Beyond the Midnight Sun (Midnight Series #1)

Chapter 17

Chapter 17
Tease

Hindi ko alam kung bakit naging magaan ang pakiramdam ko sa usapan namin sa pagkakataong ito. 'Yong tipong hindi na ako naiilang o nagiging tensyunado. 'Yong pakiramdam na may lakas na ako sa sarili na tumitig sa malalim niyang mga mata.

"Bakit nga pala Business Administration ang kinuha mong kurso?" tanong niya. Muli siyang uminom sa bottled water bago napabaling sa akin.

Tumikhim ako at ngumuso. "Iyon kasi ang gustong kurso ni Papa na kunin ko noong Senior High pa lang ako. Wala pa kasi akong natitipuhan na course no'n... pero eventually, nagustuhan ko rin naman ang kursong ito. I'm also dreaming to have my own business someday."

He nodded as he looked at me, amusingly. "Talaga? Maybe someday, I can teach you some things or some ways on handling it..."

Ngunit kalaunan bahagya siyang natawa bago kinagat ang ibabang labi.

"Hindi naman pala ako ang nagma-manage ng cafe ko. You may teach me in time Rhianne, since it was your field." He then laughed again.

I just chuckled. Oo nga pala dahil si Ma'am Teresa ang co-manager at ito ang palaging namamahala ng cafe dahil sa trabaho niya. But I'm pretty sure he has got all the concepts for his business. The ambiance of Sharis cafe is very cozy and elegant. Those different modern arts etched around the corner really looks luxurious and stunning at first sight. Lalo na't minsan sa isang linggo ay pinapalitan iyon.

"Kapag naka-graduate na ako at may full time na trabaho," pabiro kong tugon. Marahan din akong napahalakhak bago ngumuso at bumaling sa kanya.

He couldn't help but chuckled gruffly. "Uh-huh. I will expect that, Rhianne," ngiti niya bago kinuha ang maliit na shell sa tabi at binato sa malayo. "Kailan ang OJT mo?"

"Uh, next year pa. I think, by September," sagot ko.

He nodded and gave me a little smile. "It's just a blink of an eye. Saan mo balak mag-OJT?"

Kinagat ko ang labi ko at napaisip bigla. "Hmm... sa Maynila sana kaso naisip ko sa Legazpi City na lang para kahit paano nasa Bicol pa rin at makaka-biyahe pa ako para makita sina Mama."

"Good," he whispered in a low husky voice.

My eyes darted on him. His nose is pointed that it's protruding too much aquiline. He's now watching the calm sea intently. Umiling ako't pinanood ang puting sapatos niyang may kakaunting buhangin.

Maybe, his opinion about it coincides mine.

Our conversation then went smoothly. Pakiramdam ko'y hindi na ako nahihirapang lumunok para mag-isip ng mga sasabihin sa kanya. 'Yong pakiramdam na normal at hindi na ako masyadong nauutal sa usapan namin.

"After New Year, I think I'll have more time in my cafe. I was recommended to join SWAT teams. Part time na lang ako sa trabaho. Sa units na 'yon," aniya bago inubos ang laman ng bottled water at tinabi sa gilid niya.

Napatingin ako sa kanya. I know SWAT he's talking about. It was all men wearing all black suit with their huge guns. Iyon din ang nakita namin ni Meg noong pumunta kaming Capitol Park pagkatapos namin sa Gaisano.

I was a bit anxious at that. Makita lang ang matitipuno nilang katawan kasama ang mga mahahabang baril ay nakakakaba na.

"Ano'ng meaning ng SWAT?" kuryoso kong tanong.

A corners of his lips perked up. "Samahan ng mga Walang Asawa," he chuckled.

What? Napangiwi agad ako sa sinabi niya. He bit his bottom lip as he continued his slight chuckling. I looked at him with one brows arched.