𝐖𝐞 𝐰𝐞𝐫𝐞 𝐧𝗼𝐭 𝐠𝐢𝐯𝐞𝐧 𝐚 𝐜𝐡𝐚𝐧𝐜𝐞✔️

Rozdział 23

Pov. Tony

Otworzyłem oczy nie wiedząc co dzieje się dookoła mnie. Byłem jak zaczarowany. Obraz wirował mi przed oczami. Zmieniał pozycję co chwile, od czasu do czasu kręcąc się w kółko.

Kiedy uczucie przestało mijać, a obraz powoli się normował, pierwsze co zobaczyłem to Nick siedzący na krześle obok mnie. Początkowo myślałem, że mam zwidy, ale wszystko okazało się prawdziwe.

- Co ty tutaj robisz? - zapytałem mrucząc pod nosem, bo nie miałem więcej siły na dłuższe składanie zdań, ani głośniejszy ton.

Kiedy chciałem się podnieść, położył rękę na mojej klatce piersiowej i pchnął mnie lekko na łóżko.

- Cii... Leż i odpoczywaj - powiedział.

Kiedy Nick Austin po raz kolejny odgarnął mi pojedynczy kosmyk włosów, opadając na moje czoło, wszystko wydawało się być inaczej. Jakby wszystko uleciało z podmuchem pierwszego wiatru z otwartego balkonu. Siedzieliśmy w pokoju w zupełnej ciszy co chwila słysząc kołyszące się na dworze liście drzew. Czułem, że nawet cisza nie powstrzymuje nas przed mówieniem. Dźwięki odbijały się od ścian zapełnionego łóżkami i szafami, pokoju. Były to nasze myśli, uczucia, niespokojne oddechy oraz gładzenie opuszkami palców materiału koca i miarowe pocieranie o siebie rąk.

- Która jest godzina? - zapytałem nie otwierając oczu, które zamknąłem pare minut temu.

- Siódma dziesięć.

Powinienem się podnieść i szykować do wyjazdu. Za niecałe trzy godziny zaczynają się zawody. Miejsce w którym będziemy grać jest oddalone około pół godziny od nas, więc pewnie wyjedziemy coś koło 09:00.

Z wczorajszego dnia nie pamiętam dużo. Przez większość czasu byłem nieprzytomny. Ostatnią rzeczą jaką zapamiętałem jest krwawienie z mojego nosa podczas biegu dookoła jeziora. Nie mam pojęcia czemu zacząłem krwawić. Znikąd poczułem skapującą krew i poczułem się trochę słabiej. Zaczęło mi się kręcić w głowie i czułem, że tracę siły, które pozwalały ustać na nogach. Okropne uczucie. Chociaż pewnie to wszystko wydarzyło się przez zbyt długi bieg. Następnym razem będę robić krótsze dystanse.

- Pomóż mi wstać Nick - szepnąłem do chłopaka i podniosłem się ledwo na łokciach.

Pomógł mi podnieść się do pozycji siedzącej. Przetarłem rękoma twarz ze zmęczenia.

- Nie powinieneś jeszcze wstawać. Dopiero się obudziłeś. Jeszcze źle się to skończy.

- Proszę cię. Siedź cicho. Jestem tylko trochę osłabiony. Nic mi nie będzie.

Chłopak podniósł się z krzesła i odsunął je na miejsce gdzie powinno stać. Rozejrzał się jeszcze raz po pokoju jakby się nad czymś zastanawiał. Po chwili namysłu ruszył w stronę drzwi.

- Nick - zawołałem, a chłopak odwrócił głowę w moim kierunku. - Dziękuje.

• • 🚁 • •

Po śniadaniu mój stan się poprawił. Funkcjonowałem normalnie, tak jak dzień wcześniej - jakby nic mi się nie stało. Widocznie rzeczywiście musiałem być tylko lekko osłabiony.