And I will give the world to you [Klaine]

4

Pov Kurt Hummel

Siedziałem w kawiarni z Blaine'm. Od jakiegoś czasu stało się to naszą codzienną tradycją.

Wspomniałem już, że mam jego zdjęcie w swojej szafce?

Dobra, wracając. Za każdym razem to on płacił. Nie to, że nie chciałem tego zrobić, po prostu nigdy mi na to nie pozwolił.

Wgapiłem się w jakiś punkt na podłodze i zastanawiałem się nad tym, jak powiedzieć przyjacielom, że zmieniam szkołę na Dalton.

- Kurt! - usłyszałem głos Andersona, który wyrwał mnie z transu

- Hmm? - spojrzałem na niego od razu

- Nie powiedziałeś co z tym chłopakiem? Byłeś u dyrektora? - to miłe, że tak go to interesowało

- Tak, ale u zastępcy, bo dyrektor był chory. Nic nie zrobi z tym, nie może go wydalić, bo stary już wraca, a jego nie interesują takie rzeczy. - wzruszyłem ramionami

- Masz zamiar tam zostać? - spojrzał na mnie zmartwiony.

Nie chciałem mu mówić, że będę chodzić do jego szkoły, ale pomimo codziennej kawy i rozmów nie jestem pewien czy mu się to spodoba, więc wolałem go uprzedzić.

- Mam zamiar się przenieść. Ojciec ma oszczędności, jest w stanie zapłacić za Dalton, ale wolałem to jeszcze z tobą uzgodnić, bo jesteś moim przyjacielem i chodzisz tam - spojrzałem na niego niepewnie

- To wspaniale! - uśmiechnął się i mnie przytulił - Znaczy nie to, że dyrekcja nic z tym nie zrobi, tylko że ty się będziesz czuł bezpieczniej - odsunął się ode mnie

- Cieszę się, że ci to nie przeszkadza - uśmiechnąłem się - Nie wiedziałem, jak zareagujesz, więc nie chciałem postawić przed faktem dokonanym - powiedziałem szczerze

- Żartujesz Kurt! W końcu się od niego uwolnisz - pokiwał lekko głową wpatrując się we mnie. Uwielbiałem, gdy patrzył na mnie w ten sposób, jakbym był najpiękniejszym obrazem świata.

- Muszę to jeszcze przekazać przyjaciołom z chóru, a to nie będzie takie łatwe - westchnąłem, nie chciałem im sprawić tym przykrości

- Jeżeli to prawdziwi przyjaciele na pewno to zrozumieją i cię wesprą - uśmiechnąłem się do niego na te słowa

Znowu go podwiozłem pod jego dom. Tym razem mnie przytulił na pożegnanie i odjechałem.

Znowu przywitały mnie w domu pretensje Finna

- Nie wierzę, że to zrobisz! - powiedział zdenerwowany. Byłem już świadomy, że mój tata i Carol mu przekazali wiadomość o moim przeniesieniu

- Spokojnie, nie zdradzę waszych planów na zawody.

- Nie o to chodzi, potrzebujemy cię Kurt.

- Znajdziecie sobie osobę do waszych chórków, która mnie zastąpi - wzruszyłem ramionami

- Wiesz, że nie o to chodzi. - zmienił nagle ton

- Nie pomogłeś mi z Karofsky'm, więc nie oczekuj cudów.

- I tak mam już z nimi słabą sytuację, myślałem, że zrozumiesz.

- Jak mam to rozumieć? Sam, Mike, Artie i Puck chcieli się za mną wstawić, a ty nie.

- Nie zrobili tego!

- Ale chcieli. Tobie nawet to przez myśl nie przeszło. To już postanowione i nie zmienisz tego. - zamknąłem się u siebie. W ostatnim czasie coraz częściej się kłócimy i mam już dość.