"ေနသစ္ထြန္း ဆိုတဲ့ အတိုင္း ေနလိုမီးလိုပူတဲ့ေကာင္"
အေဖနဲ႔ အတူ အိမ္ေရွ႕ေပါက္ဝတြင္ ဖိနပ္ခြၽတ္ေနစဥ္မွာပင္ အေမ့ကိုၾကားလိုက္ရသည္။ အေဖသည္ ခန္႔ညီပခုံးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ၿပီး "ဝင္မပါနဲ႔" ဟူေသာ စကားကိုအသံတိတ္ေျပာၿပီး အိမ္ထဲတန္းဝင္သြားသည္။
ခန္႔ညီတစ္ေယာက္တည္းဧည့္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနျဖစ္၏။အိမ္အလယ္ခန္းမွစကားသံတို႔ကျဖင့္ ခန္႔ညီရွိရာအိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထိ ေရာက္လာေနသည္။
"အဲ့ေကာင္ေလးကိုက ျပႆနာေကာင္ေလး။ ဒီေလာက္ ယၾတာေတြသြားေခ်ထားလို႔သာပဲ သားႀကီးဒုကၡမေရာက္တာ"
"အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ေမေမေရွာင္လြဲလိုက္တဲ့ အဆိုးေတြ ညီညီ့ဆီ ေရာက္သြားတာေပါ့။"
အေမအသံေပ်ာက္သြားၿပီး လိုတာထက္ပိုက်ယ္ေနေသာ အခန္းတံခါးပိတ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ မၾကာပါ။ အေမသည္ အိမ္ထဲဝင္သြားေသာအေဖ့ကို ျမင္သြားပုံပါပဲ။ အေဖ့ကိုေမးေနသံမ်ား ထပ္မံၾကားရျပန္သည္။
"ဘာတဲ့လဲ။ ေက်ာင္းထုတ္ခံလိုက္ရၿပီလား"
"မဟုတ္တာေတြ ကလ်ာရာ..."
အေဖသည္ ထုံးစံအတိုင္း ေလသံေအးေအးျဖင့္ ျငင္းဆိုေပမဲ့လည္း အေမ့
အသံကျဖင့္ အားေလ်ာ့မသြား။
"လိုင္းေပၚမွာ တက္ေနတာေတြေရာ ရွင္
ျမင္ၿပီးၿပီလား ကိုေက်ာ္ေအာင္။ အငယ္
ေကာင္ကို ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္ဆို
တာ။ ဟမ္ အစတည္းက အဲ့ေနသစ္ထြန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက သားႀကီးနဲ႔ ပေရာ္ပရီေတြလုပ္တာ။ ေဟာ အခုသားႀကီးက အတင္းခြါေရာ...အငယ္ေကာင္ကိုသြားကပ္တာ။ ေနဦး အိမ္ကေကာင္ကိုလည္းေမးရမယ္"
"ကလ်ာ...မင္းထင္တာျမင္တာေတြနဲ႔
ကေလးေတြကို မစြပ္စြဲနဲ႔ကြ"
"စြပ္စြဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမးတာေလ
အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမးရမွာ"
အသံေတြက ပိုနီးကပ္လာၿပီး မၾကာ။ အေမသည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။
မနက္က ဆိုင္မသြားခင္ ဝတ္စားသြား
ေသာ အဝတ္အစားအတိုင္းပဲ ရွိေန၍
အိမ္ျပန္ေရာက္သည္မွာ မၾကာေသးပုံပင္။
ခန္႔ညီတို႔ အေမသည္ အေဖ့ထက္ပို၍ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည္။ ကုန္သည္မ်ိဳး႐ိုးကဆင္းသက္လာၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းလိုေနရာမ်ိဳးတြင္ အထည္ဆိုင္ဖြင့္ထားႏိုင္၍ မ်က္စိဖြင့္
နားပြင့္ရွိသည္။ ဖုန္းနဲ႔လည္း ကင္းကြာေနသူမဟုတ္၍ လိုင္းေပၚတြင္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်အေျခအေနေတြအကုန္လုံးကို သိေနတတ္သည္။
ခန္႔ညီအေၾကာင္းဆို လ်စ္လ်ဴရႈက်င့္ရ
ေနၿပီျဖစ္ေသာ အေမသည္ မေန႔က ေဘာလုံးပြဲၿပီးသည္အထိ အေထြအထူးမရွိေသး။ ဒီေန႔ မနက္ ေက်ာင္းေဘာလုံးအသင္းတာဝန္ခံမွ ေခၚေတြ႕မည္ဆိုမွ အေၾကာင္းစုံသိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းေက်ာင္းကို အေဖသာ လိုက္ေပးေပမဲ့အေမ့ေဒါသကေတာ့ ေျပေသးပုံမရ။
