The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 21

Lauren

Τα χείλη του μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκαν πάνω στα δικά μου.
Χάθηκα.
Μαγεύτηκα.
Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω. Είναι τόσο απαλά και βελούδινα, αυτή η γεύση του φιλιού του, τόσο διαφορετική από κάθε άλλη. Δεν ξέρω, αλλά το μυαλό μου μην ακούγοντας την λογική του έδωσε αμέσως το ναι όλο αυτό να συνεχίσει. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, ενώ τον τράβηξα ελάχιστα πιο κοντά μου, ανάμεσα στο εσωτερικό των γλουτιαίων μου καθώς βολεύτηκα καλύτερα πάνω στο γραφείο μου. Εκείνος από την άλλη, κρατά απαλά την μέση μου, σαν να είμαι κούκλα από πορσελάνη και θα σπάσω. Η γλώσσα του παίζει με την δική μου, ενώ άνετα διακρίνω το χαμόγελο που καμία φορά ζωγραφίζεται στα χείλια του. Τα συναισθήματα μέσα ανάμεικτα, δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό, αν είναι λάθος, αν πρέπει να το συνεχίσω ή να το σταματήσω. Μα ένα είναι αυτό που ξέρω, οτι μου αρέσει. Ναι, πρώτη φορά μπορώ να το αποδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό οτι μόνο και μόνο από το φιλί του, κατάλαβα οτι μου αρέσει.
Δεν λέω οτι τον αγαπώ, οτι θέλω μια ζωή μαζί του. Εννοώ, πως όλο αυτό που γίνεται μεταξύ μας είναι κάτι το οποίο πρώτη φορά μου συμβαίνει. Άλλωστε εγώ δεν είμαι γυναίκα για έρωτες, αγάπες και άλλα τέτοια τρελά. Ποτέ μου δεν πρόκειται να τα κάνω. Αν και το ''ποτέ'' είναι μεγάλη λέξη, που ποτέ, κανένας δεν κράτησε...εγώ θα το κάνω.
Όμως, ας μην ξεφεύγω από την στιγμή αυτή. Ας μην αφήσω αυτό το φιλί να πάει χαμένο. Το χρειάζομαι όσο τίποτε άλλο, σαν να είναι το ναρκωτικό μου. Η γνώσσα του παιχνιδίζει τόσο όμορφα με την δική μου, τα χέρια του από την μέση μου οδεύουν όλο και πιο κάτω, πιάνοντας τους γλουτούς μου και ζουλώντας τους απαλά. Εγώ, από την άλλη χαϊδεύω απαλά τον σβέρκο του ενώ απελευθερώνο τα χείλια μου από τα δικά του, για να φιλήσω τον λαιμό μου πιπιλίζοντας τον απαλά, όχι όμως σε σημείο να του αφήσω σημάδι. Δεν το θέλω αυτό άλλωστε.
Η βαριά ανάσα του ακούγεται σε όλο το γραφείο μου, πόσο ωραίο φαίνεται, αλλά και είναι! Το στήθος του ανεβαίνει σε τρελούς ρυθμούς...ενώ τα βλέφαρα του είναι κλειστά.

«Αυτό ήταν Styles, μπορείς να πηγαίνεις.» λέω και τον απομακρίνω, ενώ κατεβαίνω από το γραφείο μου φτιάχνοντας τα μαλλιά μου αλλά και την στολή μου.

Στην αρχή η έκφραση του προσώπου του είναι μπερδεμένη, ενώ προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς του είπα μόλις τώρα. Ύστερα, αφού εγώ κάθομαι στην καρέκλα μου αυτός έρχεται μπροστά από το γραφείο μου κοιτώντας με απευθείας στα μάτια. Τι όμορφα μάτια.