Ruhumun Yansıması

-25-

Merhaba sevgili okuyucularım, bu bölüm biraz fazla aksiyonlu olabilir çelik yeleklerinizi giyin!
Medyada güzel kızımız Lina var❤️

Dudaklarımda hissettiğim ellerin avuçlarının içine düştüğümde kendimi kocaman bir boşluğa bırakmıştım. Ne kaçabiliyordum, ne de durdurabiliyordum bu karşılıksız savaşı.

Göz kapaklarımı ağrılı bir şekilde zorla açtıktan sonra zor bela kendime gelebilmiştim. Gözlerimi kısmış etrafıma bakınırken yanımda bir, ön koltuklarda da iki tane siyah takım giyinmiş adamlar duruyordu. Birinin yüzünde korkunç bir sembole benzeyen dövme vardı. Onu incelerken nerede olduğum hakkında hiç bir fikrim yoktu. Ben kimin arabasındaydım ve bu çevremdeki genzimi parçalayacak derecede sigara kokan adamlar kimdi? Arabanın içi o kadar ağır kokuyordu ki nefes almakta güçlük çekmeye başlamıştım.

Yerimden hafif kıpırdandığımda vücuduma derin bir ağrı saplanmıştı. Sanki toplanıp beni bir güzel pataklamışlar gibi hissediyordum. Canım o kadar yanıyordu ki acıdan gözlerim dolmuştu. Hafif bir şekilde inlediğimde yanımda duran dövmeli adam beni kolumdan tutup,
"Sessiz ol." diyerek emir verdi. Benim burada ne işim vardı ve ben buraya nasıl gelmiştim inanmakta güçlük çekiyor, kendimi bir kabusun içinde hissediyordum.
"S-siz kimsiniz ve beni nereye götürüyorsunuz?"
Kimse cevap vermemişti..
"Hey, size diyorum indirin beni hemen!" dedim ve bütün gücümü toplayarak doğrulmaya çalıştım.
"Kes sesini. Seninle biraz işimiz var ve o zamana kadar hiçbir yere gidemezsin. O yüzden kendini boşuna yorma." yanımdaki adam benimle dalga geçiyor gibi konuşuyor, öndeki ikisi de kıkırdıyorlardı. Ne gibi bir cehennemin içine düştüğümü bilmek istiyordum ama kimse bir şey açıklamıyordu. Ellerim titremeye başlamış, soğuk soğuk ter atıyordum. Elimi hemen cebime uzatıp telefonuma baktım ama yoktu. Kahretsin! şarjda bırakmıştım.
"Merak etme üstünü aradık. Telefon yok. Bir kaç bozuk para çıktı sadece."
Yerimden doğrulup adamın yüzüne baktım ve heyecanlı bir şekilde konuşmaya başladım.
"Bakın, beni lütfen rahat bırakın. Beni nereden buldunuz bilmiyorum ama ben sizin hiç bir işinize yaramam, yemin ederim lütfen beni bırakın."
Adam gülerek iğrenç bir kendini beğenmiş surat ifadesiyle yüzüme bakarak,
"Sen o kadar çok işimize yarayacaksın ki. Emin ol buna sen bile şaşıracaksın." dedi dövmeli adam.
Öndeki adam hemen konuşmaya atıldı,
"Valla aslında benim de işime çok yarayacaksın çünkü patron bu işi başarınca beni bir üst mertebeye taşıyacak." diyerek bana dönüp gayet keyifli bir şekilde göz kırptı.
"Patron mu? Beni kaçırmanızı mı emretti?"
"Tabii ki. Hadi daha fazla soru sorma küçük. Zarar görmek istemezsin."
"Bakın beni lütfen bırakın, eğer ailem yokluğumu farkederse peşinize düşecektir. Asla bir sonuca varamazsınız lütfen, yalvarırım."
"Kes hadi ya. Senin ailen kim de bize ne yapabilir?" dedikten sonra hep beraber gülmeye başladılar.
"Annem Başaran Holding'in üst düzey yöneticisi, çevresi çok geniş. Eğer bırakırsanız size gerçekten minnettarlığını gösterecektir."
"İnan annenin ne mertebede olduğu beni hiç alakadar etmiyor. Bize kimse ulaşamaz merak etme arkamız sağlam. Sadece bir arkadaşını korkutacağız o kadar."
"Kimi?"

Yine cevap vermemişti ama o an beynime öyle bir kıvılcım hücum etmişti ki kimden bahsettiklerini çok iyi biliyordum. Kuzey... Onu acıtmak için beni kaçırmışlardı. Ona zarar vermek için beni kullanıyorlardı. Benim karşılığımda birşey isteyeceklerdi ve oda yapacaktı, onun bu konuda taviz vermeyeceğini biliyordum. Ama olamazdı, ona zarar verecek bir şey yapmalarına izin veremezdim. Yaşlar gözüme hızla hücüm edip yanaklarımdan süzülmeye başlamıştı, kendimi hiç böyle kötü bir olayın içinde görmemiştim, o kadar çok korkuyordum ki nasıl kaçabilirim diye kafamda bin türlü plan yapmaya başlamıştım. Ama ne yazık ki daha önce hiç böyle bir durum yaşamadığım için aklıma bir tane bile fikir gelmiyordu. Kendimi korkunç bir filmin içinde hissediyordum. Filmlerde kaçırılan kişi ya son anda kurtulurdu ya da... ölürdü. Ve ben bu korkunç sondan gerçekten korkuyordum.