The captain of sex Book 1

Κεφάλαιο 26

Lauren

Δεν σκέφτηκα τίποτα.
Για πρώτη φορά, η καρδιά μου διάλεξε για εμένα. Όχι οτι αισθάνεται κάτι, απλά πρώτη φορά της έδωσαν σημασία και εκείνη γοητεύτηκε. Έτσι, βρίσκομαι στο αυτοκίνητο μου, με έναν και μόνο προορισμό το Big Ben. Αρκεί να είναι εκεί και να μην έχει φύγει...αλλιώς...
Έχει κίνηση στον δρόμο, όταν πρέπει να πας κάπου γρήγορα όλα τυγχάνουν τότε.
...
«Άργησα;» λέω σε χαμηλώ τόνο, στον νεαρό που στέκεται γυρισμένος πλάτη.

«Αντιθέτως...εγώ άργησα να κάνω κάποια πράγματα από την αρχή.» απαντάει και χαμογελάει. Με πλησιάζει, για να αφήσει ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου. Δεν το περίμενα, νόμισα οτι θα με φιλούσε...τέλος πάντων.

«Λοιπόν;» ρωτάω, δίχως να ξέρω τι περιμένω για απάντηση.

«Λοιπόν...» λέει και συνεχίζει «Όπως σου είπα χθες... Σήμερα, δηλαδή εδώ που βρισκόμαστε τώρα έχουμε αφήσει πίσω την ταυτότητα μας, δηλαδή, όχι ακριβώς πίσω...απλά τώρα εσύ είσαι η Lauren κι'εγώ ο Harry. Οπότε...σε αυτά που θα σου πω, και στην πρόταση μου δεν θέλω να βάλεις την λόχαγο στο παιχνίδι!! Εννοώ, θέλω να σκεφτείς εσύ.» λέει και όντως με μπερδεύει.

«Styles...» αρχίζω και με διορθώνει.

«Ξέχασα να συστηθώ, Harry, Harry Styles.» λέει και γελάω μαζί του. Έχει λίγη πλάκα ο τύπος.

«Τέλος πάντων Harry, τι ακριβώς μου ζητάς;» ρωτάω ευθέως.

«Να...τέλος πάντων μου αρέσεις.» λέει και...ολίγον τα χάνω. Όχι οτι πλέον δεν το ήξερα, αλλά άλλο είναι να το έχεις στο μυαλό σου και άλλο να στο λέει ευθέως ο άλλος.

«Κοίτα, εντάξει με φίλησες, σε φίλησα έγινε τέλος πάντων δύο φορές αυτό. Όμως δεν είμαι άνθρωπος για σχέση. Δεν θέλω αυτό το λούκι στην ζωή μου, είμαι μαθημένη αλλιώς. Θέλω να ζω ελεύθερη, δίχως να ξέρω πως αυτή την ώρα θα πρέπει να γυρίσω σπίτι γιατί με περιμένει κάποιος, απόψε δεν θα βγω...δεν θα μπορώ να κάνω οτι θέλω σπίτι μου γιατί απλά δεν θα ζω πλέον μόνη μου. Μόνο στην ιδέα της σχέσης με πιάνει ταχυκαρδία και ημικρανίες... Αυτά είναι για άλλες γυναίκες, ρομαντικές, γλυκές που περιμένουν τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο... Εγώ μόνο τον πρίγκιπα δεν περιμένω.» καταλήγω και ξέρω πως τον έχω απογοητεύσει, αλλά δεν φταίω...αυτή είμαι στο κάτω, κάτω...τι να κάνω, δεν μπορώ να αλλάξω όσο και να το ήθελα...αν ενδεχομένως ήθελα να κάνω κάτι σαν ''σχέση'' μαζί του.

«Lauren, δεν σου ζήτησα ακόμη ''σχέση'', μια προσπάθεια...ο ένας, για τον άλλο.» λέέι.

«Κοίτα, παρόλη την κόντρα μας στην αρχή είσαι ένας γλυκός και εξηγημένος άνθρωπος. Δεν θέλω να σου δώσω ψεύτικες ελπίδες! Η ζωή μου έτσι ήταν τόσα χρόνια...τώρα θα αλλάξει; Με αυτή μου την απόφαση, προστατεύω και εσένα...αλλά και εμένα...γιατί στο τέλος, όταν θα δούμε οτι δεν προχωράει και οι δύο θα πληγωθούμε.» τελείωσα.

«Μιλάς σαν... σαν να έχεις περάσει κάτι ανάλογο στην ζωή σου!» μου απαντά γεμάτος σιγουριά στην φωνή του, αλλά και λύπη ταυτόχρονα.

«Ίσως! Άλλωστε, για να αποφεύγεις κάτι στην ζωή, σημαίνει οτι το έχεις περάσει και σε απογοήτευσε. Εγώ, δεν την ξανά πατάω Harry...αυτή την φορά όχι.»

«Το οτι ένας μπορεί να στάθηκε αιτία να πληγωθείς από μια σχέση, δεν σημαίνει οτι κανένας άλλος δεν θα μπορεί να έχει την ευκαιρία να σου χαρίσει, όσα ο πρώτος δεν κατάφερε! Άλλωστε...δεν γνωριζόμαστε καν, και δεν σου ζητάω σχέση σου ξανά λέω...απλά να το πάμε σιγά, σιγά...»

«Λυπάμαι, αλλά δεν καταλαβαίνεις!»

«Εσύ δεν καταλαβαίνεις Lauren...»

«Καλύτερα να πηγαίνω.» λέω και γυρίζω την πλάτη μου για να φύγω.

«Ξέρεις, η γιαγιά μου λέει πως οι χαμένοι τα παρατάνε και φεύγουν. Δεν θέλουν να ξανά δοκιμάσουν το παιχνίδι, το έχουν ως δεδομένο οτι θα χάσουν...και το παρατάνε για πάντα. Όμως, η ζωή ποτέ δεν ξέρεις πως θα σου τα γυρίσει. Μπορεί αν το δοκιμάσεις να φανείς τυχερός. Ούτε κι'εγώ είχα μια ζωή γεμάτη ευτυχία...και αν τα είχα παρατήσει από τότε τώρα πίστεψε με θα ήμουν χαμένος, όμως, πάλεψα για εμένα και την ζωή μου...για να την κάνω περήφανη εκείνη...» μου λέει και γυρίζω να τον κοιτάξω.

Γαλήνια χαρακτηριστικά κάτω από τον σκοτεινό, χειμωνιάτικο ουρανό του Λονδίνουν. Τα χείλια του είναι μισάνοιχτα, ενώ τα χέρια του είναι χωμένα βαθιά στις τσέπες του μαύρου του μπουφάν. Η αλήθεια είναι οτι πρώτη φορά με αποκαλούν χαμένη, πρώτη φορά μου μιλάνε για μια δεύτερη ευκαιρία...συνήθως πείσμα έβαζα όσον αφορούσε θέματα σπουδών, υλικών αγαθών και μετέπειτα σε θέματα εργασίας. Ποτέ όμως σε προσωπικό επίπεδο δεν έβαλα το πείσμα. Ίσως, να έχω υπάρξει και χαζή. Ποιος ξέρει; Μπορεί τελικά να έχει δίκιο, ίσως η μια κακή στιγμή...να μην είναι αρκετή για να χάσεις την ''ελπίδα'', ίσως τελικά να πρέπει να παλέψεις για να αποκτήσεις. Τίποτα δεν σου χαρίζεται, κανένας δεν σου χαρίζεται αν δεν το διεκδικήσεις!

«Απλά πίστεψε με...και θα δεις πως όλα όσα πιστεύεις, θα αλλάξουν!» μου λέει, αφού πλέον με έχει πλησιάσει και με φιλάει.

Τελικά ίσως να έχει δίκιο. Ίσως...να πρέπει να παλέψω κι'εγώ στην ζωή μου για τον έρωτα...

(Εντάξει, τώρα αρχίζουν τα καλά. Όμως, μέσα στα καλά υπάρχουν και τα κακά. Τι να κάνουμε; Δεν ρέουν όλα ρόδινα στην ζωή, έτσι και εδώ...κάποια λάθη από παλιά, εμφανίζονται αφού το μίσος μας είχε τυφλώσει...κάποια άλλα γεγονότα της μοίρας δεν μας αφήνουν σε ησυχία! Αλλά είναι νωρίς για αυτά, στην ώρα τους όλα.)