The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 8

Harry

Ψάχνω εδώ και αρκετή ώρα τον Liam.

Πάνω από μισή ώρα. Δεν είναι πουθενά, δεν τον διακρίνω ανάμεσα στο πλήθος. Μα που στο διάλο είναι; Μήπως σηκώθηκε και έφυγε; Να πάρει η οργή, γιατί είναι πάντα τόσο χέστης. Πφφφ, πηγαίνω στο μπαρ όπου κάνω νόημα στον μπάρμαν να πλησιάσει.

«Να σου πω ρε φίλε, μήπως πήρε το μάτι σου έναν νεαρό στην ηλικία μου, κοντοκουρεμένο εδώ πέρα;» ρωτάω ψιθυρίζοντας στο αυτί του. Ως ένδειξη του οτι επεξεργαζεται την ερώτηση μου, μαζεύει τα φρύδια του. Ύστερα από λίγο απαντά.

«Ναι, ναι... Άστα να πάνε. Ο φίλος σου έμπλεξε άσχημα.»

«Τι εννοείς;» ρωτάω μπερδεμένος.

«Η λοχαγός του, τον πέτυχε εδώ πέρα με μια... άρχισε να του φωνάζει... τώρα τον βλέπω με μια βαριά τιμωρία να τον ακολουθεί.»

«Να πάρει...» ξεφυσώ και φεύγω γρήγορα από το κλαμπ.

Βγαίνω έξω και δεν ξέρω τι να κάνω. Μπλέκω τα δάχτυλα μου ανάμεσα στις μπούκλες μου, και κοιτώ αριστερά, δεξιά. Πρέπει να γυρίσω πίσω γρήγορα. Πρέπει να βρω μια γρήγορη λύση, πρέπει να είμαι στο στρατόπεδο πριν από αυτούς. Δεν πρέπει να μάθει αυτή η σκύλα οτι εγώ ήμουν που τα οργάνωσε όλα. Τότε θα με τιμωρήσει θανάσιμα. Ξέρω οτι δεν με πάει. Αν γίνει καμία στραβή, θα της δώσω την ευχαρίστηση. Ελπίζω ο Liam, να μην με δώσει. Τόσα χρόνια φίλη είμαστε άλλωστε ή μήπως όχι;

Κάνω νόημα σε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο να σταματήσει. Ευτυχώς η ηλικιωμένη γυναίκα σταματάει άμεσα, ενώ δέχεται να με αφήσει στο στρατόπεδο. Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν από την αγωνία. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήμουν αγχώδης άνθρωπος, παρά μόνο ανεύθυνος... Γαμώτο, απόψε έτυχε να βγει η μαλακισμένη; Γιατί δεν καθόταν στα κωλοαβγά της; Οι σκέψεις τις τιμωρίας με τρελαίνουν. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα. Είναι σαν ο δείκτης του ρολογιού να κόλλησε...και όλα γύρω να πάγωσαν.

«Φτάσαμε αγόρι μου.» η φωνή της γηραιάς γυναίκας με ξυπνά από τις βαθιές μου σκέψεις.

«Σας...σας ευχαριστώ πολύ.» απαντώ και βγαίνω άμεσα.

«Τίποτα παιδί μου, την ευχή μου να έχεις.»

«Θα την χρειαστώ.» μονολογώ μέσα από τα δόντια μου.

Με προσεκτικές κινήσεις, προχωράω στην πίσω πλευρά του στρατοπέδου, γαντζώνομαι πάνω στα κάγκελα και προσπαθώ να τα περάσω. Είναι αρκετά ψηλά, και γαμώτο... αρκετά εμπόδια. Το μαύρο μου τζιν, πιάνεται σε μια μεριά και σκίζεται... «Να σου γαμ*σω.» ψιθυρίζω. κουτσά, στραβά βρίσκομαι εντός του στρατοπέδου, και σκυμμένος μην με δει κανένα μάτι.

Όσο πλησιάζω το μεγάλο κτήριο, ακούω όλο και πιο πολλές φωνές. Σίγουρα το στρατόπεδο θα έχει αναστατωθεί. Άρα, θα ψάχνουν και τους κοιτώνες να δουν μήπως απουσιάζει κανένας άλλος...

Τρέχω και σε κλάσματα δευτερολέπτων είμαι στην εσωτερική πλευρά, στον μακρύ διάδρομο. Βλέπω δύο φαντάρουν και κρύβομαι πίσω από τον τοίχο. Περιμένω ώσπου να περάσουν. Ύστερα, τρέχω να βρεθώ στον δικό μου κοιτώνα. Μπαίνοντας μέσα 28 μάτια είναι στραμμένα πάνω μου, μα τα αγνοώ. Οδηγούμαι μέσα στο κρεβάτι μου, όσο αυτό θεωρείται κρεβάτι και αλλάζω άμεσα ρούχα. Σκεπάζομαι...και απλά περιμένω δεν ξέρω.

Η πόρτα ανοίγει, αυτός ο Paul μπαίνει μέσα και αρχίζει να μας μετράει. Το άγρυπνο βλέμμα όλων πέφτει πάνω μου, ελπίζω μόνο κανένας γαμ*μένος μαλάκας μην ανοίξει το στοματάκι του, αλλιώς θα είναι η τελευταία κουβέντα που θα πει.

«Ωραία, όλοι είναι εδώ.» λέει σε κάποιον από έξω. «Τι κοιτάτε; Ξαπλώστε τώρα, αύριο το πρωί δεν θα ξυπνάτε.» φωνάζει και κλείνει το φως, με την πόρτα να ακολουθεί.

Αφήνω το κεφάλι μου να πέσει πάνω στο μαξιλάρι. Ενώ με τις παλάμες μου, καλύπτω το πρόσωπο μου.

«Φτηνά την έβγαλες...» κάποιος από το δίπλα κρεβάτι λέει.

«Εσύ τώρα ποιος είσαι;»

«Γεια, είμαι ο Zayn. Ο τύπος που σε κούρεψε. Φτήνα την γλύτωσες. Για τον φίλο σου δεν παίρνω και όρκο.»

«Δηλαδή;»

«Δηλαδή....;»

«Σκάστε επιτέλους.» μια φωνή ενός μαλάκα μας διακόπτει.

«Καλύτερα θα μας πει ο ίδιος αύριο... Καληνύχτα.» λέει ο...Zayn.

Γαμώτο. Σκατά τα έχω κάνει....

(Γειαααα. Μπήκε και σήμερα. Ελπίζω να σας αρέσει. Πολλά φιλιά.)