The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 27

Harry

Ναι. Ήρθε. Δεν με άφησε να περιμένω άδικα, το πήρε απόφαση και ήρθε. Την έχω εδώ, δίπλα μου, ανάμεσα στα χέρια μου, κολλημένη δίπλα στο κορμί μου. Εγώ, αυτή και τα άστρα με το φεγγάρι να μας βλέπει. Νιώθω, μια χαρά που ειλικρινά δεν μπορώ να την αποτυπώσω στο χαρτί, δεν μπορεί να γραφή με μελάνι...απλά είναι ένα αίσθημα που μόνο ο εσωτερικός κόσμος, συγκεκριμένα η καρδιά μπορεί να νιώσει.
Σταματάω ύστερα από λίγο το παθιασμένο φιλί μας, όμως δεν την αφήνω από δίπλα μου να φύγει, τυλίγω τα δυο μου χέρια γύρω από την μέση της και ενώνω τα μέτωπα μας. Στα χείλη μου ένα κολλημένο χαμόγελο υπάρχει, θαρρώ πως και εκείνη παλεύει να μην γελάσει αλλά δεν το καταφέρνει, στο τέλος τα χείλη της την προδίδουν και το πρόσωπο της αλλάζει εντελώς με ένα υπέρλαμπρο χαμόγελο.

«Λοιπόν...» ξεκινάει να πει, μα την προλαβαίνω.

«Θες να περπατήσουμε;»

«Εεεμ, αν το θες εσύ...» απαντά εκείνη.

«Αν δεν θες κανένα πρόβλημα, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μείνουμε εδώ κάτω από το Big Ben. Να βλέπουμε τον ουρανό και να μετράμε τα άστρα μαζί.»

«Δεν σου το είχα πάντως. Όμως, επειδή εγώ αυτό με τα άστρα, το φεγγάρι και τα γνωστά δεν το έχω καλύτερα να πηγαίνουμε.» λέει και γελάω.

«Πάμε λοιπόν. Πάντως δεν είμαι τόσο ρομαντικός όσο φαίνομαι, να το ξέρεις.» της λέω και την φιλάω στο μάγουλο.

«Άσε όμως για να φύγουμε. Έτσι όπως με κρατάς μου είναι λίγο δύσκολο.» προσθέτει και γελάω με εμένα...

Την αφήνω από την αγκαλιά μου, πράγμα που με στεναχωρεί.
Αρχίζουμε να βαδίζουμε ο ένας δίπλα από τον άλλο, την μακριά γέφυρα για αρχή δίχως κανένας να πει τίποτα. Εντάξει, όσο να'ναι υπάρχει για αρχή μια αμηχανία μεταξύ μας, όμως, θα φύγει...θα περάσει. Την βλέπω να κοιτάει με τόσο προσοχή τον δρόμο, ενώ τα κόκκινα μαλλιά της πέφτουν απαλά πάνω από το πρόσωπο της κρύβοντας μου την θέα. Κάπως αμήχανα προσπαθώ να σκεφτώ κάτι για να ξανά αρχίσει η συζήτηση μεταξύ μας. Καταλήγω στην χειρότερη μαλακία που θα μπορούσα να της πω.

«Εμ, μένεις κοντά;»

«Γιατί; Βιάζεσαι να με πηδήξεις;» λέει και καταλαβαίνω πως δεν νιώθει καμία αμηχανία στα λόγια της, αλλά και οτι αυτό που λέει το εννοεί. Όμως, ο σκοπός της ερώτησης μου δεν ήταν αυτός!

«Όχι, όχι καμία σχέση. Απλά σε βλέπω κάπως και σκέφτηκα μήπως θα ήθελες να σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι σου. Αλήθεια δεν ήθελα...» απολογούμαι και μου κάνει νόημα οτι κατάλαβε.