Turbulentie

9

Het is aan het eind van de middag als Wolfs een telefoontje krijgt en wegloopt. Als hij terugkomt, kan ik zijn blik moeilijk duiden. Maar iets zegt me dat het telefoontje geen goed nieuw heeft gebracht. 'Angelique is dood', zijn gezichtsuitdrukking verraadt vrij weinig, maar de hand die hij eerst over zijn baardje laat gaan om hem dan vervolgens door zijn haar te halen, vertelt me genoeg. 'Jeetje, Flo...', 'ze weten nog niks', beantwoordt hij mijn ongestelde vraag. 'Kom', ik leg een hand op zijn schouder, 'we gaan naar huis. We kunnen hier toch niets doen'. Het slachtoffer in het museum had geen identificatie bij zich en we hebben verder nog niets om op te rechercheren. We zullen het onderzoek van de patholoog af moeten wachten. Hij zucht diep, maar pakt dan toch zijn jas. Ondanks dat ik hem nog niet heb vergeven voor zijn gedrag van de afgelopen dagen, heb ik toch medelijden met hem. De dood van de moeder van Fleur raakt hem diep, ook al probeert hij dat voor mij te verbergen. Sinds de dood van Fleur en alles daaromheen heeft hij een aversie tegen de vrouw. Uiteindelijk is hij op mijn aandringen geen zaak tegen haar begonnen, maar echt vergeven heeft hij haar nooit. We hebben Angelique de laatste jaren dan ook niet vaak gezien. Toch zie ik er tegenop om dit nieuws aan Loek te vertellen. Als ze later vragen heeft over de jeugd van haar moeder, zou Angelique de enige zijn die haar de antwoorden kan geven. Dat is haar nu ontnomen. 'Ga jij maar vast, ik moet nog even naar Mechels', hij glimlacht bemoedigend, maar de lach om zijn lippen bereikt zijn ogen niet. 'Oké', verontrust kijk ik hoe hij naar het kantoortje van onze baas loopt. Als ik me om wil draaien, voel ik een hand op mijn schouder. 'Hé', de grijns op zijn gezicht bezorgt me kippenvel. 'Joshua', antwoord ik koeltjes. 'Wat heeft 'ie?', hij knikt richting mijn partner. 'Niks', ik schud zijn hand van mijn schouder af en wil weglopen. 'Eva', zijn vingers klemmen zich om mijn pols, 'je kunt veel beter krijgen'. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk van zijn hand om mijn pols, naar de arrogante uitdrukking op zijn gezicht. 'Laat me los, Joshua', zijn linker mondhoek krult iets omhoog. 'Je verdient beter, Eva', hij verstevigt zijn grip voor hij me loslaat en me met een naar gevoel in mijn maag achterlaat.

Dat 'ik moet nog even naar Mechels' van Wolfs, duurt inmiddels al bijna twee uur. Ik heb Loek en Siem opgehaald van de kinderopvang en we zijn zelfs de eendjes wezen voeren. Helaas is Siem de laatste tijd zo aan het spoken 's nachts, dat hij overdags soms onuitstaanbaar is. Na de zoveelste woedeaanval heb ik hem dan ook maar op bed gekieperd. Een goed idee van mij, want binnen de kortste keren was hij in dromenland. Terwijl Loek rustig aan tafel zit te tekenen, rommel ik enigszins gestrest door de keukenkastjes. Op zoek naar iets wat ik tamelijk makkelijk klaar kan maken. Als het geluid van een sluitende deur mijn oren bereikt, haal ik opgelucht adem. Wolfs kan zo gaan koken. 'Opa!', Loek springt van de Tripp Trapp stoel en rent op hem af. 'Opa, kijk!', ze houdt de tekening die ze heeft gemaakt hoog in de lucht, 'voor jou'. 'Jeetje, Loek, ik ben net binnen', hij duwt het meisje aan de kant en loopt linea recta naar de voorraadkast. Ik zie het meisje slikken, waarna ze hulpzoekend naar mij kijkt. Ik wenk haar naar me toe te komen, maar als ze halverwege is, draait Wolfs zich om, 'Loek'. Ietwat angstig kijkt ze me aan voor ze zich weer naar haar opa omdraait. Hij kijkt zijn kleindochter niet aan, maar neemt een flinke slok whisky, 'oma is dood'. 'Wolfs!', is hij nu helemaal gek geworden!? 'Wat?', als door een wesp gestoken kijkt hij me aan. Ik schud mijn hoofd en richt me op Loek. Redden wat er te redden valt. Haar gezichtje is wit weg getrokken. 'Loek, liefie, kom maar', al snel heb ik het meisje in mijn armen. 'Is oma echt dood?', 'Dat zeg ik toch, Loek', met een knal zet hij zijn inmiddels lege glas op de tafel. 'Jezus, Wolfs', ik druk het huilende meisje dicht tegen me aan, 'wat heb jij toch?'. Lijdzaam kijk ik toe hoe hij hoofdschuddend een hand door zijn haar haalt. Dit is geen goed teken, dat weet ik maar al te goed. En inderdaad, zoals ik al had verwacht, snokt hij zijn jas van de stoel en draait hij zich om.

Super bedankt voor alle reacties! Ik ben enigszins gerustgesteld en ga lekker door met dit verhaal en het geheim van Wolfs 😅