Lauren
«Το έχαψε;» ρωτάει αμέσως ο Paul και κάθεται στην απέναντι καρέκλα, που προηγουμένος καθόταν ο Harry.
«Με την μια.» απαντώ και αφήνω το εμφανές χαμόγελο μου να λάμψει.
«Και τώρα;» συνεχίζει ρωτωντας.
«Τώρα, δεν θα προκαλούμε. Εκτός βέβαια αν κάνει κάτι τρομερά εμφανές το οποίο θα εκτέθει το στρατόπεδο. Αν και, δεν τον βλέπω να προλαβαίνει οι μέρες του είναι λίγες εδώ πέρα. Τέλος πάντων, εγώ σε λίγο πρέπει να φύγω με περιμένει η μητέρα μου. Έχουμε να πούμε κάποια σοβαρά πράγματα, θα ήθελα να με κρατάς ενήμερη εντάξει;»
«Στις διαταγές σας στρατήγε μου.» απαντά κοροϊδευτηκά και σηκώνεται να φύγει.
[...]
«Λοιπόν μαμά, δε νομίζεις πως μου χρωστάς κάποιες εξηγήσεις;» ρωτάω και κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας περιμένοντας με αγωνία την πρώτη της φράση.
«Κοίτα παιδί μου...» την διακόπτω.
«Άσε τις εισαγωγές... Νομίζω είμαι αρκετά μεγάλη για να καταλάβω το οτιδήποτε.» εκείνη ξεφυσά και κατεβάζει το κεφάλι.
«Ο πατέρας σου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και το ξέρεις, όμως το οτι ήταν τόσο καλός δεν τον έκανε να αποφεύγει το πάθος του που είχε για το καζίνο. Έπαιζε, έπαιζε, έπαιζε με αποτέλεσμα κάθε φορά να χάνει και περισσότερα μα η μανία του αντί να παύει να υπάρχει, ολοένα και μεγάλωνε. Προσπαθούσα, προσπαθούσα συνέχεια να τον πείσω να τα παρατήσει αλλά τίποτα, απλά με αγνοούσε. Έτσι, μια μέρα πριν συμβεί το μοιραίο είχε χάσει ακόμα και το σπίτι μας το οποίο είχε παίξει... Εκεί μάλλον θα τα έχασε εντελώς, άνθρωποι που τον είδαν λένε πως ήταν σαν χαμένος μπαίνοντας στο αυτοκίνητο του. Δεν ξέρω αν προορισμός του ήταν ο γυρισμός στο σπίτι, αλλά ποτέ δεν έφτασε εκεί που ήθελε. Όλα τελείωσαν εκεί...στην κρύα άσφαλτο.» λέει και τα δάκρυα είναι ορατά στα πανέμορφα της μάτια.
«Δηλ...» με διακόπτει.
«Υπάρχει και κάτι άλλο.» συνεχίζει.
«Σαν τι;» ρωτώ με την αγωνία να με κυριεύει.
«Ο πατέρας σου χάνοντας τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, παρέσυρε και άλλο ένα όχημα από πίσω του με αποτέλεσμα το νεαρό ζευγάρι που ήταν μέσα να πεθάνει ακαριαία...αφήνοντας ορφανό το 8χρονο αγοράκι τους. Δεν ξέρεις τι έχω περάσει σε όλες τις δίκες που πήγα. Έβλεπα ένα μικρό σγουρομάλλικο αγόρι, με υπέροχα σμαραγδί μάτια να ψάχνει τους γόνεις του...μα κανένας να μην είναι εκεί, εκτός από την γιαγιά του η οποία στεκόταν σαν βράχος δίπλα του.»
«Τι απέγινε αυτό το παιδί ξέρεις;»
«Όχι, όταν τελείωσε οριστικά η υπόθεση δεν ξανά είδα ούτε την γιαγιά του, ούτε και εκείνον. Το μόνο που ξέρω είναι πως εσύ σίγουρα παρόλο τον χαμό του πατέρα σου και πάλι στάθηκες τυχερή. Θυμάσαι στα δέκα σου όταν πήγαμε για πρώτη φορά στον ορθοδοντικό να βάλεις σιδεράκια...»
«Ναι, στον Ben.»
«Από εκείνη την μέρα κατάλαβα πως εκείνος ο άνθρωπος ήταν κάποιος θα αγαπούσε και εμένα, αλλά και εσένα... Όμως εσύ...»
«Σταμάτα, σε παρακαλώ. Για τον πατέρα μου θέλησα να μάθω... Και τώρα με συγχωρείς.»
Έφυγα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Πόσες παραποιημένες αλήθειες έχω ακούσει στην ζωή μου; Πως γίνεται ο πατέρας μου, ένας μεγαλοδικηγόρος να είχε εθιστεί στο καζίνο και τα βρωμερά παιχνίδια του, πως γίνεται να υπήρξε υπαίτιος για τον χαμό άλλων δύο αθώων ανθρώπων...
Οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου, δεν μπορώ. Νιώθω ένοχη... ένοχη σαν να φταίω εγώ. Αλλά εγώ είμαι καθαρή. Δεν έχω φταίξει σε τίποτα, δεν έχω πληγώσει κανέναν ή μηπως έχω;
(ΊΣΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ... ;*)
ESTÁS LEYENDO
The captain of sex Book 1
FanficΗ μοίρα είναι προγεγραμμένη ή όλα συμβαίνουν στα τυφλά; Όλα είναι καθαρά συμπτώσεις ή κάποιος από ψηλά τα έχει στήσει όλα για να συμβούν; Δύο άνθρωποι που το κοινό τους παρελθόν είναι τόσο ίδιο, από την άλλη τόσο διαφορετικό... Το πάθος τους κυριεύε...
