"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 5.

5.
Αστειο.

«Βρε βρε βρε...ποιον βλέπουν τα μάτια μου»λέει η Ιωάννα όταν με βλέπει.

Σηκώνει το στήθος της πιο ψηλά.Δεν ξέρω γιατί το κάνουν.Δεν είναι ότι θα αλλάξει κάτι.

«Ιωάννα.Γεια.»λέω ξερά επειδή δεν έχω διάθεση.
«Ποσό καιρό έχω να σε δω...»σχολιάζει και μου κλείνει το μάτι.
«Ξέρω γω.Κανα μήνα;»ρωτάω αφού δεν θυμάμαι ακριβώς.

Είχε έρθει στο συνεργείο για να φτιάξει κάτι στο αμάξι του μπαμπά της.
Πολλές φορές.
Υπερβολικά πολλές φορές.

Χαζός δεν είμαι.Δεν ερχόταν για το αμάξι.

«Μήνα;Σαν χρόνια φενεται...»λέει και χαχανιζει σαν υστερική.

Να.Αυτες οι κοπέλες δεν μαρεσουν.Αυτες που το παίζουν κάποιες ενώ δεν είναι και που δεν μπορείς να κανείς καμία σοβαρή συζήτηση μαζί τους απλά με εκνευρίζουν.

Όλες που έχω γνωρίσει έτσι είναι.Μαλλον τα «αλλά» κορίτσια είναι είδος υπο εξαφανίση.Τι να πω.

«Θες να πάμε να φάμε κάπου να τα πούμε;»λέει και βάζει το χέρι της στο μπούτι της ότι και καλά το ξινει.Το έκανε μόνο και μόνο για να σηκώσει το φόρεμα της.

«Έχω δουλειά»λέω ψέμματα αφού δεν έχω την όρεξη της.
«Τι δουλειά;Λες και δουλεύεις σε γραφείο κανείς»λέει και γελάει.Μονη της.

Και αυτό εννοώ.Καθολου μυαλο.Ακατοικητο τελιως εκεί μέσα.Μια έξυπνη δεν έχω γνωρίσει.

Βλέπω πίσω της τον κύριο που δεν με αφήνει σε ησυχία τον τελευταίο καιρό.Παλι.Βαρεθηκα να τον αποφεύγω.Αληθεια.

Όταν φτάνει αρκετά κοντά και ήξερα ότι θα μιλήσει βάζω όλη μου την προσοχή στην Ιωάννα.
«Πάμε ναι.Αφου κερνάς»της λέω και απομακρυνόμαστε.

Εεε από εκείνη και τον άλλον προτιμάω εκείνη.

***

Την βλέπω κοίταζε έξω, από το παράθυρο της κουζίνας.Επιμονα όμως πράγμα περίεργο για εκείνη.

«Χαρουλα;»λέω και εκείνη τρόμαξε και γύρισε να με κοιτάξει.
«Νικόλα...δεν σε άκουσα που μπήκες...»λέει και μετά γυρνάει πάλι το κεφάλι της έξω.

Τι κοιτάει έτσι;Τόσο έντονα;

«Τι βλέπεις;»ρωτάω.
«Ο μπαμπάς σου είναι αυτός;Είναι κάποιος έξω από το σπιτι μας εδώ και τόση ώρα.Καθεται ακίνητος και κοιτάει την πόρτα μας.Ειναι κάπως τρομαχτικό...»λέει και την πλησιάζω να δω τι εννοεί.