A Feeling So Strange 1 ✔

CHAPTER 28 : Vwisit

Chen’s POV

“Aww, aww… Dahan-dahan lang Lay… masakit.” Daing ko habang ginagamot niya ang ilan sa mga sugat ko. Andito kami sa hospital at iisang kwarto lang kaming anim.

 

 

“Bakit ba kasi hindi kayo lumaban?”

 

 

“Ayaw lang naming madamay ang middle class.” Sagot ko. Kapag lumaban kasi kami sa upper class, tiyak na madadamay pati yung iba. Mahirap kalabanin ang mga upper class dahil higit silang makapangyarihan at mayaman kesa sa amin.

 

 

“Paano nga pala kami napunta dito?”

 

“Dinala kayo ni Xyla kasama nung iba pang mga lalaking ka-schoolmate niyo.”

 

“Xyla? You mean… Laurene?” Tanong naming lahat.

 

“Yes. At magpasalamat kayo dahil hindi naimpeksyon yang mga sugat niyo.” Si Xyla? Niligtas kami? Omo~

 

 

Xyla’s POV

Papunta ako ngayon sa hospital para dalawin yung mga prinsipe. Bumili ako ng anim na bulaklak, six basket of fruits, tatlong cake at tatlong ice cream. Kasama ko rin si Laurence dahil ayaw niyang umalis sa tabi ko. Buntot talaga ‘tong pinsan ko. Di na ako kumatok sa pinto at agad kaming pumasok kaya napatingin silang lahat. Nakita kong inaasikaso sila ni Lay at nang iba pang nurses.

 

 

“Laurene!” Masayang sabi nila. Buti naman at Laurene ang tawag nila sakin ngayon. Ngumiti lang ako nang bahagya at binigay ko sa kanila yung tig-iisang bulaklak.

 

 

“Doc, how are they?” I ask Lay. He looked at me and didn’t answer for seconds but he continued cleaning Kyungsoo’s wounds.

 

“They’re okay. Just a little rest and they will heal.” Umupo ako sa sofa katabi si Laurence na biglang niyakap ang braso ko. Takot kasi sa hospital ‘to pero nag-insist na sumama. Tiningnan ko yung mga patients at nakita kong ang sama nang tingin nila kay Laurence. Anong problema nila?

 

“Laur, alis na tayo.” Sabi niya sakin. I look at him and he look at me. Halatang takot ang loko.

 

 

“What did I told you? Di ba sabi ko, wag ka nang sumama?”

 

“But I don’t want you to go here alone.”