Turbulentie

38

'Ga je lekker slapen, droppie', het meisje ligt dicht tegen me aan en vecht tegen haar vermoeidheid. Het bedtijdritueel duurt al een hele tijd, maar ze ligt nu wel eindelijk onder de dekens. 'En morgen?', 'morgen als je wakker wordt is tante Marion er', vertel ik haar voor de zoveelste keer. 'Maar jullie niet?', 'nee, wij niet', ik streel een pluk haar achter haar oor. 'Maar waarom niet', ze begint weer te snikken en ik moet zelf ook steeds mijn tranen wegslikken. 'Omdat opa en ik moeten werken', 'hoe lang?', ze krult zich helemaal op en legt haar hoofd op mijn schoot. 'Ik weet het niet, Loek', zachtjes streel ik door haar haren, 'maar het is toch altijd leuk met tante Marion?'. 'Jawel...', mompelt ze. 'Nou dan', ik schuif haar van m'n schoot en kniel naast het bed neer. 'Nee, mama!', ze grijpt mijn hand vast. 'Er is niets aan de hand, lieverd', 'ik wil niet dat je weggaat', ik veeg een traan van haar wang. 'Het is even niet anders, Loek', haar grote angstige groene kijkers kijken me smekend aan. 'Ga nou maar slapen', ik druk mijn lippen op haar voorhoofd, 'voor je het weet zijn opa en ik weer terug'. 'Echt?', 'echt', met een glimlach probeer ik haar gerust te stellen. 'Beloof je het, mama?', 'ik beloof het, Loek', ze tuit haar lippen en met veel liefde druk ik er een kus op. 'Oké', ze geeuwt eens flink en sluit dan haar ogen om na enkele minuten als een blok in slaap te vallen. 'Welterusten, lieverd', ik kus haar nog een laatste keer op haar wang, 'ik hou van jou'. Voordat ik terug naar beneden loop kijk ik nog even om het hoekje van de andere slaapkamer. Siem slaapt diep en ik kan het dan ook niet laten om even naar hem toe te lopen, om hem ook een kus te geven. 'Lekker slapen ventje', zachtjes streel ik hem door z'n blonde haartjes, 'voor je het weet is mama weer terug bij jou'. 'Kom, lieverd', heel even verstijf ik onder de plotselinge aanraking, maar al snel laat ik me tegen hem aanvallen. Ik heb hem niet horen binnenkomen, maar ben blij dat hij er is. Het is fijn om nog even samen naar ons mannetje te kijken, dat heerlijk ligt te slapen. Dat prachtige jongetje, dat wij samen toch maar even op deze aardbol hebben gezet. Een stukje van onszelf. Onze lieve Siem, die samen met Loek onze wereld vormt. Voor wie we nu sterk moeten zijn. We hebben veel gepraat vanochtend en besloten vanavond weg te gaan. Samen. Zodat we de personen die hierachter zitten kunnen pakken. We hebben Siem niets verteld en zo heb ik toch nog een beetje van hem kunnen genieten vandaag. Hopelijk is hij morgen niet te erg van streek als Marion hem uit bed haalt, in plaats van papa of mama. 'Ik vind het moeilijk', vertel ik hem. Blij dat ik mijn gevoelens aan iemand kan toevertrouwen. Aan hem kan toevertrouwen. 'Ik weet het lief', als zijn handen van mijn heupen naar mijn buik glijden, hou ik mijn adem in. Zo bang dat hij het merkt. Dat hij voelt dat ik een kindje bij me draag. 'Geef hem nog een laatste kus en dan gaan we', hij drukt zijn lippen in mijn nek, 'dan zijn we nog een beetje op tijd thuis'. Als ik geen actie onderneem, buigt Wolfs langs me heen om onze zoon een kus te geven. 'Tot snel vriendje', hij geeft hem nog een aai over zijn bol en kijkt me dan bemoedigend aan. 'Ik hou van je, boeffie', mijn lippen blijven een tijdje op zijn wang hangen. 'Eef...', Wolfs trekt me overeind en huilend laat ik me in zijn armen vallen. 'Kom, schatje', hij neemt me mee de kamer uit waar Siem zich omdraait in zijn slaap. Hij sluit de deur en slaat zijn armen stevig om me heen. 'Is dit echt het beste?', snik ik tegen zijn borst. 'Dit is echt het beste', hij kust mijn voorhoofd. 'Eef, kijk me eens aan', hij neemt mijn gezicht in zijn handen, 'het komt goed. Dat beloof ik'. Zijn troostende lippen worden op de mijne geplaatst, 'alles komt altijd goed'.