Parted by Galaxies (Completed)

CHAPTER 23: Escape

"She's awake," isa sa kanila ang nakapansin at lumapit sa akin.

"Is everything alright?" tanong nang isang babae na kalalapit lang habang tinitignan ako. Agad na dumaloy ang takot sa akin. Takot sa maari nilang gawin, takot na baka saktan nila ako.

"I guess..."

"Make sure she's strong enough and in a good condition before we start testing, understand?"

"Yes, Dra."

Testing? Ano'ng gagawin nila?!

Sa loob-loob ko ay nag pa-panic na ako pero walang reaction ang katawan ko. Hindi ko nga maigalaw ang kahit na anong parte ng katawan ko. Hindi rin ako maka-likha ng kahit anong ingay. Pakiramdam ko patay na ang katawan ko. Ang tanging nagagawa ko lang ay iikot ang patingin ko sa buong paligid.

My eyes widened as I saw one of them, holding a syringe and was about to inject it to a host that was connected to my body.  Gusto ko siyang pigilan pero wala akong magawa. Hindi ko alam kung anong hiwaga mayro'n ang bagay na 'yon pero unti-unti kong naramdaman ang pag balik ng lakas ko.

"That's enough, 1103," pigil ng isang lalaki pero huli na dahil nai-inject ba sa akin ang gamot.

"Sorry, but we need to finish this," umiiling na sagot nu'ng tinawag niyang 1103.

"We've done enough, baka ma-overdose siya," doon ko napansin ang tatlong syringe na naka-hanay para iturok sa akin.

Napailing nalang ang lalaki at walang nagawa kundi pakinggan ang kasama. Napansin din siguro niya na sobrang nanghihina na ang katawan ko dahil sa mga ginagawa nila.

Observing all of them makes me realize that there's no way to escape. Ayoko sanang mawalan ng pag-asa pero sa totoo lang, wala talaga. Hindi ako makaka-alis dito ng wala ang tulong ng kahit na sino.

I just let them do what they needed to do. Wala akong laban. I tried to move to escape several times pero hindi ko talaga kaya. Days passed and I'm starting to lose hope.

Lahat sila rito ay pinag aaralan ako. Naalala ko tuloy ang experiment namin sa isang specie noong elementary. Ganoon ang nararamdaman ko ngayon. Pakiramdam ko ako ang specie na 'yon at wala akong magawa. Kung anu-ano ang ini-inject nila sa akin na agad ko namang nararamdaman ang epekto. Ilang beses nila akong kinuhaan ng dugo dahilan para unti-unting mamutla ang balat ko dahil sa kakulangan.

Wala na akong lakas na maski ang umiyak ay hindi ko na magawa. Natawa nalang ako sa kalagayan ko ngayon. So, this is how I'll end?

I always wish to die like a star. A beautiful end. Do you know supernova? It is the death of every stars... beautiful, isn't it?

But seeing my situation now, it was actually impossible. Mamatay ako sa lugar na 'to sa ganitong paraan? How tragic! My mom doesn't even know that her only daughter was about to die.

Siguradong malulungkot si Mommy. Wala na si Dad tapos ako mawawala rin sa kaniya.

I'd like to consider myself dead at this moment but thinking of them, thinking of the people that I value the most makes me wanna fight even harder. I already begged for my life for the first time and I don't mind doing it for the second time. I remember what I said to Elara, 'I want to live'. And yes, I badly want to.

Those encouragement and meditations seems to be effective. Pakiramdam ko ay lumakas ang puso ko kahit na mahina ang katawan ko. I started to move my fingers and it works!

I'm now working to move other parts of my body when the fire alarm activated. Malakas na umalingawngaw ito sa paligid dahilan para mag panic ang mga tao. Na-adrenaline rush yata ako dahil all of a sudden ay bigla kong naigalaw ang katawan ko dahil sa pag pa-panic.