Harry
«ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ. ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ ΕΞΩ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ.» μια βαριά φωνή ακούγεται να έχει εισβάλει μέσα στο δωμάτιο. Τρίβω με μανία τα νυσταγμένα μου μάτια να ανοίξουν μα δεν μπορώ με τίποτα. Νυστάζω τρομερά. Με τα χίλια ζόρια ανασηκώνομαι στους αγκώνες μου και προσπαθώ να δω. Όλα τριγύρω είναι θολά, πολύ θολά. Σιγά, σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω και να θυμάμαι τα πάντα από χθες το βράδυ.
Γαμώτο.
Ο Liam. Τον περίμενα να γυρίσει μα μάλλον αποκοιμήθηκα. Σηκώνομαι σε κλάσματα δευτερολέπτων και κοιτώ την κουκέτα από πάνω. Ο Liam έχει σηκωθεί και προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του από τον ύπνο.
Δειλά κάνω την πρώτη κίνηση να του μιλήσω.
«Hey, Liam... καλημέρα.» λέω και περιμένω να με κοιτάξει.
Μα το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Με αγνοεί. Βέβαια και εγώ τι περίμενα να κάνει. Όμως, είχα μια μικρή ελπίδα να με καταλάβει.
«Φίλε, καλημέρα είπα.» συνεχίζω την προσπάθεια ακολουθώντας τον από πίσω, και σταματώντας τον από τον ώμο. Γυρνάει και με κοιτά με κενό βλέμμα στα ματιά...ύστερα συνεχίζει την διαδρομή του προς τις τουαλέτες. Δεν το βάζω κάτω όμως. Τον ακολουθώ. Βαδίζω πίσω του σαν ένα κατοικίδιο πίσω από το αφεντικό του, πρέπει να του μιλήσω, να του πω πως τον ευχαριστώ για αυτό που έκανε και δεν με πρόδωσε, πως είναι φίλος όπως ήταν πάντα. Γιατί ήταν φίλος...και μάλιστα ο καλύτερος που θα μπορούσα να έχω.
12 χρόνια πριν.
«Payne? Πάλι κάπνιζες στις τουαλέτες; Τι σου έχω πει κάθε φορά; Δεν βάζεις μυαλό και με αναγκάζεις να απευθυνθώ αυτή την φορά στους γονείς σου. Δεν βρίσκω άλλη λύση στην περίπτωση σου. Ακουλούθησε με αμέσως στο γραφείο μου.»
«Δεν θα το ξανά κάνω κυρία Parker. Εντάξει ήταν λάθος μου να καπνίζω εντός του σχολείου όμως δεν θα το ξανά κάνω.»
«Αυτό μου είπες και την τελευταία φορά. Δεν βλέπω όμως να κράτησες τον λόγο σου. Πρέπει επιτέλους να πάρεις μάθημα.»
«Μα...»
«Νομίζω πως μίλησα...»
«Κυρία, κυρία...ελάτε αμέσως στο μπασκετάκι κάποια παιδιά χτυπιούνται. Νομίζω πως είναι σοβαρός καυγάς.»
«Τι τραβάω σε αυτό το σχολείο θεέ μου. Styles και Payne πηγαίντε στην τάξη σας...μην χαζομεράτε.»
«Σε ευχαριστώ Harry...»
«Τίποτα αδερφέ μου...άλλωστε, εγώ ήμουν αυτός που άξιζε την τιμωρία.»
«Χαχαχα, όμως για αυτό είναι οι φίλοι...για να βοηθά ο ένας τον άλλο.»
Τώρα.
«Λοιπόν, λοιπόν όπως μάθατε όλοι σας χθες έναν στρατιώτης έκανε ένα παράπτωμα το οποίο θα τιμωρηθεί. Η τιμωρία του ακόμη δεν είναι γνωστή γιατί το συμβούλιο δεν έχει συνεδριάση. Όμως, θα ήθελα να σας ενημερώσω πως από τώρα και στο εξής όποιος τολμήσει και παραβεί τους κανόνες θα έχει και τις ανάλογες επιπτώσεις. Δεν είναι εδώ πέρα κλαμπ να μπαινοβγαίνετε όποτε εσείς γουστάρετε. Υπάρχουν κάποιοι κανόνες και πρέπει να τους υπακούτε. Ας διαλυθείτε ησύχως ο καθένας στις δουλειές του.»
Μπλα, μπλα, μπλα μας τρέλανε η σκύλα. Αν μπορούσα ειλικρινά θα την είχα χτυπήσει ακόμη και τώρα που είναι γυναίκα. Είναι τόσο ανυπόφορη. Και αυτό το βλέμμα της. Αυτό το ηλίθιο βλέμμα της. Με κοιτάει σαν να κέρδισε κάτι. Σαν να περιμένει κάτι να κερδίσει.Και αν ξέρει; Αλλά από που και ως που; Σιγά μην ξέρει...
«Styles, για έλα λίγο εδώ;»
«Με ζητήσατε κυρία λοχαγέ;»
«Τι έκανες χθες το βράδυ;»
«Κοιμόμουν.»
«Σίγουρα;»
«Σίγουρα.»
«Καλώς. Μπράβο σου, μπορείς να πηγαίνεις.» τι ηλίθιο βλέμμα.
«Μαλακισμένη.» ψυθιρίζω.
«Ααα, και σήμερα έχεις να καθαρίσεις τις Καλλιόπες.» λέει και χαμογελάει με το βλέμμα του νικητή.
Πόλεμο θέλεις; Πόλεμο θα έχεις...
(Μπήκε συνέχεια...
Το ξέρω θέλετε να συμβεί κάτι μεταξύ τους...όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Χαχα Φιλάκια.)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The captain of sex Book 1
Hayran KurguΗ μοίρα είναι προγεγραμμένη ή όλα συμβαίνουν στα τυφλά; Όλα είναι καθαρά συμπτώσεις ή κάποιος από ψηλά τα έχει στήσει όλα για να συμβούν; Δύο άνθρωποι που το κοινό τους παρελθόν είναι τόσο ίδιο, από την άλλη τόσο διαφορετικό... Το πάθος τους κυριεύε...
