achter haar oor, om vervolgens haar kin een stukje op te tillen. 'Je bent prachtig, Eva', weer slaat ze haar ogen neer. 'Je bent lief', mompelt ze. 'Jij ook', waarschijnlijk heb ik momenteel zo'n idiote verliefde grijns op mijn gezicht. Ze glimlacht verliefd terug en ik kan niet anders dan haar dicht tegen mee aan te trekken. 'Ik hou van je, Eva', ik druk mijn lippen in haar hals. Ik laat mijn handen onder haar jasje glijden en wrijf stevig over haar rug, breng mijn mond naar haar oor en fluister zachtjes, 'zo ontzettend veel'. 'Ik toch ook van jou', ze grinnikt terwijl ik haar kusjes in haar nek blijf geven. Opeens verstijft ze in mijn armen. 'Hé', ik laat haar los zodat ik haar aan kan kijken, 'wat is er nou?'. 'Joshua', fluistert ze. 'Wat?', ik draai me om en zie hem staan. De grijns op zijn arrogante smoel wordt alleen maar breder. Ik maak me klaar om op hem af te stappen. Om hem een lesje te leren. Hem een gebroken neus te slaan. Maar op dat moment voel ik dat Eva mij vastpakt, 'Wolfs, niet doen'. 'Hij daagt ons gewoon uit', ik ben witheet. 'Precies', sust ze me, 'hij wil dat jij uit je slof schiet'. 'Dit moet afgelopen zijn, Eef', 'ja, dat moet het ook', ze legt haar hand op mijn gezicht en dwingt me zo haar aan te kijken, 'en als we genoeg bewijs hebben pakken we hem én zijn handlangers op'. 'Dag collega's', zijn stem doet ons opkijken, 'ik heb jullie al een tijdje niet gezien. Niet samen, in ieder geval'. 'Laat ons met rust', Eva pakt mijn revers stevig vast en kijkt hem kil aan. 'Nou, zeg', zogenaamd verbaasd kijkt hij ons aan, 'wat zijn we weer vriendelijk'. 'Nou moet jij eens even heel goed luisteren mannetje', ik stap op hem af en breng mijn vinger dicht naar zijn gezicht, 'als ik erachter kom dat jij...'. 'Dat ik wat?', hij geeft geen krimp en lijkt hier alleen maar plezier in te hebben. Eva schudt zuchtend haar hoofd en pakt voor de zoveelste keer mijn hand beet, 'kom, we gaan'. 'Tot snel, schoonheid', roept hij ons nog na. Ik kijk om en zend hem een dodelijke blik, die wordt beantwoord met een walgelijke knipoog. 'Laat het, Floris', ik voel een zachte ruk aan mijn arm en draai me weer om. Zwijgend lopen we door. Weer een fijn moment met Eva verpest.

🙌 seizoen 15!!!!🙌