❃Huzur Kokusu

1. "Ruhumdaki Acı"

-BAŞLAMA TARİHİNİZİ YAZINIZ-

Siyah kapşollusunu kafasına geçirip hızlı adımlarla yürümeye başladı. Karanlık sokakta duyulan; hafif çiseleyen yağmurun yere vurma sesi ve genç kızın hıçkırıkları..

Vücudunda ki baskı kızı ele geçiriyordu. Yüzünde ki acı kendisini yavaş yavaş belli ediyordu. Yanaklarında ki kesikler, kızı acıdan bayıltmak için zorluyordu. Ancak bayılmayacaktı, acılarıyla savaşmayı öğrenecekti.

O bunu yapabilirdi. Genç kız bu cehennemde yanmadan yaşayabilirdi.

Gözünden akan yaşlar, yüzünde ki yaraları sızlatıyordu. Acilen bu yaralara bir çare bulmak zorundaydı. Hastaneye gidemeyeceği için yakınlarda veteriner kliniği aradı.

Kısa sürede açık bir klinik buldu ve içeri girdi. Veteriner de gece nöbetçisi olan adam, genç kızı görünce gülümsedi. "Buyrun efendim nasıl yardımcı olabilirim?" diye sordu. Genç kız durdu. Yaralı ellerini siyah kapşollusundan çıkardı. Yavaşça şapkasına götürdü. İki eliyle şapkasını indirdi ve yüzünü veterinere döndü.

Genç nöbetçi gözlerini kocaman açtı. Derince yutkundu. "N-nasıl yardımcı olabilirim?" diye sordu tekrardan. Belki de kızın suratından korkmuştu. Gece nöbetçisi titreyen ellerini saklamaya çalıştı. Genç kız sırıttı.

"Yüzümü temizle." diye emir verdi. Genç nöbetçi kıza dik dik baktı. "E-efendim biz hayva-"

"Ben kör değilim! Derhal yüzümü temizle!" sözünü keserek uyarıda bulundu. Genç veteriner onaylamak zoruna kaldı.

Genç kız hızlıca bir odaya geçti. Nöbetçi yavaş adımlarla arkasından girdi. Korkudan yavaş davranan veteriner kızın uyarısından dolayı hızlanmaya başladı.

...

Kısa sürede genç kızın pansumanı bitmişti. Kapşollusunu takıp hızlı adımlarla veterinerden çıktı. Genç veterinder 'o yaralara rağman canı nasıl yanmaz!' diye düşündü. Genç gece nöbetçisi ne yaptıysa kızın yüzünde mimik oynamamıştı. Onun canı yanmazdı...

Genç kız harebe evine gelince, hızlı davranmaya başladı. Evine girip kapıyı hızlıca kapattı ve odasına ilerledi. Şapkasını açıp aynanın karşısına geçti. Kendisine aynada baktı. Yüzünü bu hale getirenden intikamını alacaktı. Ona yapılanın iki katını yapacaktı, genç kız.

Canı yanmıyordu. Hatta yüzünü bile hissetmiyordu. Ağlayınca ıslanan suratını, gülünce gerilen kaslarını genç kız hissetmiyordu, hissedemiyordu.

Derin bir nefes aldı ve kendisine söz vermek istedi. Bunu yapanı genç kız öldürecekti. Kendisine, ailesine bunu yapanı öldürecekti. Peki ya küçük kız kardeşi? Onun suçu neydi?

Genç kızın aklına gelen anılarla birlikte gözleri yanmaya başladı. Bu anılar kızın canını çok acıtıyordu. Acıyı bedeninde değil, ruhunda hissediyordu.

Genç kız üzerinde ki siyah uzun swaeti çıkardı. Masanın üzerinde ki, annesinin hediye ettiği bıçağı aldı. Açıkta kalan omzuna; düz yapmaya çalışarak derin bir kesik attı. Omzundan akan kana aynadan baktı.

Hayatı da ellerinden böyle akmamış mıydı? Yavaş yavaş ve can yakan...

Genç derin bir nefes aldı. Hayır, acıyı hissetmiyordu. Hissetmesine izin vermiyorlardı. Ruhunda ki acılar, genç kızın bedeninde ki acıyı hissetmesine izin vermiyordu. Aynada kendisine bakarken kafasını iki yana salladı.

Hızlıca ayağa kalktı ve mutfağına ilerledi. Kırılmış dolabından tuz vazosunu aldı. Hızlı adımlarla tekrar odasına ilerledi. Derin bir nefes aldı. Bu sefer bedeninde ki acıyı hissetmek istiyordu.

Kavanozun kapağını açtı ve eline tuzu döktü. Tekrar derin bir nefes alarak avucunun içinde ki tuzu kanamış yarasına bastırdı. Sertçe sürmeye başladı. Gözlerini kapattı.

Ah, hayır. Canı yanmadı. Ruhunda ki acı yine izin vermedi. Genç kız ağlamaya devam ederek, konuşmaya başladı.

"Hissedemiyorum, anne. İzin vermiyor. Sizin acınız bedenimi hissetmeme izin vermiyor. Ben ne yapmalıyım, anne? Ben sizsiz yaşayamam. İntikam mı almalıyım? Ama nereden bulacağım, onu? Lütfen bana yardım et." dedi.

Gözlerini kapattı. Derin bir nefes aldı.

"Sizi seviyorum..." dedi ve kendini yatağına bıraktı.