The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 37

Harry

«Τι;» λένε ταυτόχρονα η γιαγιά μου και η Jessie. Προφανώς και δεν περίμεναν τούτη μου την απάντηση.

«Αυτό που ακούσατε. Δεν περίμενα εσένα Jessie για να το μάθω. Το είχα μάθει εδώ και καιρό, το είπα και στην Lauren και απλά το αφήσαμε πίσω μας.» τους λέω, αν και τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. Απλά δεν ήθελα να δώσω την ευχαρίστηση στην Jessie. Όμως, ο πατέρας της υπαίτιος του θανάτου των γονιών μου; Αυτό δεν συμβαίνει ούτε σε ταινία...γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο.

«Και τότε γιατί έφυγε έτσι όταν την ρώτησα για τον πατέρα της;» ρωτάει η γιαγιά μου.

«Την έφερες σε δύσκολη θέση γιαγιά, την κόλλησες στον τοίχο και είχες το βλέμμα του δικαστή που ήταν έτοιμος να την τιμωρήσει.» πετάω ως απάντηση αυστηρά.

«Εγώ δεν σε πιστεύω. Λες ψέματα, τίποτα δεν ήξερες.» η Jessie μου λέει.

«Θα σου έλεγα τώρα που έχω γραμμένη την γνώμη σου, αλλά δεν θα το κάνω. Σήκω φύγε από εδώ μέσα, πριν σε διώξω εγώ...και ειλικρινά δεν θα το ήθελες αυτό.» απαντάω και φεύγω σφαίρα στο δωμάτιο μου.

Κλείνω την πόρτα δυνατά πίσω μου και κάθομαι στο κρεβάτι μου. Καλύπτω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου και παλεύω να σκεφτώ και να πιστέψω αυτό που μόλις η Jessie ξεστόμησε. Γαμώτο. Δεν γίνεται να είναι έτσι. Ο πατέρας της, οι γονείς μου... Λες να ήξερε; Γι'αυτό έφυγε έτσι; Αν ήξερε όμως γιατί να μην μου το πει; Τα λέγαμε όλα μεταξύ μας, έτσι δεν είναι ή μήπως όχι; Σκατά. Άλλη μια φορά ξανά γυρνάμε στην αρχή...Δεν γίνεται όλο αυτό να είναι όνειρο; Να ανοίξω τα μάτια μου και να την κρατάω στην αγκαλιά μου, να βρισκόμαστε ακόμα στο δωμάτιο της; Γιατί ρε πούστη; Γιατί; Πρέπει να της μιλήσω, να μου πει και αυτή την δική της πλευρά, δεν μπορώ να κρίνω ακόμη. Αρπάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και της γράφω μήνυμα ''Πρέπει να σε δω.'' της λέω και απλά περιμένω μια απάντηση η οποία δεν έρχεται ποτέ. Πάει μισή ώρα από τότε που της το έστειλα, μα απάντηση δεν έχω λάβει. Είναι καλά; Που να πήγε; Γιατί δεν μου απαντάει; Τόσο δεν θέλει να με δει; ΓΑΜΩΤΟ. Σηκώνομαι θυμωμένος και ρίχνω τα μισά βιβλία από την βιβλιοθήση, ενώ οτι αντικείμενα υπήρχαν στο γραφείο είναι κάτω διάσκορπα αφού μόλις τα έριξα. Ο θυμός και τα νεύρα μου δεν λένε να με αφήσουν, μα πάνω από όλα νιώθω στεναχωρημένος για εκείνη. Δεν μου απαντάει και φοβάμαι, σκέφτομαι σε κατάσταση βρισκόταν όταν έφυγε από εδώ έκλαιγε, πρώτη φορά την είδα να κλαίει...έτσι. Η Lauren είναι τόσο δυνατός χαρακτήρας, τουλάχιστον έτσι την γνώρισα στις αρχές τους, τώρα, αυτούς τους τρεις μήνες είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού της πιο ευαίσθητη... Η πόρτα του δωματίου μου χτυπάει. Δεν απαντάω, όμως η γιαγιά μου κάνει του κεφαλιού της και μπαίνει. Κοιτάει το δωμάτιο μα δεν λέει κάτι, από μικρός όταν είχα νεύρα πάντα στο δωμάτιο μου τα έβγαζα. Η γιαγιά μου με πλησιάζει και άμεσα βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά της, την έχω ανάγκη αυτή την τρυφερή αγκαλιά, όπως έχω ανάγκη την Lauren στην ζωή μου γαμώτο. Μου έχει κάνει τέτοια ζημιά, που δεν μπορώ να την φανταστώ χωρίς εμένα...με άλλον!