Turbulentie

46

'Wolfs, kom op nou', een half uur geleden heeft hij me overgehaald om nog even te blijven liggen. Heerlijk in zijn veilige armen. Zoals we allebei het liefst voor altijd zouden blijven liggen. Maar hij is weer in slaap gedommeld. En ik wil naar het bureau. Ik ben zelfs al aangekleed. 'Nog heel even', zonder zijn ogen te openen graait hij in het luchtledige. 'Nee, eruit, nu', ik trek dekens van hem af. Hopelijk heeft het NFI het resultaat van het DNA-onderzoek opgestuurd. Dan kunnen we écht stappen gaan ondernemen. 'Eef!', met kleine oogjes kijkt hij me zo beledigd mogelijk aan. 'Ja, wat? Ik wil dit graag oplossen, Wolfs! Ik wil mijn kinderen terug', gelijk zie ik hoe zijn lichaam reageert op mijn woorden. Zijn ontspannen spieren spannen zich aan. Zijn ogen springen wijd open en een serieuze frons verschijnt op zijn gezicht. 'Ik ook', razendsnel zit hij overeind, 'sorry, ik was nog helemaal in de stemming van gisteravond'. 'Dat snap ik', ik aai even door zijn haar, 'dat was ook fijn'. 'Heel fijn', hij staat op en trekt me dicht tegen zich aan, 'en veel te lang geleden'. Hij drukt een kus op mijn lippen en begint zich dan als een malle aan te kleden. 'Koffie?', 'ja, maar ni-', 'niet voor mij, ik weet het', hij glimlacht verontschuldigend voor ik de slaapkamer verlaat om koffie voor hem te zetten. Mijn gedachten drijven constant af tijdens het klaarmaken van ons ontbijt. Het is me gelukt om voor vanmiddag een afspraak te maken bij de verloskundige waar ik bij mijn vorige zwangerschap ook liep. Nou vond ik het toen altijd al spannend, maar nu vind ik het gewoon eng. Ik ben zo bang dat er iets mis is. Dat het hartje niet klopt. Of dat ons kindje last heeft gehad van alle stress die ik de afgelopen tijd heb gehad. Terwijl ik de laatste hand aan een boterham met kaas leg, voel ik zijn armen om mijn middel sluiten. 'Lekker, lieverd', hij drukt een kus op mijn wang, 'dank je wel'. 'Je gaat mee, vanmiddag hè', 'Eef, alsjeblieft', hoofdschuddend kijkt hij me aan. Natuurlijk gaat hij met me mee. Dat weet ik dondersgoed. 'Sorry', 'geeft niet', hij tilt mijn kin een stukje op en drukt een kus op mijn lippen. Als hij me nog even in de ogen kijkt ziet hij dat ik me onwijs rot voel en pakt hij me nog even stevig vast. En het helpt. Er hoeft niets gezegd te worden, zijn armen om me heen doen al het werk. 'Kom, naar het bureau', hij wrijft nog even over mijn armen, slaat zijn koffie achterover en steekt een boterham in zijn mond. Iets wat hij normaal nooit zou doen, maar hij wil zo snel mogelijk op het bureau zijn. Net als ik.

'Ik wil meneer Wolfs even alleen spreken', als we de kantoortuin inlopen staat Mechels ons al op te wachten. 'Hoezo?', vragend kijken we haar aan. 'Omdat ik dat zeg', ze wenkt mijn man. Hij draait zich naar mij toe en haalt even zijn schouders op, hij weet ook niet wat er aan de hand is. 'Ik heb niets te verbergen voor Eva', 'Wolfs!', haar gezicht wordt rood en volgens mij zie ik haar een beetje trillen, 'nu!'. 'Oké, oké', hij steekt zijn handen in de lucht en loopt het kantoortje in. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik hoe onze baas de deur achter hem sluit. 'Weet jij waar dit over gaat?', 'ik, eh..', ik rol met mijn ogen en zucht diep, 'kom op, Romeo'. 'De Rijksrecherche is er', hij knikt naar een van de ontvangstkamers waar twee mannen in pak zitten. 'De Rijksrecherche?', een ongerust gevoel legt een knoop in mijn maag. 'Maar...', mijn woorden worden overstemd door een plots geschreeuw uit het kantoortje van Mechels. 'Wat...', 'Eva, ik denk dat...', op dat moment gooit Wolfs de deur open. 'Verhoef, De Loof', Mechels wenkt twee collega's, 'help meneer Wolfs even naar de verhoorkamer'. 'De verhoorkamer?', geschrokken kijk ik van mijn baas naar mijn man. 'Het is niet waar, Eva', hij loopt op mij af maar wordt tegengehouden door de twee agenten. 'Eef, alsjeblieft, geloof me', ik zie tranen in zijn ogen verschijnen, 'het is niet waar! Ik word er ingeluisd!'. 'Wat heeft dit te betekenen?', woest stap ik op de korpschef af. 'Het spijt me, Eva', ze kijkt me oprecht bezorgd aan, 'er is DNA van meneer Wolfs aangetroffen op het lichaam van Bodil de Herder'.