Turbulentie

Epiloog

'Hé schatjes', ik glimlach vermoeid naar de kinderen die hand in hand de slaapkamer binnenschuifelen. 'Goedemorgen!', Loek klinkt opgewekt, maar haar broertje kijkt me enkel schuchter aan. Wolfs komt achter ze aan de slaapkamer binnen. Zoals al de hele dag heeft hij een grote glimlach op zijn gezicht. 'Ga maar kijken bij mama', dat hoeft hij geen twee keer te zeggen: binnen de kortste keren zit Loek bij mij op bed. 'Ah, zo lief!', glundert ze. Terwijl Loek haar ogen niet van het kindje af kan houden, staat Siem nog wat onbeholpen in het midden van de kamer. 'Kom maar, vent', hij tilt ons zoontje op en drukt een kus op zijn wang, 'het is ook spannend hè'. Ik kan me nog goed herinneren dat het met Loek ook zo ging toen Siem net geboren was. Zij was ook enorm onder de indruk. 'Kijk eens vriendje', Wolfs gaat op de rand van het bed zitten en neemt het handje van onze zoon in de zijne. Zachtjes laat hij hun vingers over het wangetje van ons pasgeboren kindje gaan. 'Is het een jongetje of een meisje?', gespannen kijkt Loek mij aan. Hopend op een zusje. Dat heeft ze de laatste paar maanden duidelijk laten merken. 'Het is een meisje, Loek', ik trek haar iets dichter tegen me aan en druk een kus op haar slaap, 'jullie hebben een zusje'. 'Hoe heet 'ie?', vragend kijkt Siem van het baby'tje dat op mijn borst ligt, naar zijn vader. 'Ze heet Mex', hij laat zijn kin op het bolletje van het ventje rusten en kijkt vertederd naar ons kindje, 'mooi is ze, hè'. Ontroerd breng ik mijn hand naar zijn wang en streel er zachtjes over. Hij heeft me weer zo goed bijgestaan. Niet alleen tijdens de bevalling, maar gewoon altijd. We hebben elkaar dan ook keihard nodig gehad de afgelopen tijd. De kinderen hebben een behoorlijk trauma overgehouden aan alle gebeurtenissen van zes maanden terug. De twee vrolijke, onbezorgde kindjes die we een jaar geleden hadden, zijn maandenlang angstig, slecht van vertrouwen en gefrustreerd geweest. Het was vreselijk om ze zo te zien. Om ze te zien worstelen met wat ze hebben meegemaakt, zonder ze écht te kunnen helpen. Gelukkig gaat het steeds beter. Het heeft een hele poos geduurd, maar ons gezinsleven is eindelijk weer een beetje zoals vanouds. Althans. Tot vanmiddag. Om 3 minuten over 4 veranderde ons leven voor altijd. Het moment dat Wolfs ons kindje op mijn borst legde. Ook al was het de tweede keer dat we dit meemaakte, het was minstens net zo magisch. En dit... Het is geweldig om te zien wat de komst van Mex doet met Loek en Siem. De glimlach op het gezicht van onze krullenbol is groter dan ooit en ik heb Siem nog nooit ergens zó gebiologeerd naar zien kijken. De geboorte van dit lieve meisje is een nieuw begin voor ons allemaal. Een leven met z'n vijfjes. Zonder dat iemand dat kapot wil maken. Zonder constant in angst te hoeven leven. We gaan ervan genieten. Dat is ook niet zo moeilijk met drie van die prachtige kindjes. Want wat zijn ze mooi. Loek met haar volle bos krullen en sprekende groene ogen. Siem met zijn eigenwijze blonde haartjes die overal heen staan en de ogen van zijn vader. En nu Mex. Zo klein, maar al écht een persoontje. En zoveel haar! Haar diep blauwe ogen kunnen nog van kleur veranderen, maar mooi zullen ze altijd blijven. Ze zijn perfect. Alle drie. 'Eef?', ik merk pas dat ik weggedroomd ben als Wolfs zachtjes over mijn wang streelt. 'Of Loek haar even vast mag houden?', met een glimlach drukt hij zijn lippen op de mijne. 'Natuurlijk mag dat, lief', ze glimt van trots als ik het kindje in haar armen leg. 'Mama?', 'kom maar', al snel heb ik een veel groter kindje in mijn armen liggen. Met zijn duim in zijn mond kijkt hij hoe Loek het baby'tje als een pro vasthoudt. 'Leuk hè, nog een zusje', zachtjes druk ik mijn lippen in zijn haren. Hij knikt en kruipt nog wat dichter tegen me aan. Als Wolfs dan ook zijn arm om me heen slaat, weet ik het zeker: dit is de mooiste dag van mijn leven. 'Mag ik het vanavond aan mama Fleur vertellen, dat ik een zusje heb?', wil Loek weten, toch een beetje onzeker. Ik voel Wolfs' arm een beetje verstijven en knijp geruststellend in zijn hand. Zijn oudste dochter is dan misschien niet hier, toch hoort ze erbij. 'Natuurlijk mag dat, met een waterige glimlach streel ik een pluk haar achter haar oor, 'maar dat weet ze wel hoor, sterretjes weten altijd alles als eerste'.

Fin

Bedankt voor het lezen, de likes en de comments! Ik hoop dat jullie het een leuk/mooi/goed verhaal vonden en dat ik het verhaal een waardig einde heb kunnen gegeven! Stay tuned voor het nieuwe verhaal waar ik heel binnenkort het eerste stukje van zal posten: Overgave.