Turbulentie

55

'Meneer Wolfs', er wordt zachtjes aan mijn schouder geschud, 'meneer, er is bezoek voor u'. 'Bezoek?', mompel ik slaperig. 'Ga maar naar binnen', hoor ik haar nog vaag zeggen, waarna ik mezelf weer een beetje weg voel zakken. 'Opa?', 'ssh, opa is nog niet helemaal wakker, schatje', de bekende stemmen zorgen voor een enorme energie-boost en al snel open ik mijn ogen. 'Papa au?', 'nee, papa is alleen een beetje moe', Eva's zachte stem doet me glimlachen. Voorzichtig draai ik me om, zodat ik mijn prachtige gezin eindelijk weer kan zien. Compleet. Gezond. Als eerste ontmoet ik de ogen van mijn vrouw. Ze heeft wallen van hier tot Tokio, maar wat straalt ze. Ze is bloedmooi, zoals altijd. 'Hé', fluistert ze zachtjes. 'Hé', ze pakt mijn uitgestoken hand vast. Een traan ontsnapt uit haar ooghoek, maar wordt dit keer met een glimlach weggeveegd. 'Ze zijn veilig', 'ik zie het', ik wrijf zachtjes over de rug van haar hand, 'het is goed gekomen'. Ze kijkt glimlachend naar de kinderen en knikt, 'gelukkig wel'. 'Mama waarom huil je?', 'omdat mama heel blij is dat we weer allemaal samen zijn, lieverd', ze gaat op het randje van mijn bed zitten en ik sla mijn arm om haar middel. 'Hé, kanjers, krijg ik nog een kus of hoe zit dat', wat bedremmeld kijken ze van mij naar Eva. 'Ga maar, het is goed', glimlacht ze bemoedigend. 'Kijk, opa', al gauw zit Loek op mijn bed, 'ik heb een tekening voor je gemaakt'. 'Wat mooi!', trots knikt ze. 'Papa ik ook!', Siem steekt zijn armpjes uit en Eva staat op van het bed om hem op te tillen. 'Eef, doe...', waarschuwend kijkt ze me aan. 'Sorry', verontschuldigend steek ik mijn handen in de lucht. 'Ik zal de komende tijd toch ook meer moeten doen', ze knikt naar mijn buik, 'jij zit nog wel even in de lappenmand'. 'Als je maar rustig aandoet', 'altijd, toch', met een knipoog zet ze onze zoon ook op het ziekenhuisbed. 'Mmm', brommend trek ik mijn zoontje dicht tegen me aan. De pijnstilling die ik doorlopend via een infuus krijg werkt uitstekend en ik voel me goed. 'Hoe is het met mijn grote vriend?', 'goed', hij grinnikt als ik mijn baardje langs zijn wang laat gaan. 'Kijk!', hij laat zijn arm zien en ik moet mijn best doen om niet te laten zien hoe erg ik schrik. 'Wat is dat nou?', vragend kijk ik van mijn zoon naar mijn vrouw. Eva slikt, maar knijpt even geruststellend in mijn hand die op haar bovenbeen rust. 'Siem au', 'echt waar?', hij knikt hevig. 'Maar mama hebte plakkers gedaan!', met een grote grijns wijst hij naar de pleisters die het verband om zijn arm bedekken. 'Zo hé', voorzichtig pak ik zijn uitgestoken handje vast, 'wat een mooie pleisters'. 'Ja, hondjes!', trots bekijkt hij zijn arm, 'nu niet meer au'. 'Gelukkig maar', ik ga wat rechter op zitten en haal een hand door zijn haren. Het is me opgevallen dat Loek een stuk stiller is dan gewoonlijk. Eva heeft het duidelijk ook in de gaten, want ze staat op en loopt naar haar toe. Het meisje zit met haar hoofd gebogen aan het voeteneinde van mijn bed. 'Loek', ze knielt bij haar neer, 'kijk me eens aan'. Ze schudt haar hoofd en haar schoudertjes beginnen te schokken. 'Liefje, het is niet jouw schuld', 'sorry, mama', het breekt mijn hart om het meisje in tranen te zien uitbarsten. Eva trekt haar dicht tegen zich aan en wiegt haar zachtjes heen en weer, terwijl Siem diep in mijn armen wegkruipt. Ik schuif een stukje op zodat mijn vrouw makkelijk naast me kan komen zitten. Ze laat haar hoofd op mijn schouder vallen terwijl ze troostend over de rug van het meisje in haar armen blijft wrijven. 'Ze is net als mij, vroeger', mompelt ze, 'ze wil haar broertje zo graag beschermen, ze voelt zich schuldig'. 'Ze is dapper', ik druk een kus op haar slaap, 'net als jij'. 'Ik ben zo blij dat het goed is afgelopen', ze zucht diep, 'maar we hebben nog een lange weg te gaan, dit zal ze altijd blij blijven'. 'Ook dat komt goed, Eef', ik sla mijn arm om haar schouder en trek haar nog wat dichter tegen me aan, 'met z'n viertjes – wat zeg ik – met z'n vijfjes, kunnen wij alles aan'.

Thanks voor alle lieve reacties op het vorige stukje 😘 hierna nog maar 1 stukje.... maaaaar: er staat alweer een volgend verhaal klaar 🙈