A Feeling So Strange 1 ✔

CHAPTER 29

Xyla’s POV

Dalawang linggo na ang nakakalipas about doon sa isyu nila Chanyeol at Francis. Nakalabas na silang anim sa hospital at balita ko ay pumapasok na sila. Balita ko lang. Noong bibisitahin ko kasi sila ay wala na, na-discharge na raw sila sabi ng isang nurse. Hinanap ko si Lay pero day off niya daw noong araw na yon. Ilang araw na akong pumapasok pero hindi ko parin sila Nakikita. Hindi ko alam kung ayaw ba nilang magpakita o hindi talaga sinasadya nang tadhana na magkita kami.

 

 

Pumapasok lang din ako sa Acad (Academy) kapag trip ko o kapag magtetest kami. Naipapasa ko naman at hindi naman ako nahuhuli sa mga discussion at topic sa mga subjects. Hindi naman nagagalit ang mga professors ko dahil alam naman na siguro nilang matataas ang mga grades ko kahit papaano. Minsan, kung papasok man ako sa Acad, hindi ako didiretso sa classroom. Pupunta ako ng library o sa garden para matulog o kaya tumambay. Nakakatamad lang pala ang maging isang normal school student. Dapat pala talaga naghome-schooled nalang ako. Pag-iisipan ko ulit. Baka hindi ko na ituloy ang normal schooling at back to home schooling na naman ako.

 

 

I’m here at the garden at the top of the tree with Mocca. Ang sarap lang ng simoy ng hangin. Buti dito, tahimik, hindi magulo at walang istorbo. Sinimulan kong tugtugin si Mr. Mocca.

 

 

“Ngiti lang… Ngiti lang pag mayrong problema

Ngiti lang… daanin sa ngiti at tawa…

Maaari ngayon di mo malaman

Ang mga sagot sa mga katanungan

Ngiti lang… Maaayos din yan, Ngiti lang"

 

Nitong mga nakalipas na araw, may napag-isip-isip ako at sana, tama ang gagawin ko.

"Maaari ngayo’y todo buhos ulan

Pagmasdan mga ulap ay mag-uurungan ngiti lang… maayos din yan… ngiti lang

Alam kong

Ano mang problema kay bigat… sa huli maaayos lahat… ngiti lang…”

 

 

I hope I can smile just like what the song is telling. Narinig ko na ang pagring ng bell. Gotta go for my next subject… Finance…

 

 

Luhan’s POV

I’m at the back of the tree while Xyla or Laurene is sitting at the top of it. I just listen to her song and never interrupt. Pinikit ko lang ang mga mata ko at dinama ang malamig na simoy ng hangin na sinasabayan ng maganda niyang boses. That was supposed to be a happy song, I guess but her voice is sad…

 

 

“Ano mang problema kay bigat… sa huli maaayos lahat… ngiti lang…” Her song ended and suddenly, the bell rung. Nakarinig nalang ako ng mga palayong yabag. I sighed. It’s been how many days or weeks I guess that we never nor talk to her. Iniiwasan namin siya. Bakit? Because it hurts. It hurts what we found out about her…