The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 22

Harry

«Έτσι απλά σου είπε ''Αυτό ήταν, μπορείς να πηγαίνεις;''» ρωτάει ο Zayn, αφού είπα σε αυτόν και τον Liam τι έγινε. Ακόμη να το πιστέψω οτι με φίλησε, με έκανε να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου και ύστερα με πέταξε...γιατί έτσι γούσταρε.

«Έτσι απλά ρε Zayn κι'εσύ πόσες γαμημένες φορές θα πρέπει να το πω;» απαντώ όλο νεύρα.

«Εντάξει ρε Harry, ηρέμησε, τι του φωνάζεις...δεν σου φταίει αυτός!» ο Liam με ''μαλώνει''.

«Άστον ρε φίλε, καλό είναι να ξεσπάσει σε εμάς παρά σε κανέναν ανώτερο, και υπάρξουν άλλα...» ο Zayn του είπε. Τελικά αυτός δεν είναι κακός και του φαίρομαι σαν κόπανος, ενώ απλά θέλει να με βοηθήσει.

«Συγνώμη ρε Zayn, απλά έχω τα δικά μου...» του λέω και σηκώνομαι να φύγω από τον προαύλιο χώρο.

Αρχίζω να διασχίζω το στρατόπεδο.
Αυτή την ώρα δεν έχω να κάνω κάτι, είναι ευκαιρία να περπατήσω και να σκεφτώ τι ακριβώς την έπιασε και με φίλησε, ύστερα με έδιωξε σαν να της είχα σκοτώσει τον πατέρα. Οι γυναίκες είναι αψυχολόγητες. Μου λέει ένα ''δεν μπορώ άλλο, πρέπει να το κάνω'', με φιλάει και μόλις όλο αυτό τελειώσει...''γεια σας''. Δηλαδή, για μισό λεπτό, τι είμαι κυρία μου; Μαριονέτα σου; Από την άλλη όμως, μήπως δεν της άρεσε; Μήπως το φιλί δεν ήταν καλό; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Αυτό δεν γίνεται να ισχύει... άλλωστε... Ώχου ρε Harry, σταμάτα. Χέστηκες πως της φάνηκε, σε έδιωξε θα την αγνοήσεις. Έχεις άλλωστε την κοπέλα σου. Ποια κοπέλα σου όμως; Αυτή την οποία θες να χωρίσεις επειδή δεν αγαπάς. Πρέπει να γίνει και αυτό, δεν παίρνει άλλη αναβολή. Όμως, πρώτα πρέπει να μου δώσουν την άδεια των Χριστουγέννων, να βρεθώ δίπλα στην γιαγιά μου την μόνη γυναίκα που δεν θα με πληγώσει ποτέ, και ας ακούγεται αυτό που λέω παιδικό. Ήταν πάντα δίπλα μου, από την στιγμή που έχασα τους δικούς μου...και αυτό θα της το χρωστάω μια ζωή!

«Styles, έλα μισό λεπτό που σε θέλω.» με φωνάζει ο Paul και δεν έχω να κάνω τίποτα άλλο από το να πάω...

«Με ζητήσατε;» ρωτάω.

«Ναι, ήθελα να σου μιλήσω σύμφωνα με την άδεια σου. Είναι έτοιμη. Μεθαύριο το πρωί βγαίνεις και επιστρέφεις το Σάββατο. Γι'αυτό και η σκοπιά σου αντί να γίνει αύριο, θα γίνει σήμερα.»

«Κάτι άλλο;»

«Τίποτα, μπορείς να πηγαίνεις.» λέει και γυρίζει την πλάτη του και φεύγει.

Άδεια!
Επιτέλους πήρα άδεια να φύγω από εδώ μέσα. Η ζωή μου καταντάει μια σκέτη κόλαση... Ελπίζω και ο Liam να πάρει, να είμαστε μαζί!

«Hey, φίλε.» μια τσιριχτή φωνή με φωνάζει, γυρνάω και βλέπω έναν καστανό, μαζί με έναν άλλο ξανθό να κάθονται κάτω στο γρασίδι.

«Εμένα φωνάζεις;» ρωτάω και κοιτάω τριγύρω.

«Βλέπεις κανέναν άλλο για να το ρωτάς αυτό;» λέει ο ξανθός και γελάει μόνος του. Που είναι το αστείο;

«Ναι, εσένα φωνάξα. Έλα εδώ να γνωριστούμε. Εσύ και ο φίλος σου είστε απόμακροι φιλαράκι.» συνεχίζει ο άλλος. Πλησιάζω και κάθομαι κι'εγώ κάτω στο γρασίδι.

«Είμαι ο Harry.» τους λέω.

«Το ξέρουμε, το ξέρουμε έχεις γίνει φίρμα σε όλο το στρατόπεδο.» λέει ο ξανθός.

«Τι;» ρωτάω.

«Τίποτα, βλακείες του Niall, απλά το όνομα σου παίζει σε όλο το στρατόπεδο.» ο άλλος λέει.

«HARRY?» η φωνή του Liam ακούγεται από πίσω. Γυρνάω και το βλέπω να μας πλησιάζει μαζί με τον Zayn.

«Εδώ είσαι ρε και σε ψάχνουμε;» μου λέει και κάθεται και αυτός κάτω.

«Έπρεπε να κάνω μια βόλτα...» απάντησα και κοίταξα αλλού.

«Επ, Louis, Niall σήμερα λουφάραμε;» ο Zayn τους πείραξε.

«Λιγάκι, αλλά μεταξύ μας.» απαντά ο καστανός, που μόλις πληροφορήθηκα ονομάζεται Louis.

«Χαχα, όπως πάντα.» ο Zayn γέλασε.

Με αυτά και με εκείνα, στην λίστα των φίλων που έχω δημιουργησει προστέθηκαν άλλοι δύο...οι οποίοι φαίνονται χειρότεροι από εμένα! Μέχρι να φύγω οριστικά από εδώ μέσα...ποιος ξέρει τι έχει να γίνει.

(...θα μπει σύντομα επόμενο...)