Ruhumun Yansıması

-30-

Merhaba ballar, lütfen oy ve yorum atmayı unutmayın! Medya da Kuzey var❤️

Seni düşünmek güzel şey,
ümitli şey
dünyanın en güzel sesinden en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey.
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
ben artık şarkı dinlemek değil
şarkı söylemek istiyorum...

Arın'ın gözünden,
Yaptığım hareketin ne kadar yanlış olduğunu bilsem de ben artık doğruları yapmak istemiyordum.
Onu gördüğüm an çarpan kalbimin sesine engel olamıyordum. Ona her baktığımda içimden bir şeyler acımasızca kopuyor yüreğime batıyordu. Buna nasıl engel olunur inanın ben bilmiyorum, açıkcası bilmek de istemiyorum. Hayır diyorum kendime, dur daha yeni gördün onu kalbin nasıl böyle delicesine atabilir. Başka bir şey diyerek kendimi oyalamaya çalışsam da ona olan bakışlarıma engel olamıyordum. Daha önce kimseye baktığımda böyle içim erimemişti. Ne kadar yanlış olursa olsun elimde değildi. Ona ilk görüşte aşık olmuş ve bunu kendime bile itiraf edememiştim. Artık insanlar için doğru olanı değil kendim için doğru olanı yapmak istiyordum. Biliyorum sevmek bana göre değil, seversem kontrolsüz olurum, takıntılı olurum. Psikopat olurum. Ama buna değerdi. Her şey onun sıcak bir gülüşüne dahi değerdi. Onun eline dokunduğumda elini hemen geri çekse de çok kırılmamıştım. Çünkü o başkasını seviyordu, Kuzeyi. Yıllardır en yakın dostum olan kişiyi. Ama artık kendime engel olamıyordum. Mantığım dur dese kalbim onu reddediyordu.

"Özür dilerim."
"Arın, özür dilemene gerek yok ben gideyim artık."
"Bırakayım seni." deyip ayaklandığımda beni eliyle durdurdu.
"Hayır hayır. Yakınız zaten ben biraz yürümek istiyorum. Lütfen."
"Tamam, sen bilirsin dikkat et ama tamam mı?"
"Ederim görüşürüz."

Ardına bile bakmadan kaçmıştı, kaçırmıştım onu. Ama hayatımda ilk defa böyle hissediyordum ve bu hissi terk edip kendime acı çektirmeyecektim. Asla...

Lina'nın gözünden,
Arkamı dönüp ilerlediğim sırada telefonumun çalan sesi ilk defa beni böyle ürkütmüştü. Hemen telefonumu elime alıp baktığımda arayan kişinin Bade olduğunu görünce hemen açtım,
"Alo Bade?"
"Lina!" sesi ağlamaklı geldiği anda kendimi kaybetmiştim.
"Ne oldu Bade söyle?" Gerilmiş bir ip gibi ağzından çıkacak cümleleri bekliyordum.
"Annen...annen tekrar kalp krizi geçirdi. Yoldayız acile gidiyoruz lütfen hemen gel." Bu cümleleri duyduğum anda midemden göğsüme doğru gelen ağrı hissiyle kendimi yerde buldum.
"Lina! Lina! Uyan lütfen." Arın'ın endişeli sesini duyduğum an gözlerimi kısarak açıp ona baktım. Endişeli bir şekilde elinde bir şişe su ile bana bakıyordu. Beni arabaya getirmişti.
"Lina, iyi misin?"
O an aklıma Bade'nin söyledikleri gelince tekrar çıldırdım ve ağlamaya başladım.
"Arın, lütfen beni hızla eve götür. Nolur!"
"Tamam tamam hemen götürüyorum da kötü bir şey mi oldu?" derken aynı zamanda arabayı çalıştırıyordu.
"Annem, annem kalp krizi geçirdi ikinci kez." derken nefesim kesilmişti. Gözyaşlarıma hakim olamadım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.
"Ne, hangisi?"
"İzmirdeki."
"Lina, merak etme hızla gidiyorum sende hemen annenleri ara."
Telefonumu elime alıp hızla babamı aradım. Çok geçmeden açtığında bağırarak konuşmaya başladım.
"Baba! Annem kalp krizi geçirmiş. Çabuk bilet alın nolur yoldayım, geliyorum."
"Ne! tamam tamam kızım bak nolur sakin ol hemen eve gel, bende biletleri alıyorum."
"Tamam az kaldı yoldayım."
Telefonu kapattıktan sonra hüngür hüngür ağlamaya devam ettim. Bu sefer ne olmuştu bilmiyordum ama geçen telefon konuşmamızda sesi çok yorgun geliyordu ve anlamalıydım. Anlayamadım yine aptallığım yüzünden anlayamadım. Eğer onu daha çok düşünseydim kötü olduğunu anlardım.
Sakın beni terk etme anne. Buna asla dayanamam, asla...

Evin önüne geldiğimizde hızla arabadan indim. Arın da arabayı park edip peşimden geldi. Kapıyı çaldığım anda hemen açıldı. Annemler giyinmiş elinde bir tane büyük çantayla beni bekliyorlardı. İçeri girdiğimde ikisi de birden bana sımsıkı sarılınca kendimi kollarına bıraktım.