CHAPTER 32 ---

2.3K 71 2
                                    

Xyla’s POV

“Xyla! Xyla! Wake up! Wake up!” Istorbo nga naman oo oh! Natutulog pa ako eh.

 

“Xylo, stop jumping and bouncing in my bed. Go away and leave me. I want to rest.” I said and cover my ears with pillow. I felt that he put his head on my back and make it as a pillow.

 

 

“But Xyla, it’s 10 in the morning and the sun is alive, so I’m alive…”

 

“Then kill yourself so you’ll not be alive at all.”

 

“Bad cousin. I’ll call Tito Zhake and tell him that you---” Agad akong bumangon at sinamaan siya ng tingin.

 

 

“What did we talk yesterday? Didn’t I tell you that I’ll accompany you but you should give me at least one day of rest? For good’s sake, Laurence! I’m so tired and I want to rest. Can’t you understand it? I want to take a long nap, no, I want to sleep too long. I didn’t even want to come here but I did, for you. So please? Give me even just this day.” I said trying to let him understand. Bigla namang nalungkot ang mukha niya at agad tumayo at lumabas ng kwarto ko. Aish! Nagtampo na naman ba siya? Bahala siya, basta ako, matutulog ako. Humiga ako ulit at pumikit pero paulit-ulit na sumagi sa isip ko ang mukha ni Xylo kaya naman asar na asar akong bumangon at naligo. Nagbihis ako agad at lumabas ng kwarto.

I tried knocking on his room pero mukhang walang tao. I tried calling him pero unreachable ang number niya. Aish! That stupid cousin of mine! Baka maligaw na naman yon. Higit pang iyakin kay Sehun yon eh. Tumakbo ako agad papunta sa elevator at magsasara na sana ito at buti napigilan ko pa. Pero sana hindi ko nalang pinigilan.

Sumungaw ang mukha nung labingdalawa. Nagkatinginan kaming lahat. Nagdadalawang isip pa akong pumasok pero pumasok nalang din ako dahil kailangan kong mahanap si Xylo. Nasa harap ako at nasa likuran silang lahat. Walang nagsasalita at nilalamon ng sobrang katahimikan ang buong elevator. I tried dialing Xylo’s number but it keeps saying it’s unreachable. Hindi ako huminto kakadial hanggang sa wakas ay sumagot din ito.

 

“Laurence, where are you?! Do you know that I’m worried?! What if you’ll get lost?! What if something bad happened to you?! Do you think I can make it?! Where the hell, are you?! Why did you go without telling me?!” Sunud-sunod kong tanong sa kanya. Nanginginig pa yung kamay ko sa sobrang kaba. Ako ang mamamatay kapag nawala na naman siya. Peste! Mas matindi pa ang iyak ko sa kanya noong mawala siya.

 

 

“Wait me there. Don’t leave. Pupuntahan kita diyan at wag mong papatayin ang cellphone mo dahil ako ang papatay sayo kapag nawala ka!” Sigaw ko sabay end call. Hinawakan ko nang mahigpit yung phone ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Bakit ba ang tagal ng elevator na ‘to? I press the down button hard but it keeps moving slow.

A Feeling So Strange 1 ✔Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon