Turbulentie

32

'Mama!', zodra ik door de achterdeur binnenkom, stuift Loek op mij af. 'Hé, lieffie', ik ga wat door mijn knieën en trek haar dicht tegen me aan. 'Sssh, stil maar', als ik haar optil, kruipt ze helemaal in me. 'Sorry, Eef', Romeo krabt wat ongemakkelijk achter zijn oor. 'Geeft niet', mijn geruststellende glimlach lijkt hem wat op zijn gemak te stellen. Het meisje in mijn armen begint al snel zwaar te worden en ik besluit op de bank te gaan zitten. 'Wat is er gebeurd?', vragend kijk ik mijn collega, en inmiddels toch wel vriend, aan. 'Ze was buiten aan het spelen met Nina, gewoon hiervoor in de speeltuin en na een tijdje kwam ze huilend binnen', hij leunt met zijn onderarmen op de rug van de stoel tegenover me, 'ik weet niet wat er gebeurd is, Eva. Echt niet'. Ik knik dat ik het begrijp. 'Ik eh... Ik ga even boven kijken, Mila is Nina in bad aan het doen', met een smoesje probeert hij ons even wat tijd alleen te geven. Zodat ik kan proberen het nog altijd huilende meisje te kalmeren. Veel meer dan het herhaald stamelen van het woord mama komt er nog niet uit haar mond. Beelden van 3 jaar geleden flitsen door mijn hoofd. Toen was ik ook hier om Loek op te halen omdat ze zo overstuur was, bang dat mij iets zou overkomen. 'Ik ben hier, schatje', stevig wrijf ik over haar rug, 'probeer eens rustig adem te halen'. Na een hele poos is haar ademhaling genormaliseerd en wordt ook het snikken steeds minder. Ik zie een kans om op te staan en wat drinken voor haar te pakken, maar zodra ik in beweging kom grijpen twee kleine handjes me stevig vast. 'Mama...', mompelt ze angstig. 'Ik blijf bij je, Loek. Ik wil alleen wat water voor je pakken', met het meisje in mijn armen loop ik naar de keuken 'Ga je even hier zitten?', ik zet haar op het aanrecht zodat ik mijn handen vrij heb. 'Blijf je hier?', fluistert ze. 'Ik blijf hier', 'oké', ze knikt dat ik haar neer mag zetten en voorzichtig laat ik haar uit mijn armen glijden. Na even zoeken overhandig ik haar een beker met water. 'Rustig drinken, lieverd', ik veeg zachtjes met mijn duim over haar betraande wang. 'Zo', ik druk een kus op haar voorhoofd, 'gaat het weer een beetje?', weifelend haalt ze haar schouders op. 'Wil je me vertellen wat er is gebeurd?', vraag ik haar als ze de nog halfvolle beker aan me teruggeeft. Ze wendt haar blik af zoals ik dat ook vaak doe als ik het moeilijk vind om over iets te praten 'Waarom moest je zo huilen, Loek?', ik wrijf met mijn handen over haar bovenbenen. 'Ik was geschrokken', mompelt ze na een tijdje. 'Geschrokken?', ze knikt voorzichtig. 'Waarvan?', ik ga wat door mijn knieën zodat ik haar aan kan kijken. 'Gewoon...', heel eventjes ontmoeten we elkaars blik. Ze lijkt te schrikken en kijkt onmiddellijk weer weg. Het geeft me een naar gevoel. Normaal vertelt ze me wat haar dwars zit. 'Loek...', 'er is niets mama', ze veegt met haar handen over haar gezicht, 'het is al over, ik ben niet verdrietig meer'. 'Loek, kijk mij eens aan', ik leg mijn vinger onder haar kin en til heel voorzichtig haar gezicht iets omhoog, 'je mag mij alles vertellen, hè'. 'Er is niets', ze schudt haar hoofd en wil van het aanrecht springen. 'Ho, ho, ho', ik zet een stap opzij en neem haar handen in de mijne, 'even blijven zitten'. 'Er is niets mama, echt niet', het meisje voor me vecht hopeloos hard tegen haar tranen. Als ik haar aan blijf kijken, barst ze weer in tranen uit. 'Kom eens hier', ik druk haar dicht tegen me aan. 'Als je vertelt wat er is gebeurd, dan kan mama je misschien helpen' normaal praat ik nooit zo tegen haar. In de derde persoon. Maar op dit soort momenten denk ik dat het haar helpt. Waarom weet ik ook niet. Gewoon een gevoel. 'Vertel het maar aan mama', ik voel hoe ze zachtjes tegen mijn borst knikt, 'misschien voel je je dan beter, lieverd'. Ze wurmt zich een beetje uit mijn armen. Als ik mijn duim zachtjes over haar wang laat glijden begint ze te praten. 'Er was een meneer en...', 'een meneer?', mijn hartslag gaat gelijk door het plafond. Ik probeer rustig te blijven maar er gaan honderden scenario's door mijn hoofd. Ze is zes jaar oud. Dit kan niet. Dit mág niet. 'Mama...', ze kijkt me angstig aan, 'hij zei dat hij mijn papa was'.