The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 18

Harry

Οδηγούμαι στο γραφείο της λοχαγού. Πάλι έστειλε αυτόν τον Paul να με φωνάξει. Αυτό το οτι κάθε τρεις και λίγο πρέπει να είμαι στο γραφείο της με εκνευρίζει, όπως και βέβαια η μούρη του Paul η οποία πάντα κατέχει ένα υπονοούμενο ειρωνίας. Αυτοί οι δύο θα έκαναν το τέλειο ζευγάρι...μέσα στα νεύρα αυτή, μέσα στην μαλακία αυτός... ''ΣΤΑΜΆΤΑ Ηarry'', μια φωνή με διορθώνει μέσα μου. Είπαμε, θα κάνετε ανακοχή. Άλλωστε...ποιος ξέρει, ίσως απλά θέλει να σου πει κάτι με σχέση την θητεία σου, ίσως ο θείος John να μπόρεσε να με βγάλει από το λούκι...Μακάρι.
Ο Paul με αφήνει έξω από την πόρτα του γραφείου και χωρίς να πει κάτι χάνεται κυριολεκτικά από προσώπου γης. Στέκομαι μόνος μου έξω από την πόρτα. Σκέφτομαι λίγο το πως θα πρέπει να φερθώ, ίσως να δείξω λίγους τρόπους...αρκετά με τον τραμπουκισμό και το νταϊλίκι...με κάνουν όσο να'ναι ρεζίλι. Αν και να πούμε την αλήθεια τα ήθελε ο... ''Οk, ok σταματάω.''
Εισπνέω βαθιά και μπαίνω μέσα δίχως να χτυπήσω.
Εκείνη μιλάει στο τηλέφωνο, και με το χέρι της μου κάνει νόημα να κάτσω και οτι σε ένα λεπτό τελειώνει. Κάθομαι και απλά αφήνω το βλέμμα μου να χαθεί στον χώρο, ενδεχομένως και σε εκείνη. Να πούμε την αλήθεια, είναι μια όμορφη γυναίκα.. Βασικά, είναι μια ''γυναίκα'', η οποία παρόλο που εδώ μέσα δεν εκπέμπει καμία θηλυκότητα σε κάνει να πλανάσαι για το πως να είναι έξω από εδώ... Τα γαλανά της μάτια, σου προδίδουν άλλη μια γλυκιά και ταυτόχρονα άγρια εικόνα του προσώπου της...ο αυστηρός τρόπος που αυτή σε κοιτάει...και γενικά... ''Βασικά, γιατί δεν σκας;'' μια φωνή μέσα μου λέει. Όμως, γιατί να σκάσω, κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται ακόμα και αν δεν γουστάρουμε με την καμία κάποιον, πρέπει να του αναγνωρίζουμε τα θετικά του. Και όπως προείπα, τα θετικά της είναι αρκετά...και...

«Styles, STYLES που ταξιδεύεις;» η φωνή της με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

«Συγνώμη αφαιρέθηκα.» απαντώ και ανακάθομαι στην θέση μου κοιτώντας ολίγον σαν χαμένος τριγύρω.

«Δεν φάνηκε καθόλου.» απαντά με ειρωνία. Τελικά, όντως οι γυναίκες είναι αψυχολόγητα πλάσματα. Αυτή δεν μου είπε πως πρέπει να πάψει αυτή η ''κόντρα'' μεταξύ μας, τώρα πάλι τι την τσίμπησε;

«Μου είπαν πως με ζητήσατε.» απαντώ προσπαθώντας να τελειώσει όλο αυτό όλο και πιο γρήγορα, αν μείνω και άλλο θα πετάξω καμία βλακεία ή και χειρότερα ίσως κάνω και τότε σίγουρα είναι πως θα βρεθώ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου στην άλλη άκρη της γης...και εκεί μόνο τουαλέτες δεν θα καθαρίζω.

«Ναι, σε ζήτησα. Θυμάσαι τότε που πριν έναν μήνα ο φίλος σου βρέθηκε να ξενυχτά γλεντώντας σε ένα κλαμπάκι έτσι;» λέει και ακουμπά την πλάτη της στην καρέκλα κοιτώντας με βλέμμα ''Τα ξέρω όλα.''... ''Μαλάκα την έκατσες.'' η φωνή από την άλλη φωνάζει...κι'εγώ σε φάση ευχαριστώ για το νέο.

«Εεε, κάτι θυμάμαι.» απαντώ στραβοκαταπίνοντας ενώ ξύνω το σβέρκο μου.

«Δεν ξέρεις τι έμαθα χθες βράδυ;» λέει και καλά όλο έκπληξη.

«Τι μάθατε;»

«Να σου δώσω μια ευκαιρία να το βρεις μόνος σου;»

«Ξέρετε δεν είμαι καλός στους γρίφους...όμως έχω ένα καλό ανέκδοτο να σας το πω να σπάσει ο πάγος...»

«Ο φίλος τότε δεν ήταν μόνος...» συνεχίζει μόνη της αγνοώντας τις μαλακίες που πετάω.

«Αλήθεια; Το τέρας, ποιον είχε μαζί του...;» απαντώ και σίγουρα την γαμ*σα τώρα...

«Εσένα!»

«Τι εμένα;»

«Εσένα είχε μαζί του... Τώρα γιατί να το αρνηθείς, παιδιά είμαστε; Απλά μπορούμε να βρούμε μια μέση λύση τι λες;» απαντά και σηκώνεται να έρθει μπροστά μου. Το κεφάλι μου βρίσκεται στο ύψος του αφαλού της, νιώθω το βλέμμα της να με ''καίει'', μα αισθάνομαι δειλός να ανασηκώσω το κεφάλι μου να την κοιτάξω. Όμως, το άρωμα της εισέρχεται στα ρουθούνια μου...και ένα μαγευτικό συναίσθημα δημιουργείται στην κοιλιά μου, κάτι σαν μαγεία...ή μήπως μαλακία;
Είμαι τελικά...

«Ξύπνα, που ταξιδεύεις;» η φωνή της ξανά τρυπά στα αυτιά μου, με την μόνη διαφορά οτι τώρα την αντικρίζω στο πρόσωπο. Έχει κατέβει και εκείνη στο ύψος του προσώπου μου κάνοντας με να τα χάσω ολοένα και περισσότερο...

«Και... δηλαδή.... εννοώ τι θα μπορούσε να κάνω;» ρωτώ χαμένος.

«Δεν ξέρω. Τι θα έλεγες να διαλέξεις εσύ κάτι;» ρωτάει επίσης κι'εκείνη. Έτσι μου έρχεται...όμως συκρατώ τον εαυτό μου.


«Θα μου χάριζες ένα φιλί;» ρωτάω χωρίς να το σκεφτώ, και μόλις έχω κάνει την μεγαλύτερη μαλακία της ζωής μου...με εκείνη απλά να φαίνεται σα να μην άκουσε καλά, είτε απλά προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που είπα.

«ΔΙΑΚΟΠΤΩ ΚΆΤΙ;»

(κεφάλαιο, κεφάλαιο...πείτε γνώμες!)