Sana Söz Verdim

30. Bölüm

Yavuz: Ben buradayım.
Bahar: Efendim?
Ebru: Alo kızım. Nasılsın?
Bahar: Şimdi mi soruyorsun?
Ebru: Bak kızım beni kabullenmen çok zor, evet ama lütfen seni biraz tanımama izin ver. Ben yarın oraya geleceğim.
Bahar: İstersen gel. Beni ilgilendirmiyor.
Ebru: Kızım lütfen yapma bunu bana.
Bahar: Bana kızım deme!

Bahar sözünü bitirdikten hemen sonra telefonu kapatır.
Yavuz: Ne dedi?
Bahar: Affet beni falan işte.
Yavuz: Belki de bunca yıl sonra seni görmek istemesinin önemli bir sebebi vardır.
Bahar: Yarın gelecekmiş. Gelince öğreneceğiz nasıl olsa. Bu arada senin yaran nasıl oldu?
Yavuz: Alışkın olduğum şeyler. Geçer.
Bahar: Yavuz, sadece merak ettiğim için soruyorum.
Yavuz: İstediğin her şeyi sorabilirsin.
Bahar: Daha önce hiç vuruldun mu? Ya da ölümden döndüğün oldu mu?
Yavuz: Bir çok kez vuruldum. Her yerim kurşun izleri ile kaplı ama öyle çok kritik bir durumum olmadı sanırım.
Bahar: Anladım.
Yavuz: Neden sordun ki?
Bahar: Hiiç merak ettim sadece.
Yavuz: Peki.

Yavuz ve Bahar sohbet ederken saatin çok geç olduğunu fark edince yatmaya karar verirler. Yattıktan bir saat sonra Yavuz'un telefonu çalar. Arayan Eylem'dir. Yavuz hemen kalkar ve telefonu açar.

Yavuz: Efendim Eylem?
Eylem: Yavuz uyandırdım ama çok önemli bir şey var.
Yavuz: Dinliyorum.
Eylem: Depodan kurtardığınız sivillerden biri saatlerdir çocuğum diye ağlıyormuş.
Yavuz: Nasıl yani?
Eylem: Çocuk herhalde patlamanın etkisiyle kaçmış.
Yavuz: Allah kahretsin. Hemen geliyorum.
Eylem: Tamam.

Yavuz telefonu kapatır, hemen üzerini değiştirir ve Bahar'a bir not yazıp sessizce evden çıkar.
Yavuz Tabura vardığında hemen Eylem'in yanına gider.

Yavuz: Durum ne?
Eylem: Çocuğun deponun yakınlarında olduğunu düşünüyorum.
Yavuz: Tamam ben çıkayım hemen.
Eylem: Yanına birini daha al bence. Teröristler olabilir.
Yavuz: Tamam bu arada Erdem Yarbay'ın haberi var mı?
Eylem: Hayır yok. Sadece ben biliyorum.
Yavuz: Tamam. Ben Erdem Yarbay'la konuşayım. Birini alır çıkarım.
Eylem: Tamam. Ben de geleyim mi?
Yavuz: Gerek yok. Sen burada kal. Eğer bir şey olursa destek isterim.
Eylem: Tamam. Dikkatli ol.
Yavuz: Merak etme.

Yavuz dinlenme odasına bakmaya giderken Erdem'i arar.
Erdem: Efendim Yavuz?
Yavuz: Komutanım sanırım bir çocuk depodan kaçmış. Ona bakmaya gidiyorum haber vereyim dedim.
Erdem: Ne? Ben hemen geliyorum.
Yavuz: Gerek yok komutanım. Ben yanıma birini alır giderim.
Erdem: Tamam haber ver ama bana.
Yavuz: Emredersiniz.

Yavuz telefonu kapatır ve dinlenme odasında oturan Fethi'yi görür.
Yavuz: Avcı!
Avcı: Komutanım. Sizin ne işiniz var bu saatte burada?
Yavuz: Anlatırım ama şu an gitmemiz lazım.
Avcı: Nereye komutanım?
Yavuz: Çolak'ın deposuna.
Avcı: Neden ki?
Yavuz: Bir çocuk patlamanın etkisiyle kaçmış. Annesi saatlerdir ağlıyormuş.
Avcı: Ne diyorsun komutanım! Hemen gidelim.
Yavuz: Hadi gel.

Yavuz ve Fethi deponun olduğu yere giderler ve çocuğu aramaya başlarlar.
Avcı: Bu kadar büyük bir yerde nereden bulacağız çocuğu?
Yavuz: Bilmiyorum Avcı, bilmiyorum. Ama bulmamız lazım.
Avcı: Enkazın altında kalmış olabilir mi?
Yavuz: Hayır. Depodan çıkarken annesinin yanındaymış.
Avcı: O zaman korktu ve saklanıyor.
Yavuz: Evet.

Avcı ağaçlık bir alanı göstererek; Şurada olabilir mi?
Yavuz: Olabilir. Sen oraya bak ben bu tarafa bakacağım. Çabuk olmamız lazım. Her an birileri gelebilir.
Avcı: Tamam komutanım.

Yavuz ve Avcı ayrılıp çocuğu aramaya başlarlar. Kısa bir süre sonra Yavuz bir ağacın altında oturup ağlayan bir çocuk görür.

Yavuz: Senin ne işin var burada?
Çocuk: Sen kimsin?
Yavuz: Askerim ben. Sana yardım edeceğim.
Çocuk: Ben annemi kaybettim.
Yavuz: Adın ne bakayım senin?
Çocuk: Mete.
Yavuz: Nerede kaybettin anneni Mete?
Mete: Sabah bir depo patladı, ben de korkup kaçtım. Sonra da bir daha bulamadım.
Yavuz: Tamam, korkma. Ben annene götüreceğim seni.
Mete: Tamam.

Yavuz telsizi kendine yaklaştırarak; Avcı duyuyor musun?
Avcı: Evet komutanım.
Yavuz: Çocuğu buldum. Kuzey yönündeyiz.
Avcı: Tamam geliyorum komutanım.
Mete: Annem iyi mi?
Yavuz: Çok iyi merak etme.
Fethi geldikten sonra üçü birlikte tabura giderler.