Chasing The Bullet

47: sorry

Friday na ngayon at nasa bahay lang ako habang nagbabasa ng libro. Wala naman kasi akong magawa si Ate Frances kasi may lakad sya kasama ng boyfriend niya! Tapos gabi na ngayon at hindi pa rin sya umuuwi. Ang boring na nga sa bahay e kasi wala akong kasama. Hindi pa rin kami nagkaka-usap ni Zach at mas lalo ko lang syang namimiss.

He came in and crouched down in front of her. "Char-lie?"
"Go away. I just want to be alone." Her voice was muffled.
Gently, very gently, he pulled her hands from her face. "Look at me."
"No." She closed her eyes.
"Please." She blinked a few times, then stared at him. "Why are you crying?"
"I don't know. Does it matter?"
"Yes. Your father just told me that you want to stay here. Is that true?"
She looked at him in silence for a few moments. "Yes." She said at last. "You can get back alone—you don't need me."
"Yes,I do."
"You said you could go it alone—" her eyes widened, tears forgotten.
"Yes, I know I did. And I can. But that's not what I meant."
"Now you're talking in riddles. I've got a headache—please go away."
Instead of answering, he pulled her to her feet. "Perhaps this will make things a bit clearer," he said, and kissed her. "I need you in another way, Charlie," he said. "But I didn't know it myself until your father just told me what he did. I need you. Not just as a travellimg companion. I'll put it anothe way— I can't live without you. I thought I could. I thought I didn't need anyone cluttering up my life. Only I was wrong. If you stay, then so do I. Is that plain enough for you, you little cuckoo?"
"You mean—"
"Yes, I love you, dammit. God knows why. We fight all the time—I must be mad—"

Hindi na ako nakatapos sa pagbabasa dahil biglang nag-ring ang phone ko. Tsk! Malapit na sana akong matapos e kung hindi lang sumingit itong tumatawag sa akin! Sino naman kaya ito?

Unknown number. Hmm? Baka emergency ito. I click the answer button.

"Hello?"

"Vanessa..." at hayun na naman po ang kabog ng dibdib ko. Shit! Alam niyo na kung sinong tao lang ang nakakapagpabilis ng tibok ng puso ko.

"Zach?"

"Vanessa, nasaan ka?" Hindi ko maintindihan kung ano ang tono ng boses niya.

"N-nasa bahay, bakit?" Ang lakas pa rin talaga ng tibok ng puso ko! Shit! Sino bang hindi? E, ngayon lang sya nagparamdam sa akin sa loob ng isang linggo! Akala ko ayaw na niya akong pansinin ay dahil sa na-realize niyang mali talaga ang ginawa namin.

'At nasasaktan ako sa isiping iyon..'

"Sige, papunta na ako dyan." Dahil sa sinabi niya ay napatayo ako sa sofa.

"What?!" Nataranta ako. "Ano naman ang kailangan mo dito?" Ayaw kung gamitin ang salitan 'gagawin' simula nung maghalikan kami ang salitang 'gagawin' ay iba na sa pandinig sa akin!

"May ibibigay lang ako sayo.." guminhawa naman ako sa sinabi niya.

"Sige, hihintayin kita." Sabi ko at hindi na niya ako sinagot dahil pinatay na niya ang tawag.

Napakagat ako sa kuko dahil sa kinakabahan talaga ako dahil biglaan iyon. Shit! Nakalimutan ko tuloy iyong binasa ko dahil sa biglaang pagtawag niya.

"Self kalma, kalma lang. Baka mahalata ka niyang m-may gusto ka sa kanya! Kalma lang.. inhale, exhale, inhale, exhale.." para na akong baliw dahil tinaas baba ko ang kamay ko. "Inhale, exhale, inhale,exha—" hindi na ako nakatapos dahil biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko!

Tinignan ko iyon at nagtama ang paningin namin ni Zach. Sobrang gwapo niya ngayon! Shit! Napatayo tuloy ako sa wala sa oras. "W-wait, akala ko ba papunta ka palang?" Napalunok ako ng hard ng dahan dahan niyang niluwagan ang pintuan ng kwarto ko at pumasok. Psh! Parang wala lang sa kanya ang ginawa namin last time ah! Chill na chill lang ang mukong samantalang heto ato at parang baliw na kakaisip kung galit ba sya sa akin o narealize niyang mali ang ginawa namin!

Blagg!

Lunok ng hard!

E kasi naman! Padabog niyang sinara ang pintuan! Nanginig ang tuhod ko kaya napaupo ulit ako at huminga ng malalim. Hoooo! Kaya ko 'to!

"A-anong ginagawa mo dito, Zach?" Paksheeetttttt! Nagamit ko iyong salitaaaaaa! Waahhhhhh! Baliw na siguro ako e!!! Mamamiya!!

Narinig ko siyang napabuntong-hininga at biglang humarap sa akin dahilan para mas lalo akong mapalunok. Pakshet na dis!

"Can we talk for a while?" Seryosong sambit niya pero iba ang sinasabi ng mata niya. Hindi ko mawari kung anong emosyon iyon.

"Y-yes, of course.." wala na akong choice e, nandito na rin naman sya at isa kailangan nga naming mag-usap.

"Vanessa." Seryosong tawag niya sa pangalan ko.

"Wai-wait, are you d-drunk?" Ang pungay kasi ng mga mata niya.

"No,I'm not." Tapos naglakad sya papalapit sa akin. "Bakit iniwan mo na naman ako?"

'Iniwan?'

Pinagkunotan ko sya ng noo. "What do you mean?"

"Nong umagang magkatabi tayong natulog bakit iniwan mo na naman ako at hindi ka nagpapaalam? Tinawagan kita pero hindi naman kita macontact, pumupunta ako dito pero nasasaktong wala ka naman dito...may plano ka na namang iwanan ako?" Napalunok ako ng dahil sa haba ng speech niya. Nakatitig lang ako sa kanya at hindi ko alam kung paano sumagot sa sinabi niya. "Vanessa.." napakurap ako at napatayo kaagad dahil nakita ko kung paano sya pangilidan ng luha. Ono! Hindi ko alam kung paano mag react pero tumayo ako at hinawakan sya sa magkabilang pisngi.

"Z-zach..." mahinang tawag ko sa pangalan niya. Pero imbis na sagutin niya ay ay niyakap nya ako ng mahigpit. Hindi ako nakapagsalita sa sinabi at ginawa niya. Biglaan iyon. "Zach, I'm sorry... sorry kung hindi ako nakapagpaalam.. akala ko kasi nagalit ka sa akin kaya hindi ka nagpaparamdam sa akin..." inangat ko ang kamay ko papunta sa likuran niya at hinahagod iyon.

"Vanessa..." malungkot na tawag niya sa pangalan ko habang nakayakap pa rin kami sa isa't isa. "Bakit ba ang manhid-manhid mo?"