Wattpad'e hızlı bir giriş yapıyorummmm! Hikayemi yönlendirmem açısından yorum atarsanız sevinirim, beğenmediğiniz yada şöyle olsa daha iyi olurdu dediğiniz noktaları benimle paylaşın lütfennnnn :))
Yüzüme gelen saç tutamını hızla kenara attım. Mızmız Myrtle'ın tuvaletine doğru ilerlerken avuç içlerim terliyordu, onu görmeyeli çok uzun zaman olmuştu başarabilmiş miydi merak ediyordum doğrusu. Merdivenleri üçer beşer çıkarken kalp atışlarım da hızlanıyordu.
2. kattaki tuvalete vardığımda kapının kilitli olduğunu farkettim. Yavaşça sırıttım, her zaman önlem alırdı. Kolayca açılacak bir büyü koymadığını tahmin ediyordum, bu yüzden asamı anahtar deliğine koyup fısıldadım:
- Aberton
Kapıdan bir tık sesi geldi ve yavaşça aralandı. Kapıyı ittirip içeri girdim. Myrtle her zamanki gibi cırtlak bir ses ile ağlıyordu, onu duymazdan geldim.
Elimi musluklarda gezdirirken, elimin tanıdık yılan sembolüne değmesiyle yüzüme bir gülümseme yerleştirdim. Musluğa doğru eğildim ve içimdeki heyecanın gittikçe büyümesine karşın gülümsedim yılan sembolüne doğru çatal dilinde fısıldadım:
- Açıl
Musluk dönmeye başladığında kaşlarım zevkle kalktı. Pelerinime tutunarak kendimi aşağı bıraktım ve karanlığın beni içine çekmesine izin verdim. Bitmeyecek gibi görünen düşüşüm sona erdiğinde kendimi fare iskeletlerinin arasında buldum.
Tiz bir çığlık atıp ayağa kalktım. Kendime sakin olmam gerektiğini söylerken o heybetli 5 yılandan oluşan kapıya doğru ilerliyordum. Onun bu kapının arkasında olduğunu düşününce heyecandan terlemeye başladım ama hemen kendime geldim ve kapıya yürümeye devam ettim.
Hemen yanımda Basilisk'den geriye kalan deri yığınını görünce aklıma Harry gelmişti. Ben taşlaşmışken beni ve diğerlerini koruyan, hepimizi düşünen Harry... Ona yaptıklarımdan sonra bana attığı bakış ve söyledikleri aklımdan çıkmıyordu.
"Hiç mi vicdan azabı çekmedin Hermione her gün yüzüme bakıp gülerken? Peki gerçek adın da Hermione mi yoksa o da mı yalandı?".
Bunları düşünürken gözümden akan bir damlayla kendime geldim ve hemen elimin tersiyle gözyaşımı sildim. Ben Hermione Granger'dım, çocuksu duygulara vaktim yoktu. O'ndan böyle öğrenmiştim.
Derin bir nefes alıp aklımı başıma topladım ve çatal dilinde fısıldadım:
- Açıl
İçeri girip tanıdık nem kokusuna alışması için burnuma zaman tanıdım. Akciğerlerim küfün nemli kokusuyla dolarken O'nun sesini duydum:
- Beni tanıdın mı Raven?
Enseme çarpan nefesi beni huylandırmıştı, kıkırdadım ve arkamı döndüm. Yosun yeşili gözleri benimkilerle buluşurken kendimi büyülenmiş hissediyordum. Kuzgun karası saçları alıştığım şekilde dalgalıydı ve bir tutam bukle yüzüne düşmüştü. Onu incelemeyi bırakıp sorusuna cevap verdim:
- Hiçbir zaman unutmadım Tom.
***
-Hiçbir zaman unutmadım Harry.
Harry bana göz devirip yanımdan uzaklaştı ben ise sadece kıkırdamakla yetindim. Girdiğimiz iddiayı unuttuğumu sanmıştı ama ben de Hermione Granger isem bu iddiayı kaybetmeyecektim.
Ben bunları düşünürken çoktan Karagöl'e gelmiştim ve o çok sevdiğim ağacın altına oturdum. Bu ağaç yaklaşık 400 yıllıktı ve bu ağacın altında benden önce kimlerin oturmuş olabileceğini düşününce adeta büyüleniyordum.
Aniden arkadan biri gözlerimi kapayınca ilk başta ürpersem de, tanıdık ıhlamur kokusuyla bu sadece bir kişi olabilirdi. Yavaşça gülümsedim ve en tatlı sesimle:
- Theo sen olduğunu biliyorum.
Dedim ve kafamı kaldırıp yanağına bir öpücük kondurdum. O da aynı sıcak gülümsemeyle yanıma oturdu ve bana göz kırptı. Theo'ya sıkıca sarıldım. Bütün çocukluğum boyunca yanımdaydı ve bütün işlerin altından beraber kalkmıştık. O soğuk malikanede yanımda sadece Theo vardı, bu yalanları söylerken gerçeği bilen bir tek Theo vardı, gerçek Hermione'nin yanında sadece Theo vardı.
- Seni mutlu gördüm prenses.
Bu dediğine sadece gülümsedim. Halbuki o da biliyordu ki yalanlarla kurulan bir hayat mutluluğu içeremezdi.
Eveeettt bu bölümü burada bitiriyorum sonraki bölümleri daha da uzun yazmaya çalışacağım... biliyorum bu bölümde Dramione yoktu ama ilk bölümde o kısma ağırlık vermek istemedim.
Sizce Hermione'nin sırrı ne?
Ettiği yardımlar için kankacuğuuummm @skytown85 teşekkür ederimmm
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Contradiction // Dramione
FanfictionYa o beni aydınlığına sürükleyecekti, ya da ben onu karanlığımda boğacaktım. Fakat biliyordum ki, günün sonunda yine onun mavi gözlerinde kaybolacak, her şeyi unutacaktım.
