Ruhumun Yansıması

-5-

Yeni bölüm geldi, keyifli okumalar. 💕

Karşımda Bade'yi beklerken Kuzey'i bulmam hiç hoşuma gitmemişti. Amacı neydi acaba ve evimde ne işi vardı. Evim mi? evim dedim burayı yavaş yavaş önemsiyordum sanırım .Ben o anda bile düşüncelere dalabilmişim gerçekten bravo sana Lina. İç sesimi bir anda rüzgar gibi dağıtan Kemal bey gözlerini bana dikmişti.

"Ah, Lina kızım gel bak okuldan arkadaşın seni görmeye gelmiş, seni hemen uyandırmak istemedik, çay içiyorduk beraber. Gelsene sende." bakışları oldukça keyifliydi.
"H-hoşgeldin ?" imalı bakışlarımı gelişmiş vücudunun üzerinde bir miktar gezindirdim.
"Hoşbuldum Lina, seni görmeye gelmiştim bende, konuşmamız lazım." deyip şeytani bir bakış attı. Ne diyordu bu ya? daha ben ailemle tanışmamışken benden önce tanışıp kaynaşmıştı resmen. Kıskandın mı yoksa? İç sesim yine beni esir almayı başarmıştı.
"Konuşalım bakalım."

Onu kolundan tutup hızla bahçeye çıkardım. Onların yanında konuşulcak bir muhabbetimiz olmadığı için orada durmamız saçma olurdu. O meraklı bakışlar altında saatlerce kekeleyeceğimden de emindim.
"Evet, konuş."
"Ne bu sert tavır ya kalbini mi kırdım yoksa?" deyip aşağılayıcı bir gülüş attı. Onu ilk defa böyle gülerken görmüştüm ve evet yine o mide krampı beni kıvranmaya zorladı.
"Yoo, buraya gelmenin sebebini gerçekten merak ediyorum." heyecandan hızla çarpan kalbimin sesini duyabiliyordum.

"Ben sana hemen söyleyeyim. Yarın çıkışta benimle biraz vakit geçirmek zorundasın."
"Zorundayım??"dedim kaşlarımı çatarak.
"Zorundasın işte, uzatma. Gelmezsen yine buraya gelir ve zorla götürürüm. Nasılsa baban beni çok sevdi di mi?" Ah yine o gülüş.

Onun gülüşüne karşılık samimiyetsiz bir şekilde güldüm. "Bana çıkma teklifi mi ediyorsun?"
"Ahahaha bu iyiydi." dedi ve elini başımın üstüne koyup, saçlarımı hafifçe savurdu. "Yarın görüşürüz ufaklık." dediğinde onu tam arkasına dönecekken kolundan tuttum.
"Bir dakika nereye gideceğimizi bile söylemedin ve bu arada geleceğimden nasıl bu kadar emin olabiliyorsun merak ettim açıkcası."
"Sürpriz olsun, bu arada başka işin olmadığına göre."
"Nereden biliyorsun?"
"Az önce babanla konuştuk çünkü." dedi sırıtarak. "Sana şehri gezdireceğimi söyledim. Neyse, hadi görüşürüz." O sırada kapıdan Bade içeriye girince dikkatim dağılmıştı ve bir soru daha sormaya fırsatım kalmamıştı.

"Heeey ben geldimmm!"
"Bade! Hoşgeldinn." Koşarak Badeye sarıldım onu bu kadar çok özlediğimi ben bile bilmiyordum.
"Bu kim?"
"Merhaba ben Kuzey, ve güle güle." deyip boş bir ifadeyle bakıp gitti. Hayatımda gördüğüm en ukala insan olma konusunda birinciliğe yarışırdı.

"O neydi öyle?" Bade garipser bir ifadeyle bana bakıyordu.
"Boşver, seni çok özlemişim." dedim ve tekrar boynuna sarıldım. Ona sarıldığım anda burnuma dolan İzmir'in temiz kokusu ve annemin sıcaklığı ruhumu tamamen sardı ve o an başka bir şeye ihtiyacım olmadığını bana tekrar hatırlattı.
"Canım arkadaşım benim, ben de seni çok özlemişim. Hasretine en fazla bu kadar dayanabildim görüyorsun." dedi sıkıca sardığı bedenimi hafifçe bıraktıktan sonra.

Buğulanan gözbebeklerimi havaya doğru çevirip kırpıştırdım. Yüzümü tekrar ona çevirdiğimde sıcak bir şekilde gülümsedim. "Hadi gel, sana yeni hayatımı göstereyim." dediğimde heyecanlı bir ifadeyle başını aşağı doğru salladı.

İçeri girdiğimiz anda Bade'nin kafası bir sağa bir sola dönüyordu. İzmir'de evlerimiz bu kadar büyük ve gösterişli olmadığı için dikkatini çekmesi son derece normaldi.
"Oha eve bak ya, gerçekten hayallerimdekinden daha güzel çıktı." dedi gözlerini kocaman açarak bana döndü. "Çok şanslısın bebek." Hafifçe gülümsedim, ama buruk bir tebessümdü.
"Hıı,sorma baya şanslıyım.Sen nasıl buldun burayı?"
"Kızım Soyer'lerin malikanesi deyince taksi getirdi vallahi. Bende şaşırdım hem de sana sürpriz yapayım istedim. Gerçekten ailen bayağı tanınmış bir aile."
"Neyse, hadi gel seni onlarla tanıştırayım, sonra odama geçeriz." dediğimde kafasını salladı.
"Tamam bebeğim." dedikten sonra beraber salona doğru ilerledik.