The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 35

Harry

Δεν την πρόλαβα.
Στάθηκε πιο γρήγορη και έφυγε. Βλέπω από μακριά το αυτοκίνητο της να χάνεται στην άσφαλτο. Γαμώτο.Όλα πήγαν σκατά και εγώ δεν στάθηκα ικανός να το αποτρέψω.
Γυρνάω φανερά στεναχωρημένος στο διαμέρισμα, η γιαγιά μου γεμάτη αγωνία με κοιτάει στα μάτια και περιμένει μια κουβέντα. Δεν λέω όμως τίποτα. Χάνομαι στον διάδρομο που οδηγεί στο δωμάτιο μου.
Σκέφτομαι πως τελικά η Lauren είχε δίκιο. Όλα σήμερα πήγαν χάλια. Από την Jessie εως την επιμονή της γιαγιάς μου να μάθει πράγματα που δεν την αφορούν. Γιατί Θεέ μου, γιατί; Απλά να την γνωρίσω θέλησα στην γιαγιά μου, αλλά και εκείνη το ήθελε αυτό. Τι σκάλωσε στο τέλος; Τι;
Η πόρτα του δωματίου μου χτυπά. Η γιαγιά μου μπαίνει μέσα, δίχως να της πω.

«Αγόρι μου...» λέει και η στεναχώρια στην φωνή της είναι φανερή.

«Γιαγιά, άσε με μόνο μου.» απαντώ σε τόνο ψυχρό.

«Παιδί μου, άσε μου να σου εξηγήσω.» συνεχίζει.

«Δεν θέλω, δεν έχω την όρεξη. Σήμερα μου κατέστρεψες τα πάντα.» δηλώνω και νιώθω τα μάτια μου να γεμίζουν από δάκρυα. Όμως, δεν θα κλάψω. Είμαι άντρας, η τελευταία φορά που έκλαψα ήταν τότε που τους έχασα. Από τότε το ορκίστηκα, δεν θα ξανά κλάψω ποτέ.

«Μην το λες αυτό Harry μου. Εγώ, απλά να μάθω την αλήθεια ήθελα...» λέει και δεν αντέχω άλλο να την ακούω.

Αρπάζω μια λευκή μπλούζα από το συρτάρι μου και φεύγω από το διαμέρισμα. Οδηγούμαι στο parking για να πάρω το αυτοκίνητο μου, πρέπει να την βρω και να της ζητήσω συγνώμη για όλη αυτή την αποτυχία. Δεν της άξιζε τέτοια συμπεριφορά ούτε από την πλευρά της ηλίθιας της Jessie η οποία είμαι πλέον σίγουρος οτι φταίει για όλα, αλλά και από την πλευρά της γιαγιάς μου. Η ταχύτητα του αυτοκινήτου μου αυξάνεται υπερβολικά αλλά δεν με νοιάζει, θέλω να την βρω. Πρέπει να την βρω. Ελπίζω να είναι σπίτι της.
Σταματάω το αυτοκίνητο έξω από τη οικεία της. Τρέχω γρήγορα προς την πόρτα εισόδου της πολυκατοικίας, χτυπάω σαν μανιακός το κουδούνι αλλά μάταια. Γαμώτο. Γαμώτο. Γαμώτο. Και το αυτοκίνητο της δεν είναι εδώ, που θα έχει πάει. Αρπάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και πληκτρολογό γρήγορα τον αριθμό της. Χτυπάει, χτυπάει, χτυπάει μα δεν μου απαντάει. Σίγουρα δεν θέλει να μου μιλήσει, όμως, έχω την ανάγκη να της εξηγήσω. Σε παρακαλώ Lauren, σε παρακαλώ.
Πηγαίνω στο αυτοκίνητο μου πάλι, μπαίνω μέσα και προσπαθώ για άλλη μια φορά. Το ίδιο, δεν μου απαντάει. Αποφασίζω να αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή.

«Lauren, ξέρω οτι το σημερινό ήταν μια σκέτη αποτυχία. Όμως, έχω την ανάγκη να σου εξηγήσω, να σου ζητήσω συγνώμη. Ήρθα σπίτι σου, δεν είσαι εδώ και φοβάμαι. Που έχεις πάει; Μην με αγνοείς μωρό μου. Σε χρειάζομαι. Όλα θα φτιάξουν, η γιαγιά μου δεν ήεξερε τι σου έλεγε...μην της δίνεις σημασία. Σε παρακαλώ μωρό μου...εγώ, εγώ σε...εγώ σε νοιάζομαι.» καραλήγω να πω στο τέλος.

Βάζω το κινητό στην θέση του συνοδηγού και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Όλο το σημερινό που φέρνει διάφορους συλλογισμούς στο μυαλό μου. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό, αν η Lauren με χωρίσει θα είμαι ένα σκέτο ράκος. Μου δίνει τόσα πολλά αν και δεν είμαστε καιρό μαζί, μόνο και μόνο που είναι δίπλα μου νιώθω ζωντανός και ευτυχισμένος. Είμαι αναμφισβήτητα σίγουρος οτι θα ήθελα να περάσω την ζωή μου μαζί της...αλλά μετά τα σημερινά αρχίζω να φοβάμαι για τα χειρότερα. Να πάρει η ευχή!

Μπαίνω για άλλη μια φορά στο διαμέρισμα μου. Προχωράω για το δωμάτιο μου, όταν στην κουζίνα είναι η γιαγιά μου με την Jessie. Μα καλά, δεν υπάρχει ούτε λίγη τσίπα πάνω της; Και η γιαγιά μου, μετά από όλα αυτά που έγιναν την ξανά βάζει μέσα στο σπίτι; Κοντέυω να τρελαθώ. Οργισμένος ορμάω στην κουζίνα.

«ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟ ΚΑΝΕΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΜΕΣΑ;» φωνάζω γεμάτος οργή.

«Harry, μην φωνάζεις. Έχουμε να συζητήσουμε αρκετά.» λέει η γιαγιά μου με χαμηλό τόνο στην φωνή της. Η Jessie το παίζει αθώα και δεν μιλάει.

«ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΚΑΛΩ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΕΙΣ ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.» λέω και χτυπάω το χέρι μου στον πάγκο.

«Αφορά την Lauren.» λέει η γιαγιά μου. Τι; Τι αφορά την Lauren και πρέπει να είναι και αυτή μπροστά;

«Harry...» η Jessie αρχίζει. Θα την σκοτώσω. Γιατί δεν το βουλώνει;

«Εσύ σκάσε...» λέω με το στήθος μου να βράζει από θυμό.

«Άστην Harry να σου μιλήσει.» η γιαγιά μου λέει.

«Harry, ξέρεις πως είμασταν καιρό μαζί, είχαμε όνειρα ο ένας για τον άλλο. Σε αγαπούσα και ακόμα σε αγαπάω, όμως, σεβάστηκα την επιθυμία σου να χωρίσουμε. Ήθελα όμως να μάθω ποια είναι αυτή που σε έκλεψε από εμένα, έτσι έψαξα κάποια πράγματα για αυτή την Lauren. Όμως, αυτό που έμαθα με έκανε να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου, έτσι έτρεξα να το πω στην κυρία Grace.» λέει και θέλω να τυλίξω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό της.

«Δεν με νοιάζει τι σκατά έμαθες.» απαντάω και αλήθεια δεν με νοιάζει.

«Άκουμε πρώτα Harry, ύστερα θα κρίνεις αν δεν σε νοιάζει.» λέει και σηκώνεται από την καρέκλα της. «Λοιπόν, σε μια έρευνα που έκανα για αυτήν ανακάλυψα κάτι το οποίο είμαι σίγουρη οτι δεν θα ξέρεις. Κάτι που σίγουρα θα σου ραγίσει την καρδιά και όλα θα αλλάξουν... Ο πατέρας της Lauren Peters, ο George Peters Harry, είναι ο υπαίτιος του τροχαίου των γονιών σου Harry.» καταλήγει να πει.

«Δεν περίμενα εσένα για να το μάθω αυτό.»

(Τι τραβάνε και αυτοί. Να θέλουν να είναι μαζί και όλο το σύμπαν να μην θέλει...)