Turbulentie

23

'Heeft ze echt beloofd dat ze zou komen?', onzeker kijk ik hem aan. De flessen whisky achter hem lijken mijn naam steeds harder te roepen. 'Ja', stelt hij me voor de zoveelste keer gerust, 'ze komt wel, maak je nou niet zo druk'. 'Wat nou als...', op dat moment wordt er zachtjes op de deur van het café geklopt. Het is vandaag niet open geweest en alle lamellen zijn naar beneden, zodat nieuwsgierige voorbijgangers geen weet hebben van wat er binnen gebeurt. 'Ik ga wel', hij slaat de theedoek over zijn schouder en klopt in het voorbijgaan nog even op mijn schouder. Hij haalt de deur van het slot en steekt zijn hoofd om een hoekje, maar al snel doet hij hem open zodat ik kan zien wie er zojuist geklopt heeft. 'Eva', ik zie hoe hij een kus op haar wang drukt en onbewust gaat er een steek van jaloezie door me heen, 'kom binnen'. Ze glimlacht flauwtjes en stapt de zaak binnen. Ze ziet er moe uit. En misschien heeft ze zelfs gehuild, maar dat kan ik vanaf hier niet goed zien. 'Eef...', wat ongemakkelijk sta ik op van mijn barkruk. Als ze mij ziet verandert haar houding volkomen. 'Klootzak!', woedend komt ze op me afgestevend. 'Je beseft toch wel dat dit niet meer kan!', ze maakt woeste bewegingen met haar armen. Voordat ik haar überhaupt kan vragen wat ze met 'dit', bedoelt, geeft ze me het antwoord al. 'Altijd maar weglopen!', haar vinger drukt tegen mijn borst, 'je kan verdomme niet meer weglopen, Wolfs! De wereld draait niet om jou alleen. Zelfs niet om ons tweeën! Weet je wel wat dit met de kinderen doet?'. Ik heb haar niet meer zo boos gezien sinds die ruzie langs de snelweg. Een ruzie, die achteraf gezien, zo duidelijk liet zien hoeveel wij van elkaar houden. Toen al. En nog steeds. Anders heb je geen ruzies zoals dat. Ben je wel boos en misschien teleurgesteld in je partner, maar niet witheet zoals Eva nu is. Witheet omdat ze ondanks alles toch van me houdt. Omdat ik de belangrijkste persoon in haar leven ben. Omdat ze niet zonder mij kan. En ik niet zonder haar. Omdat ze doodongerust is. Niet alleen de afgelopen dagen, maar al wekenlang. 'Eef...', 'nee, niks geen Eef', ze timmert me inmiddels op mijn borst, 'je bent een klootzak, Floris Wolfs!'. Opeens barst ze in tranen uit, 'een grote klootzak', snikt ze. Ze verliest het laatste beetje strijdlust en laat zich huilend tegen mijn borst aan vallen. Heel even sta ik met mijn bek vol tanden. Ik had zo snel geen einde zien komen aan haar tirade, maar ze zit stuk. Ze is gebroken. Ik heb haar gebroken. 'Oh, Eef, lieve, lieve, lieve Eef...', voorzichtig sla ik mijn armen om haar heen, 'ssh, ik heb je lieverd'. Toch een beetje bang dat ze daar niet van gediend is. Maar ze kruipt alleen maar dichter tegen me aan. 'Waarom doe je dit Wolfs?', de tranen blijven over haar wangen stromen, 'Waarom vertel je me niet gewoon wat er aan de hand is? Als je me niet meer wilt, dan snap ik dat. Dan kan ik daar vrede mee hebben, maar de kinderen...'. 'Eva, dat is het niet', ik druk een kus op haar slaap, 'echt niet'. 'Wat dan wel?', ze duwt zich van me af en kijkt me doordringend aan, 'Ze vragen naar je, Wolfs. Elke dag. Elk uur. En ik kan ze niet geruststellen. Ik alleen ben niet genoeg'. Ze slaat haar handen voor haar gezicht en voor ze zich op de grond laat storten neem ik haar weer stevig vast. 'Kom eens even hier', bij gebrek aan beter laat ik me via de muur naar beneden glijden om haar bij me op schoot te trekken. Sussend ga ik met mijn hand door haar haren, geruststellend wrijf ik over haar rug. 'Het spijt me zo, lieve Eva', het doet me ongelooflijk veel pijn om haar zo te zien. Zo van streek. Zo gebroken. 'Waarom doe je dit dan', snikt ze tegen mijn borst. 'Omdat ik geen andere manier zie, Eva', vertel ik haar eerlijk, 'omdat ik niet weet wat ik anders moet'. 'Hoe bedoel je?', haar roodomrande ogen kijken me vragend aan. 'We worden bedreigd, liefje', ik veeg zachtjes een traan van haar wang, 'ze willen ons kapot maken'. Haar ogen schieten onderzoekend heen en weer voor ze haar hoofd weer tegen mijn borst laat rusten, 'dat is ze dan aardig gelukt...'. 

Ein-de-lijk weer (even?) samen