"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 42.

42.
Άρρωστος.

«Χαρά!Ελα και εσυ εδώ!»φωνάζω για να κατέβει από το δεντροσπιτο της.

«Και για πες.Πως ήταν ο μπαμπάς σου;»ρωτάει η Αλαξανδρα που είναι ξαπλωμένη στο γρασίδι.
«Ο Σταύρος θες να πεις.»την διορθώνω.
«Ξέρεις τι θέλω να πω»λέει και βάζει το πρόσωπο της πάνω στα χέρια της.

«Τελείωσε τώρα.Τωρα είμαι πάλι εδώ.»
«Πράγμα που δεν καταλαβαίνω.Να ξέρεις.Εγω αν μπορούσα θα έφευγα από εδώ»
«Φαντάζομαι δεν εννοείς από την Σαντα Ροζα»λέω.
«Όχι.Εννοω από το σπιτι.Με τον μπαμπά εδώ δεν μπορώ.Με καταπιέζει.Δεν μπορώ άλλο.Δεν μαφηνει τίποτα να κάνω!»γκρινιάζει.
«Υπερβάλλεις τώρα...»λέω.
«Νικόλα είναι με το ρολόι όταν έρχομαι από κάπου!Αν δει ότι μου μιλήσει κάποιος στην θάλασσα;Χαμός!Ουτε με το αγόρι μου δεν μαφηνει να είμαι!»λέει.
«Ποιο αγόρι σου;Έχεις αγόρι;»ρωτάω τώρα.
«Που λέει ο λόγος μωρέ Νικόλα!Καταλαβες...»λέει.

Καλά ξέρω ότι έχει αγόρι.Χαζος δεν είμαι.Αλλα λογικο δεν είναι;Δεκαεξι είναι.

«Απλά θέλω λίγο ελευθερία και εγώ.Δεν μπορώ έτσι»
«Το κάνει επειδή σαγαπαει.Για αυτό ας τον να κάνει τα δικά του.»

Βλέπουμε την Χαρά που κατεβαίνει από το δέντρο της και έρχεται σε εμάς.
«Τι λέτε εσείς εδώ;»λέει και έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει.

«Έχεις και εσυ θέμα με τον Μάριο και θες να φύγεις από το σπιτι όπως η αδερφή σου;»την ρωτάω τώρα.

Βάζει τα μακριά μαλλιά της πίσω.
«Όχι.Τον αγαπώ τον μπαμπά.Δεν θέλω ποτέ να φύγω από δίπλα του.»
«Όταν μεγαλώσεις τα λέμε!»λέει η Αλεξάνδρα.
«Και όταν μεγαλώσω δεν θα φύγω ποτέ από εδώ.Δεν αφήνω την μπαμπά και την μαμά»λέει η Χαρουλα.Δεν περίμενα να πει κάτι άλλο.

«Ξενερωτη!»λέει η Αλεξάνδρα.

«Μην μαλώνετε.Να χαίρεστε που έχετε μια μαμά και έναν μπαμπά που είναι καλά μαζί και σας αγαπάνε όσο τίποτα άλλο.»λέω.
«Και εσενα.Εχουμε και εσενα.Δεν το είπες αυτό»λέει η Χαρουλα και με αγκαλιάζει.Κανω νόημα στην Αλεξάνδρα να έρθει και εκείνη και το κάνει.Τωρα ήμαστε και οι τρεις αγκαλιά.

«Τι κάνουν τα μωρά μου;Αγκαλιά χωρίς εμένα;!»ακούμε και βλέπουμε τώρα στην παρέα μας και την μαμά.

«Μαμά δεν ήμαστε μωρά!Ελεος πια!»λέει η Αλεξάνδρα.
«Για εμένα πάντα θα είστε τα μωρά μου.»την μαλώνει.

«Τι λέτε;»μας ρωτάει μετά.
«Εδώ.Τα δικά μας.»λέω και κοιτάω τα κορίτσια και τους κλείνω το μάτι.Δεν χρειάζεται να τα ξέρουν και όλα οι μεγάλοι.