"ဦးေလးေရ ေတာ္ေလာက္ၿပီ"
ခ်စ္ၾကည္ႏူးတစ္တီတူးလို႔မွ မဆုံးခင္
ေနသစ္ကို တုန္ခါသြားေစသည့္ အသံ
ႀကီးတစ္ခုက မနီးမေဝးမွ ထြက္ေပၚလာ
သည္။
မမေဒစီ ၊ ဟုတ္ပါသည္။ ဘႀကီး၏မ်ိဳးဆက္ရယ္မို႔ အရပ္အေမာင္းျမင့္ျမင့္စြံ႕စြံ႕ ႏွင့္အဆစ္အေပါက္ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ခိုင္ရွိလွေသာခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္သည္ က်ယ္လွစြာေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေနသစ္တို႔ရွိရာကိုလွမ္းလာသည္။
စကပ္ဖားဖား ၊ တီရွပ္ႀကီးႀကီးတို႔ကိုဝတ္ဆင္ထားေသာေၾကာင့္ ဝ သည္
ထင္ရေသာ္လည္း ေဒစီကျပည့္တယ္ဆို႐ုံ။
ေနသစ္တို႔အမ်ိဳးဆိုေတာ့ အထူးတလည္ႂကြားစရာမလို။ ေခ်ာတယ္ဆိုတဲ့ အထဲ အလိုလိုပါေနၿပီ။
လူစုလူေဝးတို႔သည္လည္းအသီးသီးဖယ္ခြါသြား၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ေနသစ္
ႏွင့္ အရပ္မတိမ္းမယိမ္းရွိလ်က္ အသက္အားျဖင့္ သူ႔ထက္ ၁ႏွစ္ခန္႔ႀကီးပါေသာ ေနသစ္၏ တူမေခ်ာ ေဒစီသည္ အနားေရာက္လာ၏။
"ဦးေလးတို႔ကေတာ့ေနာ္"
အနားေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေနသစ္ကိုခနဲ႔
တဲ့တဲ့ဆိုၿပီး တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ခန္႔ညီ
ကိုပါ ေစြေစာင္းၾကည့္သည္။
"ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား မမေဒစီ။ ငါ
လည္း အခုပဲ ဖုန္းဆက္ေတာ့မလို႔..."
"ဦးေလးတို႔ ရႈိးကို အစ၊ လယ္ ဆုံး ၾကည့္
လိုက္ရပါတယ္"
"ဦးေလး"
ေဒစီ့၏ ဦးေလးဟူေသာ အေခၚအေဝၚကို
ခန္႔ညီသည္ သံေယာင္လိုက္လ်က္ ေနသစ္
ကို အေမးသေဘာပါေသာ အၾကည့္ျဖင့္
ၾကည့္လာသည္။ တူမသည္ ဦးေလးထက္ အသက္ႀကီးေနသည့္ ကိစၥကရွက္စရာမဟုတ္ဟု ေမႀကီး ႏွင့္ေဖႀကီးက ေျပာၾက
ေသာ္လည္း ေဒစီထိုသို႔ ေခၚတိုင္း သူကရွက္သည္။ အခုလည္း ခန္႔ညီေရွ႕မို႔ ပို၍
ရွက္ကာ လည္ပင္းကုတ္ဘာကုတ္လုပ္ေတာ့ ေနသစ္အစား ေဒစီက ရွင္းျပရင္း
သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္သည္။
"ငါ့နာမည္ ေဒစီ ၊ ျမန္မာနာမည္အျပည့္အစုံက ေဒစီသစ္ေဝ တဲ့...ေနသစ္ တူမ"
ေနာက္ဆုံး ေနသစ္တူမ ဆိုသည့္စကားကို
စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ လုပ္ေျပာေတာ့ အျပားလိုက
ျပန္ကို ျပည့္မလာေတာ့သည့္ပုံႏွင့္ေနသစ္
ကို တစ္လွည့္ ၊ ေဒစီ့ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္
ေလေတာ့သည္။ သူလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့။
