ဘယ္ဆီနယ္မွမသိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္တြန္က်ဴးလိုက္ေသလင္းၾကက္တြန္
သံသည္ ေနသစ္၏ အသိစိတ္အာ႐ုံကိုလႈပ္ႏႈိးသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလုံးကို ေဆဗယ္ဝပ္ေရွာ့ထဲရွိ ဆယ္ေပါင္တုမ်ားႏွင့္ ဝိုင္းထုထားၾကသလားမွတ္ရသည္။ နာက်င္အဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္လ်က္ ထုံထိုင္းေန၏။
ေခါင္းကိုလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိအုပ္ကိုင္ၿပီးျဖည္းျဖည္းခ်င္းထၾကည့္ရသည္။ ခင္းထားေသာေစာင္က ထူေပမဲ့ ေမြးကတည္းက ေမြ႕ရာေပၚအိပ္ခဲ့ရသူမို႔ ခါး
႐ိုးတေလွ်ာက္ႏွင့္ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံး
ေတာင့္ကာ နာေနသည္။ မ်က္လုံးတို႔ကို
ဖြင့္ေသာ္လည္း က်ိန္းစက္ကာနာေနသည္။
ေရေႏြးေငြ႕မ်ားေရွ႕မွမႈတ္ထုတ္ခံေနရသလိုမ်က္သားအိမ္တို႔က တရွိန္းရွိန္းႏွင့္ ဝါးတားတားရယ္...မေန႔က ညေနကတည္းကအက္ကြဲနာက်င္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းကအခုေတာ့ သေတြးေတာင္မ်ိဳခ်မရ။
ဟိုေနရာဒီေနရာမွ သဘာဝတက်မဟုတ္ဘဲ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ႏွင့္ ကိုက္ခဲေန၏ ဒါဏ္ရာမ်ားကိုေတာ့ စာရင္းထဲမထည့္ေနေတာ့...
ေဘးတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသူကိုသာ ငုံ႔ကိုင္းၾကည့္ရင္း နာက်င္မႈမ်ားကိုအာ႐ုံလႊဲလိုက္သည္။ အာ႐ုံဦးအလင္းတန္းမွ်င္တို႔က အိမ္ေလးထဲသို႔ ေျပာက္တိေျပာက္က်ားေရာက္ေနသည္။ မေန႔ညကမီးေခ်ာင္းထြန္းထားသည္ကို သတိရေသာ္လည္း မီးပ်က္ေနသည္ထင္။ လွ်စ္စစ္မီး
ေရာင္ မရွိ။ သဘာဝအလင္းမွိန္မွိန္ေအာက္တြင္သာ ေမွးစက္ေနသူ၏ သဘာဝဆန္မႈကို အေမ့တေမာေငးမိသည္။
တစ္လုံးတည္းရွိေသာ ေခါင္းအုံးကို ေနသစ္ကိုေပးထား၍ ေခါင္းစြပ္အေႏြးထည္တစ္ထည္ကို အုံးခုအိပ္ေနသည္။ ေစာင္မရွိသူ႔ကိုသာ ၿခဳံေပးထား၍ သန္လ်င္၏ေအးစိမ့္စိမ့္ရာသီဥတုကို တီရွပ္ပါးေလးတစ္ထည္ျဖင့္သာ ပုစြန္ထုပ္ေကြး ေကြးေနရင္းျဖင့္ ေတာင့္ခံထားသည္။ ေဘးတေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ျမင္ေနရေသာ
မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးသည္ ေရးေတးေတးမွိန္
ပ်ပ်ရယ္မို႔ ဓာတ္ပုံေဟာင္းေလးတစ္ခုကိုၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္ေတာင္တူေသးသည္။
လြမ္းေဆြးမႈပါေလေတာ့ ခံစားခ်က္ကပို၍ အသက္ဝင္သည္။
ျဖဴေဖြးေနေသာ ပါးျပင္တစ္ျခမ္း၊ ဆံပင္တိုစိပ္စိပ္ေတြ ၊ ထိေတြ႕မိဖူးသည့္အသိအရႏူးညံ့ေပ်ာင္းေပ်ာ့ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္။
လက္ေခ်ာင္းေတြ ထိုးထည့္ဖြေခ်လိုက္တိုင္းၾကမ္းရွရွခံစားရသည္ကပင္ ဆြဲေဆာင္မႈပါ။ ရိပ္သင္ထားေသာ နားသယ္မွ ဆံသားေတြ ။ မွဲ႔နက္ေသးေလးတစ္ပြင့္က အျဖဴေရာင္ ေကာင္းကင္မွ မဟူရာၾကယ္တစ္ပြင့္ပမာ...ထင္းေနသည္ ။ ေနသစ္သတိမျပဳမိခဲ့တာပဲ။ အၿမဲမႈန္ကုပ္ေန
ေသာ မ်က္ခုံးတန္း...မဲနက္ကာ ထင္းေနသည္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မထူမပါးႏွင့္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္ေနသည္။ ခန္႔ညီမ်က္ႏွာျပင္မွာ အခ်ိဳးက်နဆုံးႏွင့္ အလွဆုံးကိုေျပာပါဆိုရင္ ႏွာေခါင္းပင္။ ေယာက်ာ္းေလးေတြမွာ ရွိခဲသည့္ အခ်ိဳးအသား။ ႏွာ႐ိုးထင္းထင္းက ေသခ်ာခြဲစိတ္ထားသလိုအဖုအထစ္မရွိ ေျပေျပျပစ္ျပစ္၊ မပြမႀကီးဘဲ ေတြ႕တိုင္းဖ်စ္ညႇစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖဴျဖဴဝန္းဝန္းေလးရွိေနေသာ ႏွာေခါင္းထိပ္ေလး။ ခန္႔ညီ၏ ႐ုပ္ရည္ကထူးျခားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ့ ေနသစ္သေဘာက်သည္။ ေျပျပစ္တဲ့ေနရာေတြရွိသလို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေလးေတြလည္းရွိေန
တာပဲ။ ဒါကကို လူသားဆန္ျခင္းမလား။
