Ruhumun Yansıması

-28-

Merhaba canlar, ballar yeni bir bölüm ile karşınızdayım. Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın❤️❤️❤️
Medya da Arın var!

Duyduklarıma inanamıyordum, annem bana Kuzeyden uzak durmanı istiyoruz diyordu ve ben daha hayalini kendimden uzaklaştıramazken benden nasıl böyle bir şey isteyebiliyorlardı? Babamda onu destekledikten sonra ağzım açık onları izliyordum. Kuzeyin hiçbir suçu olmadığını onlar da en az benim kadar biliyordu. Sadece başına talihsiz olaylar gelmişti ve bu her insanın olmasa başına gelebilirdi. Açıkcası insan seçen bir durum değildi. Şu anda o kadar bencilce davranıyorlardı ki bir anda kendimi çok garip hissetmeye başlamıştım.
"Bak Lina, o çocuğun etrafından bela eksik olmaz. Biz senin güzel bir geleceğin olsun istiyoruz böyle serseri çocuklarla takılmanın geleceğine hiçbir katkısı olmaz." diyerek düşüncelerimin ortasına parmağını batırmıştı babam.
"Bakın, başına talihsiz bir olay geldi ve istemeden yaşadı bunları. Herkesle sorunu olan biri değil. Hem o gidip o pisliğe bulaşmadı ki adam önüne geleni seçiyor ve hayatlarını zehir ediyor."
"Seninkini de etti Lina, şu an nasıl bir psikolojide olduğunun farkında değil miyiz sanıyorsun?"
"Nasıl yani?" ne demek istediğini anlayamadığımı belli ederecesine kafamı iki yanıma doğru salladım.
"Kızım bak, çok korkunç bir olay yaşadın ve şuan hiç birşey olmamış gibi davranıyorsun sence bu normal mi?"
"Ne yani rol yaptığımı mı söylüyorsunuz?" dediğimde artık sinirlerime hakim olamayacak hale gelmiştim.
"Hayır, sadece olanları sende kabullenemiyorsun ve o çocuk çevrende oldukça bu kötü anılar hep seninle olacak. Allah korusun ileride yine başına bela açarsa diye korkuyla mı yaşayalım istiyorsun?"
"Ya siz ne dediğinizin farkında mısınız, gerçekten kafanızda bir şeyler kurup kendinizi ona inandırmışsınız. Korkuyla yaşamayı siz kendiniz seçiyorsunuz. Ben o olayı hafızamdan sildim bile. Çünkü o pislik defoldu deliğe girdi anladınız mı?"

"Kızım, daha çok taze biz artık senin huzurlu bir şekilde yaşamanı istiyoruz. O çocuk hayatına girdiğinden beri sürekli bir olayın içindesiniz. Gizli gizli Aytaçı takip etmek de dahil." dediğinde gözlerimi devirdim ve başımı ellerimin arasına aldım.
"Neden takip etmeyecekmişim, iyi ki de etmişim de şu an ondan kurtulduk!"
"Linacığım, teyzen yukarıda uyuyor lütfen sakin olur musun?" diyerek beni uyardı annem.
"Sakin falan olamam. Ben Kuzeyi seviyorum, bana burayı sevdiren kişi o ve siz beni takıntılı olmadığım için suçluyorsunuz. Ben kötü bir anı yaşadığımda onu hafızamdan hemen yok etmek isterim, beni tanımadığınız için bunu bilmiyorsunuz ve bana burada deli muamelesi yapıyorsunuz bir de."
"Yeter artık, ağzından çıkanı kulağın duysun. Saygısızlık yapmanın alemi yok. Biz senin aileniz ve senin için doğruları yalnışları en iyi biz biliriz. Sen şu an doğru karar verecek olgunlukta değilsin. O yüzden dediğimizi yap ve kendine çeki düzen ver."
"Beni siz büyütmediniz tamam mı? Benim annem ve babam beni öyle bir şekilde yetiştirdi ki ben her şeyin kararını on beş yaşımdan beri kendim veriyorum. Bakın sizi kırmak istemiyorum ama ben küçük bir çocuk değilim. Ve kimi sevmek istersem bunda özgürüm. Kuzeyle olan bağımı asla koparmam, anladınız mı? Suçu olmayan birine böyle bir şekilde konuşmanız çok yanlış."
"Lina, çabuk odana çık. Bir hafta boyunca cezalısın hiçbir yere çıkmıyorsun."
"Bana ceza verince vazgeçeceğimi sanıyorsanız yanılıyorsunuz."
"Bak yeter artık sabrımı zorluyorsun, sana onunla görüşmeyeceksin dediysem görüşmeyeceksin." diyerek bana el kaldırdığında yüzüne tiksinerek bakıp hızla arkamı döndüm ve merdivenleri tırmandım. Annem arkamdan bağırıyordu ama bundan sonra yapacakları hiçbir şey bu hareketi affettiremezdi. Bana el kaldırmıştı ve neredeyse vuruyordu. Beni yıllar sonra bu yüzden mi yanına almışlardı. Kendileri istemişti ve genç bir kıza nasıl davranacaklarını bilmiyorlardı. Ben artık çocuk değilim kimse bana el kaldıramazdı, bunu gururuma yediremezdim.