2 years have passed since that day happened. It took me 1 year bago ko siya pinalaya. Bago ko tinanggap sa sarili ko wala na siya at hindi na babalik.
Hindi naging madali para sakin tanggapin ang lahat. Sa tuwing gumisiging ako sa umaga, si Liam agad ang naaalala ko. Hindi ko alam kung san ako mag-uumpisa. Parang bang pinagdamutan ako ng panahon. Lahat ng taong minamahal ko iniiwan ako at hindi na binabalikan. Iniisip ko kung ano ang mali sakin. Do I dereserve this? Gusto ko lang naman maging masaya. When Liam proposed to me that night, I thought I would be the happiest person because finally, someone chose me.
Pero dumating yung araw na binawi din siya sakin. Hindi ako sumuko, hanggat maaari ayaw kong sumuko sa paghahanap sakanya. Pero kahit anong pilit ko, wala parin pagbabago. Hnnggang sa napagod ako at inunti-unti kong tinanggap sa sarili ko na wala na siya.
Sa loob ng dalawang taon, hindi nagbago ang nararamdama ko sakanya kahit wala na siya. I still love him so much and I miss him every single day, there's not a day in my life that I don't think of him.
But, Im still thankful dahil sa mga taong hindi nang-iwan sakin sa mga panahong hinang-hina ako. My family, my friends and especially Andrew, na hindi ako iniwan hanggang sa maging okay na ako.
Ang daming nagbago. Ang daming nangyare sa loob ng dalawang taon..
"Momma!!" Napangiti ako ng marinig ko maliit na boses ng batang nasa tabi ko.
"My baby is awake" lumapit ako sakanya at niyakap ng mahigit "Did you sleep well?" I asked
"Yes momma" sagot niya at niyakap din ako pabalik.
Atro is 2 years old now. Simula ng dumating siya sa buhay namin, naging masaya ako. Bumalik ang dating ako. Isa siya sa mga dahilan kung bakit naging malakas akong harapin ang mga sumunod na araw.
"Where's daddy?" He asked
"Daddy is in the kitchen. Preparing for our food" sagot ko
"Can we go to daddy?"
"Okay. Lets go to daddy" akmang babangon kami ng bumukas ang pimto at pumasok si Andrew. "Oh, daddy is here" nakangiting sabi ko ng makita ko siyang papalapit sa amin.
"Oh, gising na pala ang baby namin" lunapit si Andrew at umupo sa kama. Bumangon naman si Astronat lumapit sa daddy niya.
"Daddy's boy" I whispered.
"Of course" natatawang sagot ni Andrew.
"Kaya minsan nagtatampo ni Valerie sayo eh"
"Haha. Why? Its not my fault na ako lagi hanap ng anak namin"
"Its not your fault, pero pag hawak niya si Astro lagi mo siya kinukuha" sermon ko sakanya.
"Bakit ba ang init ng ulo mo sakin?" Natatawang tanong niya.
"Hindi ko mainit ulo ko sayo okay? I just want you to know na nagtatampo si Valerie sayo. Minsan sa isang araw nalang niya mahawakan si Astro"
"Okay fine. Ipapahiram ko na sakanya si Astro" pagsuko niya.
Sakto naman ang pagbukas ng pinto at pumasok si Valerie.
"Hi Val" bati ko
"Hi Gab" nakangiting bati din niya "Akin na si Astro, papalitan ko lang" agad naman ibinigay ni Andrew si Astro kay Valerie. Nagpaalam na silang lumabas at naiwan kaming dalawa ni Andrew.
Sinamaan ko ng tingin si Andrew dahil sa inasta niya.
"Why?" He asked
"Can you please give her a chance. She's trying her best naman to be a good mother to your child" hindi siya nagsalita. "Give it a try Drew, for Astro"
