The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 38

Lauren

Ανοίγω την πόρτα μόλις το κουδούνι ακουστεί.
Είναι τόσο όμορφος. Δύο μέρες δεν τον έχω δει και έχει αλλάξει τόσο γαμημένα πολύ. Νιώθω την επιθυμία να ορμήξω πάνω του, μα την συγκρατώ. Αυτό δεν γίνεται. Όχι. Καταπίνω τον πόθο μου.

«Γεια.» καταλήγω να πω. Μπορώ να πω πως ακούγομαι ψυχρή.

«Γεια.» ανταποδίδει και εκείνος, ο τόνος του είναι ζεστός, τουλάχιστον περισσότερο από τον δικό μου.

Του κάνω νόημα να περάσει μέσα. Περπατάω μπροστά και με ακολουθεί, φτάνουμε στο σαλόνι και κάθεται στον καναπέ. Διαλέγω να κρατήσω μια απόσταση, αν κάτσω δίπλα του ξέρω πως θα υποκύψω. Κάθομαι λοιπόν απέναντι του. Στο βλέμμα του η απογοήτευση είναι φανερή. Γαμώτο. Εγώ φταίω. Ας δώσουμε ένα τέλος σε όλο αυτό. Τώρα. Δεν πάει άλλο.

«Lauren, από πότε το ξέρεις;»  με ρωτάει με φανερή την αγωνία στην φωνή του.

«Από προχθες, όταν έφυγα από το σπίτι της γιαγιάς σου. Πήγα, στην μητέρα μου. Της τα είπα όλα, και αποκαλύφθηκαν από μόνα τους. Όμως, πριν δεν ήξερα τίποτα. Αλήθεια Harry. Αλήθεια...» απολογούμαι.

«Σε πιστεύω.» λέει χαμηλόφωνα. Τα μάτια του εστιάζουν στα χέρια του, δεν έχουν οπτική επαφή με εμένα. Γαμώτο. Είναι πληγωμένος. Τόσο πληγωμένος.

«Συγνώμη Harry. Συγνώμη για όλα. Συγνώμη που έχασες τους γονείς σου από το λάθος του πατέρα μου. Συγνώμη που σου κατέστρεψε την ζωή, που σε άφησε ορφανό σε μια ευαίσθητη ηλικία, που αναγκάστηκες να στερηθείς τον πατέρα σου, την μητέρα σου. Λυπάμαι Harry.» απολογούμαι. Απολογούμαι, εγώ στην θέση του πατέρα μου το έχω ανάγκη. Κάτι σαν λύτρωση. Υποχρέωση...

«Lauren, δεν χρειάζεται να ζητάς εσύ συγνώμη. Εμείς, είμαστε οι μόνοι αθώοι της υπόθεσης. Είμασταν παιδιά τότε, δεν ξέραμε τίποτα. Απλά, αυτό που με τρομάζει στην όλοι υπόθεση είναι πως η μοίρα τα έφερε όλα τόσο κινηματογραφικά...εννοώ, εγώ να συναντήσω εσένα και εσύ εμένα. Είναι τρελό από την μια άποψη, μας ενώνει ένα παρελθόν. Ένα άσχημο παρελθόν, μα αυτό δεν στέκεται η αφορμή ή η αιτία να μην σε θέλω στην ζωή μου. Σε θέλω Lauren, σε χρειάζομαι. Γαμώτο. Σημάινεις πολλά για εμένα.» καταλήγει. Μην το κάνεις τόσο δύσκολο Harry, όχι τώρα που θέλω να σου πω...αυτό που θα σε πονέσει περισσότερο.

«Μπορεί μην φταίμε Harry. Ναι, το δέχομαι μα αυτό δεν με κάνει να μην νιώθω ένοχη για όλη αυτή την μπερδεμένη ιστορία, για αυτό το μοιραίο παρελθόν που μας ενώνει. Αισθάνομαι, κάτι σαν υπαίτια. Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως κάθε φορά που θα σε κοιτάζω, θα μου έρχονται όλα στο μυαλό και απλά θα αισθάνομαι ένοχη. Δεν είμαι δυνατή Harry, τελικά όχι όσο περίμενα. Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να το τελειώσουμε. Η όλη ιστορία μόνο κακό μας κάνει, άλλωστε στις αρχές θυμάσαι. Η σχέση μας ή μάλλον αυτό που προσπαθούσαμε να φτιάξουμε ήταν γεμάτο μπερδέματα...και μπροστά, πίσω. Ας το τελειώσουμε.» λέω στο τέλος. Τα μάτια του, μετά την τελευταία μου πρόταση σηκώνονται να αντικρίσουν επιτέλους τα δικά μου. Γαμώτο. Καλύτερα να μην το έκανε. Είναι γεμάτο πόνο, και δάκρυα; Όχι. Όχι. Όχι γαμώτο μου. Δεν θέλω να κλαίει. Ειδικά όταν πρόκειται για εμένα, για κάτι που εγώ του προκάλεσα.