RFL 1:Northern Nights

Chapter 27

Northern Nights
Chapter 27

"Bakit ka nga ba bumalik?" ang tanong sa akin ni Pia, nandito kami ngayon sa office niya kung saan nasa labas na kami ng mall at may sarili rin siyang puwesto sa labas. Dito niya ginagawa ang mga designs na balak niyang i-launch.

Alam ko naman na balang araw magiging successful si Pia pero hindi ko naman inaasahan na ganito ang kahihinatnan niya. Sabagay matalino naman ito na kahit noon ay chill lang siya.

Napawi naman ang saya ko ng maalala ang mga panahong nasa States ako, I tried my best to gain my smile back pero iba parin ang epekto sa akin nito.

"Remember when we were in college, sinabi mo sa akin na isang malaking chance ang binigay sa akin ni daddy" tumango naman si Pia sa akin na ibigsabihin ay natatandaan niya ito.

Siya pa noon ang nag-sabi na umalis ako dahil magandang opportunity ang ibibigay sa akin ng magulang ko pero ano na nga ba ako ngayon?

"Hindi naging maganda ang pag-tira ko doon Pia" ani ko habang naka-yuko at nilalaro ang mga daliri ko.

Hiyang-hiya ako na wala pa akong nakakamit pero ang kaibigan ko ay meron na, ang akala ko pa naman after kong maging successful ay magagawa ko na ang gusto ko pero wala pa akong nasisimulan.

"What do you mean?" nag-aalalang tanong sa akin ni Pia.

A gave her a weak smile and said "Yung buhay na ini-expect ko hindi nag-work, nag-paraya ako kasi akala ko may chance pero wala pala"

I chuckled as I remember my parents forcing me to go and leave the Philippines "Hindi ako para doon Pia pero mabuti nalang pinabalik ako dito"

"So hindi ka na nag-tratrabaho sa company?"

"My dad gave me the last chance to prove to him that I'm not a failure pero kung hindi ko magagawa bahala na ako sa buhay ko and he will consider me as a failure and a regret"

Masakit isipin na magulang mo pa ang nag-papababa sayo, masakit dahil ginawa mo naman yung best mo pero wala eh. Kahit anong gawin ko hinding-hindi ako pasok sa pagiging CEO.

"Kaya nag-tratrabaho ako ngayon dito, sa poder parin ng tatay ko. It's funny right, nag-expect ako at naniwala na mas maganda ang plano nila sa akin pero hindi pala" a force smile was on my lips, I can't help but to think that I'm just their rich Asian daughter.

"Hindi ko naman alam na ganyan na ang nangyare sayo, limang taon rin ang nakalipas" Pia is comforting me, I can see it through her eyes.

"Pero sa limang taong ba may nag-bago?"

My forehead creased for her question, parang paulit-ulit ko itong naririnig sa tenga ko and to think of it, ang pag-babago sa limang taon ay malaking epekto sa akin ngayon.

"Sa limang taon..." naiyukom ko ang kamao ko at pilit na nilalabanan ang sarili ko.

"Marami... sobrang rami"

"For five years, dinistansya ko ang sarili ko to prove anything to my dad, naging focus ako na dahilan para ang bilis kong gumuho"

Tumingin ako kay Pia "Alam mo yung pakiramdam na nag-papanggap lang akong prinsesa?" ganon ang pakiramdam ko sa pamilya ko, nag-papanggap at pilit na pinag-sisiksikan ang sarili.

"Halata naman sayo"

Nag-taka at nagulat naman ako dahil sa sinabi ni Pia, sinara niya ang sketch book niya at nag-lakad patungo sa akin "Nung nakita kita sa tv, alam kong ikaw yun pero nag-taka lang ako na bakit parang hindi ko na makilala ang kaibigan ko"

Mabilis na kumurap ang mga mata ko dahil sa sinabi ni Pia, she smiled at me "Oo, kilala kita bilang Aisha pero bakit ang layo mo na, ang daming nag-bago simula nung makita kita sa tv"