Broken Promises (Epitome Series #2)

Kabanata 19

"Congratulations, Venice"maligayang-maligaya si Leilana pagkababa ko ng stage. Tumalon-talon pa ito dahil sa sobrang tuwa. Malapad naman ang ngisi ko habang niyayakap siya hawak ang dalang bouquet at ang suot na gold medal.

I smiled widely and my excitement overwhelmed my heart. Mabilis siyang kumalas ng yakap sa akin at mahina akong hinampas sa braso.

"Sobrang galing mo. You're really the best"aniya sabay thumbs up kaya bahagya akong natawa bago nilingon ang nasa likuran niya. He smiled sweetly. There's a hint of happiness in his eyes while looking at me proudly.

Umusog ng kaonti si Leilana para bigyan si Chester ng space. Inasar pa niya kaming dalawa pero hindi ko nalang pinansin iyon.

Iminuwestra niya ang kanyang kamay. "Congratulations"kumibit-balikat siya habang malapad ang ngisi.

I purse my lips and tried so hard to stifle a cry. Sandali ko siyang tinignan.

He tilted his head. Ramdam niya siguro ang pananahimik ko at ang pamumula ng mga mata ko kaya marahan niyang hinapit ang beywang ko.

He kissed my forehead. Mahigpit niya akong niyakap.

"I'm so proud of you. You deserve to win"malambing niyang binulong sa akin kaya marahan akong napapikit habang napatango.

I can feel his heart thumping loudly. Mas lalo niya pa akong niyakap ng mahigpit. Muli niyang hinalikan ang noo ko.

"Your hard work paid off"

Muli akong tumango.

Aside from the fact that I suffered so much just to get here, just to won this. I was challenged and everything wasn't easy. I need to hurdle difficulties and I'm lucky enough because he's there. He's with me all along, through my ups and downs. He understand everytime I'm annoyed, sa mga panahong nagmamatigas ako. Sa mga panahong sinubok talaga ang pagmamahalan namin, ito iyong mga panahong sinubok kaming pareho. I wanted to break-up several times because I don't want to be distracted. Ayokong may iisipin pang iba maliban sa kaisipang kailangan kong manalo.

"Let's just break up"humugot ako ng lakas para sabihin ito sa kanya. Hindi siya nagsalita. Napakurap-kurap pa ako habang pinapasadahan ng tingin ang madilim at malamig na court ng training center. Walang tao rito maliban sa akin. Pasado ala una na rin ng madaling araw at hindi parin ako tumitigil. Bumagsak ang tingin ko sa paa kong kanina ko pa hinihimas dahil namamaga na ito at sobrang sakit na pero hindi ko parin iniinda.

Alam kong hindi magandang bungad ito. Lalo na ngayong madaling araw at paniguradong mahimbing na sana ang tulog niya. Hindi ko kasi mapigilan ang sariling hindi sabihin ito ngayon sa kanya. Baka kung ipagliban ko pa, magbabago lang ang isip ko.

"I will take your silence as a Yes---

"No!"

Napasinghap ako sa biglaang pag-apela niya. Halos nahirapan akong huminga. Iniwas ko ang tingin sa paang ilang linggo na akong pinaparusahan.

"We will not break up. I will not consider any of your excuses right now. Mag-uusap tayo bukas---

"There'll be no tomorrow. Hindi kita kakausapin bukas. I want to end all of this right now"

Narinig ko ang malalim niyang paghinga. Hindi ko alam kung ano ngayon ang iniisip niya.

"At hindi ako papayag. Venice, I know it's not easy--